Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 4 days ago
| 
|
Darice de Cuba is webdeveloper bij Profielen. Zij is geboren op Aruba en woont sinds 2000 in Nederland. Ze houdt zich graag bezig met toegankelijkheid en inclusie waarover ze blogt op haar Engelstalige blog. Darice is laat-doof. Naast front-end developer is ze ervaringsdeskundige met expertise in inclusief design.
Foto: Paul van der Blom
Een van de eerste vragen die mensen me stellen is: ’Kan je gebaren?’ ‘Nee’, zeg ik dan. Want stel dat ik het kon, dan zou het mij ongeveer evenveel helpen bij de dagelijks communicatie als Japans spreken.
Zie gebarentaal als elke andere vreemde taal. Net als elke nieuwe taal die je leert moet je gebarentaal elke dag oefenen en blijven gebruiken om het goed te beheersen. In mijn geval had het toen ik doof werd niet veel zin om Nederlands met gebaren te leren, aangezien niemand om mij heen ook kan gebaren. Het is net als met Japans: als niemand om je heen het spreekt en je gaat niet naar Japan, dan heb je er niet veel aan in je dagelijks leven.
Je vraagt je nu misschien af: hoe communiceer je dan? Dat doe ik via spraakafzien (liplezen) en tekstcommunicatie: met pen en papier of de smartphone. Een-op-een lukt het communiceren best wel, zolang mijn gesprekspartner bereid is om rustig te praten en te typen wat ik niet begrijp via spraakafzien alleen. Zie het als Whatsappen met iemand die gewoon tegenover je zit.
Voor ingewikkeldere gesprekken – zoals vergaderingen en workshops maar ook borrels en etentjes – heb ik een schrijftolk. Iemand die de conversatie ‘ondertitelt’ via een laptop of tablet, zodat ik zie wat er gezegd wordt en erop kan reageren.
Communicatie is altijd een samenwerking, het maakt niet uit of je horend bent of niet. Alle deelnemers aan een gesprek moeten zich aanpassen en hun best doen voor goede communicatie.
Als ik iemand net leer kennen is het een leerproces. Maar als we elkaar eenmaal beter kennen dan vloeit de communicatie beter. Als ik iemand beter ken, kan ik beter liplezen, ik begrijp zijn of haar lichaamstaal beter en voor die ander wordt het ook natuurlijker om wat langzamer te praten of even snel de smartphone erbij te pakken.
Intensieve communicatie vergt wel veel energie van me. Als ik een hele dag met mensen geweest ben, dan ben ik aan het einde van de dag uitgeput. En hoe vermoeider ik ben, hoe slechter ik mensen kan liplezen.
Het is daarom fijn als mensen er rekening mee houden dat ik doof ben en easy going zijn over even iets typen op hun smartphone. Want doof zijn is dagelijks hard werken om mee te doen met de maatschappij.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Nice blog and good to see you up front and with a strong voice. At our school a lot of people complain about a lack of communication. Reading your blog it seemed to me that what you write about communicating when deaf is to a certain degree also applicable on other forms of communication: both parties should invest actively and that means putting energy into it. If you want to know something it is always possible to know what the other party is communicating.