Lief anoniempje,

Toen ik dinsdagochtend in de trein zat en hoorde dat er een aanslag was gepleegd op het vliegveld in Brussel, was ik ook bang. Ik overwoog bij het eerstvolgende station uit te stappen zodat ik niet over Rotterdam Centraal hoefde te reizen. Want als ze een vliegveld uitkiezen voor een grote terroristische aanslag, waarom dan niet een groot en nabijgelegen station in de spits?

Het kostte me al mijn kracht om gewoon te blijven zitten. En toen ik op Rotterdam uitstapte, klopte mijn hart in m’n keel. Ik keek goed om me heen toen ik de via de trap de stationshal inliep en registreerde de extra politieagenten in hal en op de perrons. Pas buiten, toen ik de ochtendzon op m’n gezicht voelde, ontspande ik iets.

Ik denk dat het heel normaal is om te vrezen voor de veiligheid van jou en je geliefden als terroristen aanslagen plegen. Of het nou in Parijs, Brussel, Istanbul of Amsterdam gebeurt: het leed is overal even groot, bij een aanslag gaan we allemaal dood. Die realisatie maakt iedereen bang. Al is het maar een beetje.

En dat is niet altijd slecht. Angst helpt ons alert te zijn. Het zorgt dat we harde geluiden en onverwachte bewegingen registeren, dat we nog eens extra kijken naar die jongeman of vrouw die zich verdacht gedraagt, dat je onbewust zoekt naar een vluchtroute en dat je verdachte situaties opmerkt en aangeeft bij toezichthouders of agenten.

Hierdoor worden mensen staande gehouden, tassen gefouilleerd en treinen doorzocht. Meestal is het vals alarm. En die ene keer dat de hulpdiensten wel wat vinden, zijn er weer wat onschuldige levens gespaard. En dat is mooi.

Je mag dus best bang zijn, maar laat angst je leven niet overnemen. Probeer rationeel te blijven, juist als je bang bent. Iedere verdachte persoon is iemands zoon of dochter. Iedere politieagent of hulpverlener heeft een gezin. De meeste mensen zijn goed. Terroristen zijn echt in de minderheid. En zoals ik schreef na de aanslag op Bataclan: ‘Liefde overwint alles. Dat denk ik echt.’

Lfs Tosca