Remie is derdejaars logopedie, lid van de christelijke studentenvereniging NSR en zat afgelopen jaar in het bestuur van de Rotterdamse Kamer van Verenigingen: ‘In mijn vereniging heb ik ontdekt wie ik ben, waarvoor ik sta en met wie ik echt wil omgaan.’

‘De belangrijkste keuze die ik de afgelopen jaren heb gemaakt, was lid worden van een studentenvereniging. Ik ben in die tijd echt veranderd en veel meer mezelf geworden. Door de vereniging werd ik uit mijn comfortzone gesleurd en kwam ik in aanraking met mensen die allemaal verschilden van elkaar. Ik merkte dat ik dat fijn vond. Ik was altijd wel sociaal, maar ik ben hierdoor nog socialer geworden. Ik durf meer mijn eigen mening te geven en over het algemeen ben ik veel zelfverzekerder geworden.

‘Ik zit bij de christelijke studentenvereniging NSR, ook wel de navigators genoemd. Daar leer je over de Bijbel en hoe je het geloof toepast in je eigen leven. Dat vind ik heel interessant en goed om mee bezig te zijn. Het is fijn om ook mensen van je eigen leeftijd om je heen te hebben voor wie het geloof ook belangrijk is. Ik zie het als een soort zoektocht die je met de hele vereniging aangaat, en dat in combinatie met feestjes, borrels en gezelligheid.

‘Het percentage hbo-studenten dat lid is van een studentenvereniging is klein en dat komt onder andere doordat hbo’ers niet meer worden uitgenodigd voor de Eurekaweek (introductieweek, red.). Vanuit de universiteit is drie jaar geleden besloten dat ze meer plekken willen hebben voor Erasmusstudenten en hbo’ers mogen niet meer meedoen. Dat is echt funest voor de bekendheid van studentenverenigingen op het hbo. Dit merk ik ook in mijn klas: als ik zeg dat ik naar de sociëteit ga of dat ik dispuut heb, dan hebben ze geen idee waar ik het over heb.

‘Het afgelopen jaar was ontzettend druk, omdat ik een bestuursfunctie had bij de Rotterdamse Kamer van Verenigingen (het overkoepelende orgaan van de vijf studentengezelligheidsverenigingen in Rotterdam, red.). Samen met een bestuursgenoot moest ik de samenwerking tussen de universiteit en de studentenverenigingen die de Eurekaweek organiseerden begeleiden. In principe is het een parttimefunctie. Je kunt ernaast studeren en dat doet iedereen ook, maar je doet wel veel dingen tegelijkertijd en dat maakt het soms zwaar.

‘Dat merkte ik toen ik aan mijn stage bij het Afasiecentrum, een behandelcentrum voor mensen met hersenletsel, begon. Dat is geen stage waarbij je brak achter je computer kan kruipen. Ik ben de hele dag met mensen in de weer en daarin moest ik wel even mijn draai vinden. Ik was echt supermoe na zo’n werkdag en daarna moest ik nog vier uur vergaderen en naar een borrel. De dag erna werd ik weer gewoon om negen uur op stage verwacht.

‘Gelukkig heb ik bijna nooit stress. Als ik moe ben, ga ik een keertje niet naar een borrel, maar naar bed. Niet iedereen kan dat en het verbaast mij dat niet meer studenten een burn-out krijgen, want er wordt wel heel veel van hen verwacht.

‘Ik kijk terug op een superleuk jaar. Als je bij een commissie of bestuur gaat, leer je andere vaardigheden dan op school. Je leert samenwerken, probleemoplossend denken en je leert hoe een bestuur werkt. Ik denk daarnaast dat mijn vereniging een heel goede omgeving voor me is. Enerzijds om te groeien in mijn geloof en anderzijds om te ontdekken wie ik ben, waarvoor ik sta en met wie ik echt wil omgaan.’

Tekst en beeld: Wietse Pottjewijd