Mark Smit is hoofddocent industrieel product ontwerpen (IPO) en lid van de Hogeschool Rotterdam-kunstcommissie. ‘Over kunst op school is vaak discussie. Dat maakt het interessant.’

‘Ik vind het heel bijzonder om het schoolgebouw met kunst te mogen inrichten, zeker omdat het werken zijn van oud-studenten en docenten van Willem de Kooning Academie en andere instituten van de HR. Ik ben een kunstliefhebber en vind het fascinerend om te zien wat kunst met een ruimte en mensen doet. Zeker hier op school waar mensen met kunst worden geconfronteerd zonder dat ze de intentie hebben om naar kunst te gaan kijken. Je hangt ergens iets op en zo ontstaat er een soort van toevallige ontmoeting. Er gebeurt wat. Mensen vinden er wat van en het roept iets bij ze op.

‘Niet alle reacties zijn altijd positief. In ons gebouw hing De onbegrepen regenboogvogel, een kleurrijke, grote vogel die een klein beetje huilt. Een groepje studenten dat net iets akeligs had meegemaakt, vond dat geen fijn beeld. Toen hebben we met hen gepraat over de bedoeling van het schilderij. Kunstenaar en oud-student Hidde van Schie wil niet pleasen met zijn werk, maar een reactie uitlokken. In dit geval wilde hij een lelijke vogel schilderen die niet begrepen werd. En hij werd ook niet goed begrepen, dus dat is gelukt.

‘Na het gesprek gingen de studenten anders naar het werk kijken en vonden ze het een stuk interessanter. Er ontstond een soort acceptatie. Dat gebeurde ook bij een van mijn collega’s die als het ware het verzet leidde tegen dat schilderij. Ik ben bij hem aan het bureau gaan zitten om uit te leggen wat kunst voor mij betekent. Wat voor de een sport is, kan voor de ander kunst zijn. Als je iemands sport onzin vindt dan kan dat kwetsend zijn voor de ander. Zo is dat ook met kunst. Je moet daar niet zomaar wat over roepen. Daar werd hij toch wel even stil van. Het was voor hem een eyeopener en hij kan nu veel beter de waarde van kunst begrijpen.

‘Over kunst op school is vaak discussie. Dat maakt het interessant. Iets wat verschrikkelijk gevonden wordt, wordt toch vaak gemist als het eenmaal is weggehaald. Dat vind ik een boeiend proces. Sommige dingen vallen helemaal niet op en andere gaan een eigen leven leiden, zoals De onbegrepen regenboogvogel.

‘Zelf ben ik fan van de vos met de stad op zijn rug (zie foto). Dat werk, Multiscape 13 van Pim Palsgraaf, heb ik hierheen gehaald. Hij stond eerst op een heel ongelukkige plek waar iedereen tegen hem aanliep waardoor hij telkens omviel en kapotging. Toen heb ik zelf een vitrine in elkaar gelijmd en dat ding een beetje gered.

‘Het is een geweldig kunstwerk. Het roept van alles op omdat je eigenlijk niet precies weet wat er gebeurt. Bovenop de opgezette vos staan maquettehuisjes waaronder het dier bijna lijkt te bezwijken, maar het kan ook zijn dat hij er eigenlijk met de buit vandoor gaat of dat het een gevecht tussen de natuur en de stad laat zien. Het is een beetje edgy, zo’n dood beest waarmee gefrutseld is. Al die lagen, dat je er van alles mee kan, dat vind ik mooi. Het is een voorbeeld van hoe kunst zou moeten zijn, vind ik.’

Tekst & beeld: Wietse Pottjewijd