De HR maakt ons – op mijn opleiding in elk geval – wijs dat sommige opdrachten van ‘echte’ bedrijven komen en zij het adviesrapport echt gaan ‘gebruiken’. Het is net alsof ze het écht serieus nemen, die praktijkprojecten. Hou daar alsjeblieft mee op.

Zet maar uit je hoofd dat het adviesrapport waar je zo hard aan hebt gewerkt daadwerkelijk gebruikt gaat worden. Negen van de tien keer belandt je opgestuurde project in de spammail of wordt je mail simpelweg genegeerd.

Mocht je het rapport fraai ingebonden opsturen naar het bedrijf waarvoor je alle moeite hebt gedaan, dan wordt in het beste geval de managementsamenvatting welwillend doorgebladerd. Daarna belandt het hele papierwerk met net zoveel plezier in de prullenbak of de versnipperaar.

En terecht, want de kwaliteit van de rapporten is vaak niet om over naar huis te schrijven. Het bedrijf wist wat jij hebt ‘ontdekt’ natuurlijk allang. Maar wat wil je, als je zes verschillende rapporten moet aanleveren in één periode? Het is dat studenten vaak de gunfactor hebben, anders had het bedrijf al nooit een opdracht gegeven of een minuut met hen aan de telefoon gehangen.

Ook de groepsvorming is meestal waardeloos. Vaak mogen de studenten zelf groepjes maken. Hierdoor krijg je automatisch groepjes met de toppers en de laagvliegers. Als trotse middenmoter moet je vechten voor een plek bij enigszins capabele mensen.

Het traditionele studeren – hoorcolleges en werkcolleges – moet weer een prominentere rol krijgen in het hoger onderwijs. Projecten moeten niet de kern van de opleiding zijn, want dan kun je het nauwelijks nog studeren noemen.

Voor alle duidelijkheid, ik vind projecten niet slecht. Ze worden alleen overschat en té serieus genomen. Ook slaat het nergens op dat je in een semester bezig moet zijn met vier tot zes projecten. Beperk het tot één groot project, dan blijft het voor iedereen leuk. Dat bevordert het enthousiasme, de inzet en bovenal: het resultaat.

Volg ons op Instagram