‘Het was de laatste drie weken echt enorm stressen’, vertelt Anouck Bossen, ruimtelijke vormgeving. ‘Maar de laatste weken was ook het leuke gedeelte; nadat ik veel onderzoek had gedaan, kon ik nu even lekker met m’n handen bezig zijn.’

Anouck maakte maquettes van sportveldjes en posters met daarop onder andere looproutes door het centrum van Rotterdam. Anouck: ‘Mijn onderzoek gaat over hoe je kantoormensen kunt activeren om te gaan sporten. Ik heb bijvoorbeeld bedacht om te vergaderen tijdens het lopen.’

Kunstwerk van Anouck moest van begane grond naar boven

Waar Anouck toch vooral ook positief terugkijkt op de laatste weken, is Anne-Fleur Boersma (grafisch ontwerp, minor pubic & private) op de derde verdieping aan de Wijnhaven niet echt blij. Haar afstudeerwerk bestaat uit zeven manshoge ruimtes die met hulp van enkele studiegenoten in elkaar worden gezet. Dat gebeurt voor de tweede keer, omdat ze aanvankelijk op de begane grond mocht staan.

‘Ik moest ineens naar boven. Ik wil er niet veel over kwijt, maar ik heb veel gedoe gehad met school. Hopelijk beleef ik er donderdag bij de Graduation Show een beetje plezier aan. Nu nog niet’, klaagt Anne-Fleur die wel tevreden is over haar eindproduct.

Een kermisattractie over vechtscheidingen

De zeven rode hokjes vormen een kermisattractie waarbij de bezoeker met behulp van een koptelefoon langs de attracties worden geleid. ‘Het helpt je het geheim te ontrafelen van gezinsgeluk’, vertelt de student. ‘Het gaat over hechtingsproblematiek, en de achtergrond is dat per jaar 70.000 kinderen de dupe zijn van vechtscheidingen. Ik heb er zelf ook ervaring mee.’

Ook Charlotte Jansen (mode) moest verkassen, maar juist naar een betere plek, de centrale hal aan de kant van Blaak. ‘De laatste weken waren echt intens, maar ik ben nu wel afgestudeerd met een 8, en mag hier staan omdat ik ben genomineerd voor de Drempelprijs.’

Modestudent die zich afzet tegen mode

Dat wat ze gemaakt heeft, lijkt in eerste instantie niet op mode, en dat is ook de bedoeling. ‘Ik heb me in de loop van m’n studie afgezet tegen de mode die heel erg gaat over consumentisme en uiterlijke identiteit, wat zorgt voor vooroordelen. Mijn stelling is dat fast fashion de sociale interactie kapot maakt.’

Charlotte noemt haar creatie een ‘collaboration coat’, een jas waaruit je allerlei onderdelen kunt klappen zoals de tent zonder tentstokken. ‘Hij komt alleen tot zijn recht als je samenwerkt omdat één persoon erin slaapt en de ander – in de jas – de wacht houdt en functioneert als tentstok.’

Een kartoninstallatie gemaakt door kinderen?

Een statement is ook autonoom kunstenaar Brian Groenhorst niet vreemd. Hij staat bij een kartoninstallatie die door kinderen lijkt te zijn gemaakt. ‘Dat snap ik’, reageert de student. ‘Het is ook gemaakt met anderen in KC Kunst Caffe in Schiedam, het was een opbouwend proces.’

Juist het proces en de interactie met de bezoekers van het ‘Caffe’ stonden centraal. De mensen waren in dezelfde ruimte aan het schilderen, schrijven, muziek maken en aan het praten over politiek en wetenschap.’

‘Mijn vraag was: wat is jouw dystopia?’

Het onderwerp waar Brian en het publiek mee aan de slag gingen, was ‘dystopia’, het spiegelbeeld van utopia. Brian: ‘Mijn vraag was: wat is jouw dystopia? En het doel: awareness van dystopia. Of dat negatief is? Dat is maar net hoe je informatie tot je neemt. Ik heb het dan onder andere over global warming en de vluchtelingenproblematiek.’

‘Ik ben ervan overtuigd dat de mensheid over 30 jaar is ingestort vanwege de huidige politiek, die geen plaats maakt voor morele waarden, maar vooral bezig is met geld. Daar moeten we met z’n allen tegenin gaan.’

Agressie kwijt in kunst en muziek

Brian doet dat met z’n afstudeerproject en met z’n band Shaking Haze, vertelt hij. ‘De problematiek zorgt bij mij voor agressie en die kan ik kwijt in de muziek.’ Dat op de WdKA en tijdens de voorbereidingen op de Graduation Show niet alles goed gaat, zorgt bij Brian juist niet voor agressie.

‘Je moet gewoon roeien met de riemen die je hebt. Dat de plek waar je komt te staan kon veranderen, is van tevoren gezegd. Het is als bij mijn project: je moet dit met z’n allen doen en daar heeft niet iedereen het juiste gevoel voor, zowel docenten als studenten.’

Jos van Nierop