Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 4 days ago
| 
|
Vivian van Leeuwen is haar lerarenopleiding Nederlands aan het afronden. Ze heeft lichamelijke beperkingen. Lees haar eerder verschenen blogs.
Er staan twee tienen op mijn cijferlijst waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Tussen de zevens, achten, negens en een paar zessen bezorgen ze me gemengde gevoelens. Als ik ze zie, krijg ik een grijns op mijn gezicht, maar het is een grijns die even snel weer verdwijnt.
Ik ben ‘eraan gewend’ om zevens en achten en een enkele keer een negen te halen. Het is een soort bevestiging: ik heb het goed gedaan, ik heb het goed genóeg gedaan. Het harde leren, herschrijven en mijn best doen hebben zijn vruchten afgeworpen. Het is een beloning. Een tien is dat natuurlijk ook: wow, ik heb blijkbaar écht alles eruit gehaald wat erin zat, ik had het blijkbaar niet beter kunnen doen. Heel gaaf.
Tegelijkertijd knaagt er iets en schiet er een ‘hoe dan?!’-gevoel door me heen zodra ik een tien in Osiris of in de mail van een docent zie staan. Heb ik dan álles helemaal goed gedaan? Was er dan echt niets dat beter had gekund, een beetje zozo was, anders had gemoeten? Heeft de docent me gematst of wat losjes nagekeken? En vooral: wat moet ik hier nu van leren?!
Ik kan er niets aan doen: ik wil graag leren. Toen ik een negen kreeg voor mijn minor was ik oprecht blij met de feedbackpunten. Ik wil iets kunnen meenemen, dat is waarom ik studeer, toch? Een zeven, acht of negen betekent dat ik nog iets kan leren, een tien geeft de indruk dat ik… alles al geleerd heb? Dat het perfect was? Dat wil er bij mij niet in.
Op een meerkeuzetoets kan het nog, maar bij een opdrachtendossier: nee. Misschien is dat wel waarom cijfers helemaal niet zo goed zijn voor het onderwijs. Geef mij maar fijne feedback in plaats van een tien.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Beste Vivian, allereerst: hartelijk gefeliciteerd! Je krijgt een tien nooit zomaar; docenten denken daar héél goed over na. Je hebt dus inderdaad iets heel goed gedaan en daar mag je trots op zijn; zeker bij een praktijkvak! Tegelijk is je bedenking en daarmee verbonden rare gevoel begrijpelijk. Alles kon alleen maar zo goed zijn en er is geen feedback op mogelijk? Natuurlijk niet. Er zijn altijd alternatieven en er is bijna nooit één zaligmakende perfecte manier om iets te doen. Maar jij hebt blijkbaar een heel goede weg gekozen en die consequent en overtuigend afgelopen met heel goed resultaat. Feedback, ook bij een heel hoog cijfer, is altijd mogelijk en zelfs noodzakelijk. Anders leer je niet genoeg. Het geven van een tien zit ook vast aan het systeem. Als we rekenden van -4 t/m 12 zouden we ook bereid moeten zijn om alle cijfers te geven. Ze betekenen iets; jij moet weten wát ze betekenen. Is het niet ook een beetje ingesleten Nederlands Calvinistisch? Mag het nou nooit eens hartstikke goed zijn en dus een dikke tien waard zijn? Geniet ervan!
Ik zou haast willen zeggen: een 10 voor de reactie van Jeroen. In de tijd dat ik essays van studenten die bestuurskunde en overheidsbeleid bij mij volgden, heb ik naar mijn weten 1 keer een 10 gegeven. Dat essay was echter zo goed doordacht en geschreven dat de student in mijn ogen bewezen had boven de materie te staan. Op zo’n moment is het hoogste oordeel wat mij betreft ook op zijn plaats.
Zelf ben ik door collega’s wel al eens berispt op het te makkelijk “weggeven” van het cijfer 10. Ik snap dat je -als docent- daar altijd voorzichtig mee om moet gaan, vaak is het echter zo dat er toch criteria hangen aan beroepsproducten en dat die 10 niet zomaar “uit de lucht komt vallen”.
Als de criteria niet duidelijk omschreven zijn dat gelden de volgende 3 stelregels (in mijn ogen):
1. je krijgt kippevel zo uitzonderlijk goed (zoiets als goede muziek)
2. beter dan dit zou ik dit als docent niet kunnen, stel dat er een opdrachtgever zou zijn dan zou het beroepsproduct makkelijk voor 3.000 – 10.000 EUR aan advieskosten vergoed worden door de markt
3. je gaat bijna huilen zo goed en weet als docent eigenlijk niet zoveel te vragen of zeggen, zeg maar zoiets als”flabber guested’
Dit is in mijn loopbaan van 5 jaar docent welgeteld drie of vier keer voorgevallen….
Ik heb een docent die altijd zegt: “Ik geef geen tienen, want een tien geeft aan dat het perfect is, en perfectie bestaat niet!”. Ik ben daar enigsinds in teleurgesteld. Een tien geeft aan dat een taak, of toets “excellent” of “uitmuntend” is uitgevoerd, niet perfect – want inderdaad perfectie bestaat niet. En waarom zou je het onmogelijk maken om een tien te halen, als de beoordelingsschaal van 1-10 loopt? Ik vind dat onrechtvaardig! Ik heb van een andere docent overigens wel een keer een tien gehad, en met feedback met nog een paar kleine verbeterpunten. Ik ben er heel trots op!
los van het gegeven dat ik ook zelden een 10 uitdeel de volgende overweging: betekent een 10 niet zoveel als 100%? Wanneer het werk van een student volledig aan alle beoordelingscriteria voldoet, dan volgt daar logischerwijs een 10 uit.
Overigens is de manier van cijferen land/cultuur gebonden en is men in diverse landen veel meer gewend om de hoogste beoordeling (bijv A+ ) te geven.
Als ik het zo lees, lijk je totaal niet tevreden met weinig feedback omdat je dan nauwelijks wat hebt om mee te reflecteren. Op lerarenopleidingen geven docenten ook echt niet zo maar een 10. Zeker niet bij praktische vakken omdat je daar juist veel kan leren, beschouw het daarom dan ook als een compliment en wees trots op jezelf. Want jij hebt dit zelf voor elkaar gekregen. 😉
Wel leuk om te lezen dat, het reflecteren er zo erg in zit. Ik vond dit artikel daarom ook best wel relatable.
“Ik houd niet zo van goude medailles, ik heb liever zilver, anders heb ik de volgende keer niets om voor te vechten”
Zowel het ontvangen van een 10 én het kunnen toekennen van een 10 is echt een uitzondering. Daarmee is het voor de ontvanger een echte fantastische presentatie en als docent echt een plezier.