Hop daar ben je dan. Je ouders zijn in de wolken. Via speentjes, luiers, blokken, de eerste woordjes en zwemles, ben je voor je het weet bij de eindmusical en begint al een leven met het nodige ‘moeten’.
Nog voordat je examen doet moet je weten wat je later wilt worden. Ondertussen neem je bijna een heel brood mee naar school en hoor je continu dat je groot geworden bent en dat je zo lang mogelijk door moet studeren. Je haalt je rijbewijs (dat je ouders betalen als je niet rookt) en gaat steeds serieuzere gesprekken voeren met je familie.
Klaar met je studie ga je aan het werk. Je zoekt een eigen huis – een uitdaging, maar dat terzijde – en probeert je loopbaan af te trappen. Je blijft lekker werken en bouwt aan je toekomst, hebt een eigen huis, twee luierdragende koters om je heen de hond die je iedere ochtend uitlaat voordat je in de file aansluit om op je werk te komen.
De kinderen worden groot, de hond gaat een keer dood en jij wordt langzaam grijs, met wallen tot op je enkels, waarna je een burnout of rugklachten krijgt en je je werk nauwelijks meer goed kan doen.
Nog maar tien jaar te gaan voordat je met pensioen kunt en eindelijk kunt genieten van het mooie wat het leven te bieden heeft – als je het al haalt want ondertussen ben je 70 jaar en heb je al een kunstheup en gebit en ligt je partner alleen maar op bed vanwege gezondheidsproblemen.
Hoe mijn toekomst er precies uit gaat zien weet ik nog niet maar ik weet wel dat ik dit niet wil. Ik vraag mezelf dus regelmatig af hoe ik kan voorkomen dat ik tot mijn tachtigste moet doorwerken en hoe ik volop kan genieten van de leuke momenten van het leven.
Soms vraag ik me af: waarom leven we zoals we nu leven en genieten we niet iets meer? Lang geleden kwamen de groenten van het land, de bakker bakte zijn brood. Heerlijk simpel. Maar die tijd is veranderd; nu verdienen we geld met het maken van Youtube-video’s en het plaatsen van foto’s.
Ik maak me weleens zorgen over waar we met z’n allen naartoe leven, en wat de toekomst ons brengt. Leven we om te werken, of werken we om te leven? Ik denk dat ik in elk geval lekker ga doen wat ik wil en dan zie ik vanzelf wel hoever ik ermee kom. Ik leef om te leven!
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Is it al just a game? Zit er geen diepere betekenis achter? We zijn hier met een doel geplaatst op aarde, laten we daar eens bij stil staan..
Ik snap je punt, maar je schetst een wel erg pessimistisch leven. Daarnaast: waarom zou werken erg en stom zijn? Probeer maar eens vijf jaar als digital nomad te leven. Waarschijnlijk word je erg ellendig, omdat mensen gewoontedieren zijn, en veel baat hebben bij structuur in hun leven. Wat ik merk aan onze generatie is dat iedereen uitzonderlijk wil worden, waarschijnlijk omdat paps en mams ons hebben verteld dat we “alles kunnen worden wat we willen”. Ten eerste denkt dus iedereen dat hij of zij bijzonder is, en ten tweede denk ik dat dit later een hoop teleurstellingen op zal leveren, als je volwassen wordt, een baan krijgt, en dan blijkt dat je eigenlijk helemaal niet zo bijzonder bent. Dit is totaal niet erg, omdat “bijzonder zijn” meer nadelen heeft dan voordelen in mijn optiek. In onze natuur zit het feit dat we hier zijn om één reden; en dat is kinderen maken. Die vervolgens ook weer kinderen maken, enzovoorts. Het lijkt me ook dat als je wat ouder bent later veel spijt zou krijgen van de beslissing om geen kinderen te nemen, omdat dit letterlijk tegen de natuur in gaat.
Pas met pensioen als je 80 jaar bent?!?! Dit is ook veel te gek. De pensioenleeftijd zal in 2040 69,5 jaar worden, maar die zal niet in de max. 20 jaar daarna met 10 jaar omhoog schieten.
Ik sta zelf ook achter jouw punt dat er meer is dan werken in het leven. Mocht je nog opzoek zijn naar mogelijke antwoorden op al je vragen en twijfels, raad ik je aan om je wat te verdiepen in (populaire) filosofie, van Nietzsche tot Mark Manson. En wat betreft eerder met pensioen gaan; google eens op ‘FIRE’.
@Brent Dank voor je reactie en advies! Erg leuk om te lezen hoe jij er in staat.
Gr. Jimmy