Bij Rob van Vuuren, eerstejaars verpleegkunde, werd een hersentumor ontdekt. Gelukkig werd hij succesvol geopereerd. ‘Het was daarna moeilijk om weer op mijn eigen lichaam te vertrouwen. Opeens merk je dat je eigenlijk helemaal nergens controle over hebt.’

‘Ik heb drie hepatitis B-vaccinaties gehad waardoor ik levenslang beschermd zou moeten zijn tegen dit virus. Nu blijkt alleen dat de vaccinaties niet aanslaan bij mij en moet ik ze opnieuw proberen. Als ze dan weer niet aanslaan, zal ik een nieuwe opleiding moeten zoeken. Ik kan zonder die vaccinaties namelijk niet werken in Nederlandse ziekenhuizen of instellingen.

‘Het schijnt gemiddeld zo’n drie keer per jaar voor te komen dat studenten om deze reden onze opleiding moeten verlaten. Ik heb wel vaker van dit soort rare problemen, al leer ik er tegenwoordig wel een beetje mee omgaan.

‘Nadat ik de havo had afgerond, nam ik een tussenjaar. Ik ging naar Australië en de Filipijnen om vrijwilligerswerk te doen. Eenmaal terug in Nederland kreeg ik ’s nachts een epileptisch insult, een soort epileptische aanval. Uit onderzoek bleek eerst dat ik een hartafwijking had en dat het daardoor kwam. Toen ik later nog een insult kreeg, bleek dat er iets mis was met mijn hersenen.

‘Op de eerste MRI-scan was een grote bol te zien, zo groot als een kwart van mijn hersenen. Er was dus iets mis, al hoefde dat niet meteen heel ernstig te zijn. De neuroloog vertelde dat sommige mensen de helft van hun hersenen missen en daar pas wat van merken als ze negentig zijn. Om te kijken of het toch geen tumor was, werd er nog een MRI-scan gemaakt met contrastvloeistof. Op die scan werd een hele rand zichtbaar om de bol, en daaruit bleek dat het toch een gevaarlijke tumor was.

‘Het is niet echt in woorden te beschrijven wat je voelt als je te horen krijgt dat je een hersentumor hebt. Je voelt je vooral machteloos. Omdat de dokter in eerste instantie had gezegd dat het wel mee zou vallen, stortte vooral mijn moeders hele wereld in. Ik was er wat rustiger onder, want wat doe je eraan? Het is gewoon klote en je hoopt maar dat het meevalt. Ik heb het geluk dat ik het makkelijk naast me neer kon leggen en ben tot de operatie gewoon doorgegaan met de opleiding godsdienst pastoraal werk die ik toen volgde.

‘Ik wilde graag gewoon door met mijn leven. Of het nou je laatste drie maanden zijn of je hebt nog een heel leven voor je: het maakt niet uit want je hebt er toch geen grip op. Ik maakte er het beste van, al was het natuurlijk niet echt een leuke tijd. Ik was erg moe en had veel last van een stekende hoofdpijn die maar niet wegging. Ik deed eigenlijk alles op de automatische piloot.

‘Als de tumor verder zou groeien richting de achterkant van mijn hersenen, zou ik misschien mijn emoties verliezen of gedeeltelijk verlamd raken. Ik moest dus zo snel mogelijk geopereerd worden. Dit was wel spannend, maar gelukkig kreeg ik veel steun van familie en vrienden. Er was een WhatsAppgroep aangemaakt met 170 deelnemers met de naam ‘bidden voor Rob’, en ik kreeg veel kaarten. Dat gaf veel steun. Ik voelde me daardoor niet alleen. Ik ben christelijk en mijn geloof en het bidden gaven mij rust. Het zorgde ervoor dat ik de situatie kon accepteren. Ik wist: dit is het en hier moet ik mee dealen.

‘De operatie was een paar maanden later en duurde van acht uur ’s ochtends tot half drie ‘s middags. Toen ik wakker werd zag ik mijn ouders, maar ik viel eigenlijk weer heel snel in slaap. Het enige wat ik me nog herinner, was dat het op de intensive care naar zuurkool rook.

‘Gelukkig bleek dat alles goed was gegaan tijdens de operatie, maar daarmee was het nog niet klaar. Zo’n hersenoperatie heeft een enorme impact op je hele lichaam en het herstel viel me echt tegen. De eerste twee maanden heb ik alleen maar plat op bed gelegen. Van tevoren is iedereen ermee bezig, maar als de operatie succesvol is, denken veel mensen dat het klaar is. Ze vergeten dat er nog een heel traject volgt. Pas na zes maanden was ik weer een beetje de oude en zelfs nu heb ik nog vaak een stekende hoofdpijn op de plek waar ze hebben geopereerd. Verder heb ik er gelukkig geen blijvende schade aan overgehouden.

‘Het was daarna moeilijk om weer op mijn eigen lichaam te vertrouwen. Opeens merk je dat je eigenlijk helemaal nergens controle over hebt. Je hebt wel controle over je leven, maar je gezondheid is helemaal geen zekerheid. Dat was nieuw voor mij, en het duurde even om dit vertrouwen weer terug te krijgen. Ik heb nu niet meer het gevoel dat ik de hele wereld aankan, want ik weet dat ik niet overal invloed op heb. Maar ik heb wel zoiets van: wat er ook gebeurt, je moet altijd doorgaan.

‘Nadat ik was hersteld, ben ik niet verdergegaan met mijn theologische studie. Ik leerde er niet echt iets waar ik later wat mee wilde doen. Ik koos voor verpleegkunde omdat ik tijdens mijn vrijwilligerswerk op de Filipijnen had gezien hoe slecht de zorg daar is en hoe groot het verschil is met de goede zorg die ik hier kreeg. Het leek mij mooi om iets terug te doen en daarom zou ik graag als arts of verpleegkundige in het buitenland werken. Dat is nog steeds mijn droom, maar als de vaccinatie niet werkt, is dat helaas niet meer mogelijk.

‘Ik kan op dit moment wel iets betekenen voor andere ernstig zieken. Daarom ben ik deelnemer aan de Roparun waarbij geld opgehaald wordt voor mensen met kanker. Toen de dokter tegen mij zei dat ik een tumor had, merkte ik hoe makkelijk je de hoop kan verliezen. Ik weet nu hoe belangrijk het is om positief te blijven en ik denk dat het hoop geeft als je ziet dat er mensen zijn die zich voor je inzetten. Ik wil deze mensen graag iets geven wat hen blijheid of vreugde geeft. Als ik daar iets in kan betekenen dan zou ik dat heel mooi vinden.’

Wil je ook doneren voor de Roparun? Dat kan hier via een tikkie.

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram