| 
|
Job zit in het derde jaar van de opleiding bedrijfskunde én vindt dat dat veel hbo’ers niet het maximale uit hun studietijd halen omdat het ‘student zijn’ in het hbo amper speelt. Om te laten zien hoe het ook kan, deelt hij de beste verhalen uit zijn studentenleven. Alle blogs van Job lees je hier.
Waar ik mij mateloos aan kan ergeren, is het feit dat docenten op de hogeschool soms denken dat ze een glazen bol hebben.
Zij weten vaak al precies welk werk je gaat doen, namelijk een doodsaaie negen-tot-vijfbaan met collega’s die ‘teambuilding’ en ‘rekening houden met elkaar’ belangrijk vinden en een leidinggevende die verschrikkelijke opdrachten geeft om de frustratie van zijn mislukte, seksloze leven te verbergen.
Vergeet het idee dat docenten weten waar jij terecht zal komen. Jij bepaalt je eigen toekomst, niet je docenten.
In mijn tweede jaar had ik eens een college waarin de docent het topmanagement, middenmanagement en lager management omschreef. ‘Jullie komen in het middenmanagement terecht.’ Ik vroeg waarom topmanagement er niet in zat, maar daar had de docent geen antwoord op.
Ook werd ik raar aangekeken toen ik vertelde dat ik stage wilde lopen in het vastgoed. Dat vonden ze vreemd, omdat ik bedrijfskunde studeer en geen opleiding vastgoed en makelaardij. Maar tijdens mijn stage werkte ik samen met iemand die leiding geeft aan een miljoenenorganisatie en alleen zijn militaire dienst heeft afgerond. En ik las eens een artikel over een Nederlandse makelaar die in Manhattan werkt en deals sluit van gemiddeld 3,5 miljoen, terwijl hij fysiotherapie heeft gestudeerd.
Zeker met een opleiding als bedrijfskunde kan je bijna niet breder gaan. Je kan ervoor kiezen om de ‘normale’ route te nemen en inderdaad te eindigen in een doodsaaie negen-tot-vijfbaan op kantoor. Of je kan ervoor kiezen om te doen wat je écht wilt. Als jij voor jezelf wilt beginnen, ga ervoor! Wil je jachtopziener worden in Hongarije, schaapherder op Ameland of een restaurant openen in Italië? Mijn zegen heb je (niet dat je die nodig hebt).
Ik wilde stage lopen in het onroerend goed, niet omdat dat bij mijn opleiding paste, maar omdat het mijn passie is. Het was misschien een wat onorthodoxe weg, maar kon mij dat wat schelen? Je moet doen wat jou gelukkig maakt, niet wat anderen zeggen.
Ga dus even bij jezelf na of je wel gelukkig wordt van wat je doet. Bewandel je je eigen weg of is het de weg die je familie of docenten voor je hebben uitgestippeld?
Succes ermee, amice.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Ben het eens met elke regel die je getypt hebt. Jij bepaalt inderdaad zelf wat je voor werk je wilt gaan doen, en ook hoe je er komt.
Een docent van mij liet mij ook een keer weten dat hij vond dat bij een AD-opleiding geen monteurs/sleutelwerk paste. Dit was dan meer mbo-niveau. Nou, mocht ik dat ooit nog gaan doen omdat ik dat gewoon leuk en gevarieerd werk zou vinden, heb ik (gelukkig) geen toestemming nodig van die docent.
Ik zie mezelf in ieder geval geen leiding geven aan anderen. Misschien zou ik ooit iemand willen begeleiden (bijvoorbeeld een stagiaire), mits ik daar zelf ook klaar voor ben. In die tussentijd ga ik gewoon mijn eigen weg, net als jij doet. Dan hoop ik dat daardoor anderen om je heen ook wat minder de ‘oogkleppen’ op hebben en wat minder het ene etiket vanzelf bij het andere plakken. Verschillende etiketten kunnen gerust bij elkaar, en dit geldt ook voor school, stage en werk.
Uiteraard heb je je leven zelf in je hand, maak je je keuzes zelf en zijn er mensen die zich (onbewust?) laten leiden door anderen. Vraag je overigens ook even af hoe erg dat eigenlijk is. Maar als ik in mijn klas aangeef waar de meeste afgestudeerden van onze opleiding terecht komen, iets wat studenten regelmatig en terecht vragen, geef ik daar eerlijk antwoord op. In ons vakgebied gaat dat van middenmanagement, via technische specialisten naar projectleiders en directeuren. Misschien dat de gemiddelde afgestudeerde bedrijfskundige niet verder komt dan een 9-5 middenmanagement baan? En als iemand daar blij van wordt, lekker belangrijk. Dat je docent niet veel verder komt, dat is wel jammer, want die zou je juist verder moeten laten kijken. Maar als je wilt, kom een keer een bakkie doen: dan vertel ik je uit eigen ervaring hoe leuk het is je baan op te geven, je huis te verkopen en te gaan reizen.
Dag Job, wat een mooi verhaal…uit het hart gegrepen als ik zo je woorden weeg. Ik ben pas 4 weken docent hier aan de Rotterdamse Hogeschool en zie jouw blog als een uitdaging om mijn studenten wat mee te geven, niet alleen vakinhoudelijk (Ad Sales & Accountmanagement), maar vooral ook als persoon. Soms met empathie, soms wat meer provocatief. Zie je docent als een persoon waartegen je je af kunt zetten, waar je van kunt leren of gewoon als iemand waar je mee kunt sparren….en overtref ons gerust op alle fronten!
Kwam laatst een oude man tegen in het park van Breda, ik vermoed ergens in de tachtig. We hadden een mooi gesprek, gewoon samen op een bankje, hij had het over de moderne tijd, email, internet e.d. We hadden zomaar even echt contact. Prachtige man, een mooi mens. Ik leerde van hem dat het goed is om soms even rust te nemen en iemand echt even te zien.
Bij het lezen van jouw tekst moest ik denken aan een nummer van Acda en de Munick, waarbij de tekst “van al zijn levendromen, was alleen het oud worden gehaald” . Ik heb zo het vermoeden dat jij meer gaat bereiken 😉
Stuur je ons wel een kaartje uit Manhattan?
Jouw artikel bevalt me heel erg, zelf deelde ik deze frustratie ook heel erg op de middelbare, en nu ook nog steeds met bepaalde mensen. Ik deed vwo en iedereen was altijd zo van ‘ow, dit moet beter! Dit is toch geen mavo!’ of ‘je moet naar de universiteit, waarvoor heb je anders vwo gedaan?’.
Nou, ik heb lekker voor een HBO opleiding gekozen, omdat deze het best bij mij talenten past en mij het best kan verbeteren (mijn praktische vaardigheden zijn bijvoorbeeld erg slecht). Wat boeit het wat anderen denken? Doe gewoon wat je gelukkig maakt!
Ik vind de citaat in de vorige comment ook heel toepasselijk, want what’s the point of living if you don’t?
Ik ga proberen gelukkig te worden met míjn keuzes en hoop dat jij dat ook wordt.
Top-artikel!
Altijd voor je passie gaan zou ik zeggen. Tegen mij werd gezegd ‘ach meisje, doe maar mavo, je wordt toch huisvrouw’, want je moeder is huisvrouw en je vader bouwvakker. Inmiddels heb ik al meer dan 30 jaar mijn HTS diploma, voor veel van de top 500 bedrijven gewerkt , verschillende publicaties op mijn naam en nu al weer meer dan 18 jaar voor de klas. Eerst deeltijd naast een baan, nu full time. Nu is er niks mis met huisvrouw, maar daar lag mijn passie nu eenmaal niet.
Goed verhaal.