Voor Herman aan zijn Libanon-avontuur begon, was hij in India om een minoronderzoek te doen naar vrouwelijke seksualiteit. Dat liep niet helemaal zoals gepland: in de conservatieve regio waar hij was, mochten de dames niet met hem over dit onderwerp praten. Op zoek naar een ander project kwam hij in contact met Aflatoun, een non- gouvernementele organisatie die kinderen sociaal en financieel opvoedt en ze leert over hun rechten en verantwoordelijkheden. En hij werkte mee aan een plan om het lesprogramma ook in India uit te rollen.

Wat ging je in Libanon doen?
‘Terug in Nederland vroeg Aflatoun me of ik niet bij hen wilde afstuderen. Dat leek mij fantastisch, maar de Hogeschool Rotterdam zag het niet zo zitten. Ik heb twee afstudeerbegeleiders versleten totdat ik er een vond die het project wel commercieel genoeg vond. Ik maakte een actieplan waarin ik uitschreef welke lokale partijen ik moest benaderen om een samenwerking op te zetten. Vanuit Nederland zocht ik samenwerking met Unicef, het lokale ministerie van Onderwijs en lokale ngo’s. Op 1 juni vloog ik er voor drie weken heen om kennis te maken en om de handen op elkaar te krijgen voor samenwerking. Ik hield een presentatie bij Unicef, zij zijn uiteindelijk de belangrijkste organisatie die het project moet goedkeuren.’

Waarom koos je voor Libanon?
‘Van Aflatoun mocht ik kiezen waar ik aan de slag zou gaan. De opties waren China, Oekraïne, Turkije en Libanon. Ik was laatst met vrienden een weekendje naar een vluchtelingenkamp onder Calais om daar huisjes te bouwen. Daar zag ik dat vluchtelingenkinderen echt hulp nodig hebben om zichzelf staande te houden. Ik googlede Libanon en ontdekte dat één op de twee mensen vluchteling was en dat de verdubbeling van de bevolking daar echt tot problemen leidde.  Ik wilde dus naar Libanon.  Het trok me.’

Hoe verliep de samenwerking met de locals?
‘De samenwerking verliep makkelijker dan verwacht. Als ik vroeg of ik langs mocht komen om te praten, was ik bijna overal welkom. Behalve bij het ministerie van Onderwijs. Ik dacht dat ze aanwezig zouden zijn bij de presentatie die ik bij Unicef gaf, maar ik heb ze daar niet gezien. Dat is jammer, want uiteindelijk beslissen die twee partijen of het project gestart en gefinancierd gaat worden. Maar hoe de hazen daar precies lopen weet ik niet, misschien kan Unicef het ook alleen beslissen. De andere mensen die ik ontmoette, waren ook heel aardig. Ik heb tijdens de ramadan met verschillende families thuis de vasten gebroken. Het is een prachtig land met lieve mensen.’

Wat was de grootste cultuurschok?
‘Toen ik twee weken in Beiroet was, werd er een paar blokken bij mijn hotel vandaan een bank opgeblazen. Ik vond dat nogal wat: de hele straat lag bezaaid met puin, maar de mensen daar stonden er niet meer van te kijken. De volgende dag ging de bank ook gewoon open, voor de brokstukken hadden ze een gordijntje gehangen. Er gingen geruchten dat de Verzetsbeweging Hezbollah de bank had opgeblazen omdat de bank hun tegoeden had bevroren. Dat zijn geen strijders zoals IS die zoveel mogelijk slachtoffers proberen te maken, er waren gelukkig slechts twee gewonden. Maar toch, het is een land met een moeilijke geschiedenis, en nu ook omringd door oorlog. Ik hoop dat het rustig blijft in Libanon.’

Tips voor studenten die naar het buitenland willen?
‘Als je twijfelt, ga dan gewoon. Het is een toffe ervaring die je veel meer leert dan een blok op school. Je bent teruggeworpen op jezelf en je moet alles zelf oplossen, maar je krijgt ook veel kansen. Ik heb zo veel mensen ontmoet en prachtige dingen gezien, door gewoon te gaan en te kijken wat er te beleven valt. Het is echt de moeite waard. ‘

Herman is van plan om in september af te studeren. Komende zomer wil hij terug naar Libanon om zijn plan af te ronden: ‘Het zou tof zijn als in mijn scriptie staat dat we het plan in deze regio kunnen gaan uitrollen.’