Aileen studeert illustratie op de Willem de Kooning Academie en loopt stage bij Profielen. Daarnaast speelt ze sousafoon bij Showkorps Excelsior Delft. ‘Als het eenmaal lekker gaat, voel je overal kippenvel.’

‘Toen ik in groep vijf zat, kwamen er mensen van het showkorps bij ons langs op school. Ze hadden instrumenten bij zich en vroegen of we bij het jeugdkorps wilden spelen. Ik mocht trommelen en de man die ons lesgaf, zei meteen dat ik er heel goed in was. Dus ik dacht: dit móét ik doen. Ik ben nooit meer weggegaan en zit er nu al tien jaar bij. Later kwam ik erachter dat hij dit waarschijnlijk tegen ieder kind zei.

‘Na een tijdje kwamen ook mijn moeder, zusje en buurmeisje bij het showkorps. Inmiddels zit ook mijn vriend erbij. Wat het zo leuk maakt, is dat je in een soort flow komt tijdens het lopen. Als het eenmaal lekker gaat, voel je overal kippenvel. Het is super kicken om door de straten te lopen terwijl je overal de muziek hoort echoën die je samen maakt.

‘Tijdens het lopen moet je precies twee passen van je voorganger en de persoon naast je lopen. Als je niet de juiste afstand houdt, komen de figuren die we lopen niet meer goed uit. Tegelijkertijd moet je zorgen dat je in het juiste tempo blaast, het juiste ritme speelt, dat het zuiver is en dat je de juiste houding hebt. Je mag ook echt niet bewegen of ergens anders heen kijken. Je hoofd moet recht blijven, je moet vanuit je ooghoeken kijken.

‘Het is tof om met zijn allen ergens zo hard aan te werken. We hebben een keer in het jaar een wedstrijd en daar repeteren we negen maanden voor. Als het dan niet lukt, is het wel echt heel kut, maar als het goed gaat, is het zo kicken.

‘De wedstrijden werken volgens een puntensysteem. Als iemand buiten zijn rijtje loopt of een figuur niet goed gaat, gaan er punten vanaf. Je kunt maximaal 100 punten halen. Hoger dan 70 is zilver en hoger dan 80 is goud. Zodra je goud hebt, kwalificeer je je voor een hogere divisie.

‘Wij zitten in de werelddivisie, het hoogste niveau. We mochten in 2017 meedoen aan de wereldkampioenschappen in Kerkrade, maar helaas hebben we daar niet zo goed gescoord. Dat was heel zuur, want die kampioenschappen worden maar een keer in de vier jaar gehouden.

‘Na het wereldkampioenschap ben ik van de trommel overgestapt op de sousafoon; zo’n grote toeter die helemaal om je heen gaat. Het is heel zwaar, je hebt echt veel lucht nodig. Ik heb nu een jaar lessen gevolgd en in april mag ik er voor de eerste keer mee naar buiten. Ik kan de muziek wel aardig spelen, maar ik heb nog nooit gelopen tijdens het spelen. Dat gaat dus spannend worden.’

Tekst & beeld: Wietse Pottjewijd