Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 5 days ago
| 
|
Evi is 24 en studeert illustratie aan de Willem de Kooning Academie. Ze schrijft over ongemakkelijke of verwarrende situaties die ze tijdens haar studie herhaaldelijk tegenkomt. Lees hier haar eerdere blogs.
Lieve jij,
Ik heb je nog nooit gesproken maar hoe gaat het met je? Is er de laatste maanden nog iets bijzonders gebeurd?
Mijn ochtend ging eigenlijk wat moeizaam. Ik werd wakker en het enige wat ik kon zeggen was: ik wil niet. Ik wil niet afstuderen. Ik kan het niet en het boeit me ook niet. Het boeit me niet meer wat ze van me vinden. Ik doe het gewoon niet. Klaar. Punt uit.
Ik zou het geloven als ik deze gedachten nog nooit eerder had gehad, maar inmiddels ken ik mezelf wat beter. Ik weet nu dat des te negatiever ik praat, des te méér het me boeit. Ik wil juist heel graag afstuderen. En het boeit me heel veel, wat mensen ervan vinden.
Ik wil zo onwijs graag bewijzen dat ik het kan, dat ik geen stap verder lijk te komen. Ik ben nu een dikke maand verder, al zes keer van onderwerp veranderd, ik heb een dikke stapel schetsen, maar niks lijkt goed genoeg. Hoe kan het, dat ik nog niks ‘nuttigs’ gedaan lijk te hebben, terwijl ik alleen maar bezig ben?
Lieve jij, herken je mijn gevoel? Het gevoel dat je te graag wilt. En dat je daardoor niet meer helder kunt nadenken? Dat je zo impulsief te werk gaat, dat je soms niet eens meer weet wat je een uur geleden hebt gedaan?
Lieve jij, ik vroeg me af, heb jij een logische manier van werken? Een routine?
Ik ben in de veronderstelling dat mijn mooiste werk ontstaat op momenten dat ik niet zoveel nadenk. Op momenten dat ik mijn impulsiviteit omarm. Maar dit lijkt niet echt een waardige aanpak, voor een afstudeerproject. Er wordt uiteindelijk toch verwacht dat ik ergens een conclusie over trek. Of zie ik dat verkeerd?
Ik denk niet dat ik er goed aan doe, mijn afstuderen opnieuw uit te stellen. Want als ik dat zo mag zeggen, ik denk ik dat ik genoeg te bieden heb als illustrator/kunstenaar. Ik vind het alleen wat lastig om mijn proces te verantwoorden.
Lieve jij, ik weet het gewoon even niet meer. Dus ik dacht ik schrijf jou gewoon maar. Misschien wil jij mij vertellen, hoe jij te werk gaat. Wat jou inspireert, wat jou motiveert. Misschien is het uitwisselen van brieven al wel een heel interessant onderzoek?
Ik hoor graag van je.
Liefs,
Evi
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Hallo Evi, ik herken je gevoelens. Mooi beschreven . En gelukkig heel normaal. Een coach kan je helpen. Op weg, of nog een eindje verder tot je afgestudeerd bent. Ik ben coach, jij mag het zeggen. Groet D. Janssen
“Op momenten dat ik mijn impulsiviteit omarm. Maar dit lijkt niet echt een waardige aanpak, voor een afstudeerproject.”
Mij lijkt dit juist wel een waardige aanpak en ook prima te verantwoorden achteraf! Als je dit creatieve, impulsieve moment onderdeel weet te maken van jouw ‘visie’ op jouw werk, dan is dat alleen maar mooi.
Ik weet natuurlijk niet welke bronnen jij moet gebruiken binnen jouw opleiding, maar in filosofie en begeleidingskunde (mijn vakgebied) is er genoeg over te vinden.
En als je net zo onderzoekend en treffend schrijft als in jouw blog, dan komt het denk ik wel goed met je!
Enorm herkenbaar! Ik studeer het best nadat ik een halve dag uitstelgedrag heb vertoond: wekker steeds wat later zetten, netflix aan, nog wat dutten tussendoor en dan is het opeens 16 uur en denk ik; NU GA JE AAN DE SLAG!
En dat doe ik dan.
Vraag niet hoe ik me er toe zet, dat weet ik zelf ook niet.
Wat voor mij ook goed werkt is in studiegroepen en tijdens colleges werken aan mijn scriptie en ander huiswerk. Op die momenten ben ik toch al gefocust.
Succes met afstuderen!
Dit is zo herkenbaar. Helaas heb ik geen antwoord voor je en geen tips voor je. Dit is hoe ik ook studeer. Hoe vervelend ik dit ook vind, ik heb het patroon nog niet kunnen doorbreken. Houd je ons op de hoogte, mocht je hier uiteindelijk zelf de weg in kunnen vinden?
Heel herkenbaar.. We komen er allemaal wel, ieder op zijn eigen tempo en manier! Helaas ook geen tips, behalve luister naar je lichaam en geest. Je (mentale) gezondheid is prioriteit! Succes, je kan het 🙂
Misschien helpt het om een paar lotgenoten te zoeken en samen op te werken. Dan kan je elkaar motiveren en helpen.