Ellemiek Weidema is docent Engels en geeft daarnaast onder andere het keuzevak presenteren met humor. ‘Als je gespannen bent, is de groep waarvoor je staat ook gespannen. Het is echt een wisselwerking.’

‘Wat ik leuk vind aan lesgeven is het contact met de studenten en vooral ook de uitdaging om de les interessant te maken Er bestaat geen lekkerder gevoel dan een les die goed draait, het is een soort natural high. Je merkt het aan jezelf als het gebeurt. Je bent aan het vertellen en zit in een soort van zone; het is bijna alsof je op het toneel staat. Er zitten heus ook lessen tussen die je gewoon afdraait of waarbij studenten er geen zin in hebben, maar als het goed gaat dan is het geweldig.

‘Ik ben officieel docent Engels maar ik geef ook andere vakken, zoals het keuzevak presenteren met humor. Studenten leren in deze les niet alleen wat een goede grap is, maar bijvoorbeeld ook om hun angsten te overwinnen. Humor en zelfspot zijn daarbij belangrijk.

Een veelvoorkomende angst bij studenten is spreekangst. Ik besteed daar een les aan, waar ze vrijwillig aan mee kunnen doen. Dit kan soms heel heftig en confronterend zijn, maar vaak hebben ze er veel aan. Dan staat iemand eerst te presenteren met de rug naar de groep omdat hij het anders niet durft, en sluit hij de cursus af met een 8 omdat het ineens zo goed gaat.

‘Ik vind dat je moet weten hoe je overtuigend overkomt voordat je humor kunt gebruiken. Je moet er echt stáán tijdens een presentatie, anders kun je niet overtuigen. Dat leer ik hen en dat leren ze ook door te kijken naar elkaar en feedback te geven. Ze leren op die manier om op een ontspannen manier een presentatie te geven. Als je gespannen bent, is de groep waarvoor je staat ook gespannen. Het is echt een wisselwerking.

Ik hoop dat ze dankzij mijn les nooit meer saaie presentaties geven, en dat ze vooral ook nadenken over wat ze van zichzelf willen laten zien. Dat is het belangrijkst.

‘Laatst was er een groepje dat een eindpresentatie ging houden over pesten in verschillende levensfases. Dit maakte ontzettend veel indruk op mij. Dyon (red.: zie vorige editie Human of HR) zat ook in dat groepje. Hij liep naar een klasgenoot en zei tegen haar dat ze leuke kleren aan had. Daarna vroeg hij of ze het ermee eens was dat kleding soms ook een harnas kan zijn. Ze was het met hem eens en toen stond Dyon op en trok zijn blouse open. Op zijn lichaam stond overal het woord ‘homo’ geschreven. Hij vertelde ook dat hij het thuis moeilijk heeft gehad hiermee. Dat was zo indrukwekkend, ik vond het van zoveel lef getuigen.

‘Er gebeurde trouwens nog iets bijzonders tijdens zijn presentatie. Een studente die net daarvoor een presentatie had gehouden over haar asperger, stond op en vroeg aan Dyon of zij hem even mocht vastpakken. Ze had even daarvoor nog verteld dat ze hoegenaamd geen empathie kan voelen, en om dan te zien dat het verhaal van Dyon ook echt wat bij haar teweegbracht … dat zijn de mooiste momenten. Ik ben dankbaar dat ik dit mocht meemaken en dat het gewoon in mijn les gebeurde. Ik liep naderhand de docentenkamer binnen en heb het gewoon verteld aan iedereen die het wilde horen. Ik was er helemaal vol van.

‘De klas is een microkosmos en ik denk dat het belangrijk is dat we met dit soort lessen het ongewone bespreken en gewoon maken, zodat we elkaar makkelijker leren accepteren. Er is in mijn les dus ruimte voor dit soort serieuze problemen, maar het is vooral ook een gezellige plek waar veel gelachen wordt. Ik heb een groep gehad die gewoon wilde doorgaan met elkaar en die spreken nu elke week af. Die sfeer is hier ontstaan en dat vind ik bijzonder.’

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram