Blog Corstin: De wereld beweegt
Blog van CorstinGepubliceerd: 2 days ago
| 
|
Okke de Jong is hogeschooldocent en coördinator van het Excellentieprogramma van de Rotterdam Academy. Daarnaast is hij startup coach voor de Startup Academy. Hij schrijft graag over zijn studenten, de vele facetten van het docentschap en zichzelf. Eerdere blogs van Okke vind je hier.
Foto: Paul van der Blom
Soms voel ik me zo oud als een dinosaurus als ik de onbeschreven snuitjes van mijn studenten zie, die druk zijn met hun telefoon terwijl ze eigenlijk op moeten letten. Ik ben namelijk in 1998 afgestudeerd, toen er nog (nauwelijks) internet was.
Ik schreef mijn scriptie van 260 pagina’s dus zonder de mogelijkheid om te googelen. Ik moest in stoffige boeken opzoeken hoe intertekstueel Joost van den Vondel was. Als ik steeds zou zijn afgeleid door mijn telefoon, dan was ik nu waarschijnlijk nog steeds aan het studeren.
Als ik een meisje leuk vond, moest ik al mijn moed verzamelen, haar in de kroeg aanspreken en hopen dat ze me niet zou slaan. Dat heeft me uitstekend geleerd hoe ik met afwijzingen om moest gaan, want afwijzingen, die kreeg ik. En hoe. Van Tinder had nog nooit iemand gehoord.
Ik moest alle belangrijke telefoonnummers onthouden, want de telefoons waren van bakeliet, hadden draaischijven en geen geheugen. Dat was een prima geheugentraining, die ook tijdens mijn studie van pas kwam. Waarschijnlijk kennen mijn studenten geen enkel telefoonnummer uit hun hoofd.
Als ik met iemand wilde corresponderen, dan moest ik een vel papier pakken, een brief schrijven, een postzegel en envelop halen, helemaal naar buiten gaan en uiteindelijk de brief in een brievenbus gooien. Met een beetje mazzel kreeg ik dan een week later antwoord. Dit was weliswaar omslachtig, maar het dwong je om je gedachten zorgvuldig te formuleren. En om netjes te schrijven.
Wilde je weten hoe het met je vrienden ging? Dan sprak je met ze af in de kroeg. Je kwam op tijd op afspraken, want je had geen mobiele telefoon waarmee je door kon geven dat je je verslapen had.
Als ik ergens naartoe reed in mijn oude Mazda 323, dan moest ik een wegenkaart gebruiken, want ik had geen navigatiesysteem. Voordeel was dat ik heel snel routes uit mijn hoofd leerde. Bij pech moest ik door de regen naar een ‘praatpaal’ langs de weg lopen of aankloppen bij een boer, nadat ik de tanden van zijn hond had ontweken.
Als kind ging ik buitenspelen. Alleen als het keihard regende of sneeuwde (ja, toen sneeuwde het nog weleens), bleef je binnen om een boek (een stapel flinterdunne, niet-interactieve iPads) te lezen. Kinderen waren dunner en gezonder. De wereld was kleiner, rustiger, minder efficiënt, maar een stuk gezelliger.
De boodschap aan mijn studenten, als een stokoud fenomeen uit lang vervlogen tijd: kijk omhoog, Sammie, in plaats van op dat scherm. De wereld heeft meer te bieden dan puistuitknijpfilmpjes, de laatste roddels of TikTok. En let ’ns wat beter op. Deze dino heeft een hoop wijsheid te bieden.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Ik heb altijd toch een beetje moeite met dit soort artikelen over “vroeger” . Ik studeer, ik ben 22. En ik heb ook buiten gespeeld als kind, fysieke brieven uitgewisseld met vriendinnen, boeken gelezen (onafhankelijk van het weer) en nu nog steeds kom ik optijd op afspraken waar ik daadwerkelijk goede gesprekken heb met mensen.
Uit de hoogte doen omdat het allemaal ook kon in een tijd zonder de technologie die we nu hebben is nogal narcissistisch. Ook omdat u alleen een deel ziet van het gebruik ervan door uw studenten.
Het kan inderdaad zijn dat men nu minder telefoonnummers en andere dingen onthoud, maar wel precies waar het gevonden kan worden. Daar valt ook iets voor te zeggen.
En wat betreft een scriptie schrijven, studenten kunnen nu googlen inderdaad, en daar is de beoordeling ook op aangepast. Hoeveel bronnen moest men vroeger aanleveren? Hoeveel verschillende bronnen moest met vergelijken voor het te kunnen gebruiken? En hoe is dat nu?
Tijden veranderen, maar omstandigheen en eisen ook. Meer mogelijkheden betekent NIET dat alles alleen maar makkelijker wordt.
Als mede-dinosaurier (alhoewel niet lesgevend) heb ik dezelfde herinneringen. Bij het lezen hiervan moest ik denken aan de Canadese pianist Marc Andre Hamelin. Als tijdens een optreden een telefoon in de zaal afgaat zegt hij niets, maar speelt asl volgende stuk een klein valsje gebaseerd op de Nokia ringtoon – “valse irritation d’apres Nokia” (https://www.youtube.com/watch?v=gYpO6M-LyY8). Dit tot grote hilariteit van het publiek. En iedereen checkt nog een keer dat hun mobiel echt uitstaat
Afgestudeerd in 1978. Nu 65 jaar oud. Mijn weg wel gezocht in een veranderende samenleving en de toenemende mogelijkheden van de technologie.Toen ik 2014 aan mijn Master aan de Universiteit Utrecht begon viel het mij op dat studenten van rond de 24-26 jaar oud veel sneller informatie vonden en konden beoordelen dan ik ‘vroeger’. Hun vaardigheid in de Engelse taal was geweldig, beter dan ik, terwijl ik mijzelf toch best goed Engels vond praten. Hun wereldwijsheid; in zoveel landen op vakantie geweest, maar ook een half jaar in het buitenland gestudeerd of een jaar met backpack door Australië of Azië getrokken. Kortom; “vader, vertel nog eens van vroeger” eindigt meestal in gezeur van dinosaurussen.
Prachtig artikel!
Ik loop precies tegen dit soort dingen regelmatig aan en dan baal ik van dat dit soort dingen bestaan. Ik gebruik whatsapp etc. liever niet, maar dan besta je niet meer voor de wereld, omdat niemand jou kan bereiken.. (Tijdje geprobeerd, maar je wordt regelrecht niet meer uitgenodigd voor feesten, omdat ze ervan uitgaan dat iedereen in de groepsapp zit)
Ja, mijn vrienden appen mij als ze later komen dan de afgesproken tijd. Helaas zit ik dan allang op m’n fietsie omdat ik een half uur moet fietsen naar de kroeg.
Ik stuur handgeschreven kaartjes & brieven. Deze geven zoveel meer emotie en dankbaarheid met zich mee. Hetzelfde berichtje in een whatsappje, doet zoveel minder en daarbij is dat de dag erna weer vergeten.
Ik vind het jammer dat de jeugd een vorm van creativiteit mist en daardoor alles maar moet opzoeken en zelf niet meer nadenken. Dat het zich ongeveer alleen nog maar kan vermaken via een telefoon/tablet/computer. Er zijn zoveel meer dingen in het leven die aan hen voorbij gaan.