Dyon is tweedejaars student leisure management aan de Willem de Kooning Academie. Hij overwon PTSS en werkt aan een boek daarover. Ook wil hij Nederland toleranter maken tegenover LHBTQ’ers. ‘We hadden misschien wel het eerste homohuwelijk maar daar is het ook een beetje bij gebleven.´

‘Een aantal jaar geleden kreeg ik te horen dat ik PTSS (een posttraumatische stressstoornis, red.) had. De oorzaak ligt in mijn tienerjaren die niet altijd even fijn waren. Ik werd gepest en thuis liep het allemaal ook niet zo lekker. Af en toe vocht ik met mijn ouders, zowel fysiek als bekvechten. Het gebeurde niet iedere dag of elke week maar het keerde wel terug.

‘Omdat ik zowel op school als thuis problemen had, kon ik nergens heen. Daarnaast was ik aan het puberen en zat ik dus ook nog met mezelf in de knoop. Ik raakte daardoor erg in mezelf gekeerd, zette een masker op en deed alsof het wel goed ging met mij. Dit hield ik tot mijn negentiende vol. Toen kwam alles eruit.

‘Het is wel grappig hoe dat ging, en ook een van de redenen waarom ik totaal niet tegen drugs ben. Het gebeurde namelijk met een pilletje op.

Op het moment dat de pil ging werken voelde ik voor het eerst wél de kracht om te delen wat ik tot dan toe altijd wegstopte.

‘Samen met mijn toenmalige vriend en wat anderen waren we bij iemand thuis aan het chillen. Het was erg gezellig, we waren muziek aan het luisteren en hadden xtc genomen. Op het moment dat de pil ging werken voelde ik voor het eerst wél de kracht om te delen wat ik tot dan toe altijd wegstopte. Ik dacht: ik zit hier heel erg mee, ik moet het kwijt. Ik weet zeker dat dit zonder de drugs nooit zou zijn gebeurd.

‘Het was fijn dat het er allemaal uit was, maar mijn vrienden maakten me later wel duidelijk dat ik het beste professionele hulp kon zoeken.

‘Om bij een therapeut terecht te komen moest ik eerst bij mijn dokter langs. Dat was best wel irritant want die ging er direct vanuit dat het om mijn geaardheid zou gaan. Was het maar zo makkelijk, dacht ik, want uit de kast komen ging op mijn zestiende eigenlijk zonder problemen. Ik heb hem dus duidelijk gemaakt dat daar het probleem niet lag en ben uiteindelijk in behandeling gegaan.

‘Ik ging schematherapie volgen: zes weken, twee keer per week, tien uur lang. Je leert naar je eigen problemen kijken en gaat ze ontleden via schema’s om te onderzoeken waar ze vandaan komen. Zo ontdek je waarom je soms op een bepaalde manier reageert en waar sommige gevoelens vandaan komen.

‘Sinds een jaar ben ik klaar met deze therapie en het heeft mijn leven volledig veranderd. Ik ben opener geworden en heb nu veel meer zelfvertrouwen. Omdat het me gelukt is om PTSS te overwinnen, kan ik voor mijn gevoel nu alles aan.

‘Dankzij de therapie heb ik het idee gekregen om een boek te schrijven, daar ben ik nu mee bezig. Ik vond het interessant om te zien hoe allerlei verschillende mensen allemaal verschillende problemen hebben, en hoe ze allemaal wegrennen voor die problemen.

Dankzij de therapie heb ik het idee gekregen om een boek te schrijven.

‘Iedereen heeft zijn eigen manier en middel om dat te doen; drank, drugs, of bijvoorbeeld een fantasiewereld. Mijn idee voor het boek is daarop gebaseerd. Het is dark fantasy en het gaat over psychologische problemen die verbloemd worden met magie. Je moet goed tussen de regels door lezen om te weten wat er echt aan de hand is. Ik ben nu bezig met het uitdenken van de wereld en de karakters, het verhaal zal een edge hebben met veel seks, drugs en alcohol.

‘Mijn inspiratie haal ik ook uit het nachtleven. Als ik de Rotterdamse nacht inga, kom ik heel veel prettig gestoorde en gezellige mensen tegen. Het is een interessante omgeving waar iedereen zichzelf kan zijn.

‘Belangrijk ook, want je kunt jezelf opnieuw uitvinden tijdens het uitgaan, door je bijvoorbeeld anders te kleden dan je gewend bent. Dat kan niet altijd zomaar in het dagelijks leven als je een negen-tot-vijf-baantje hebt. Je kunt je vrijer voelen en experimenteren.

‘Ook voor school houd ik me hiermee bezig. Ik heb het afgelopen jaar veel onderzoek gedaan naar gender en genderdiversiteit en daardoor besefte ik dat de Nederlandse maatschappij, in tegenstelling tot het nachtleven, eigenlijk helemaal niet zo tolerant omgaat met de LHBTQ’ers.

Tijdens het uitgaan kun je je vrijer voelen en experimenteren.

‘We hadden misschien wel het eerste homohuwelijk maar daar is het ook en beetje bij gebleven. In het dagelijks leven uit zich dat vooral in de opmerkingen die je naar je hoofd krijgt op straat.

‘Ik sta wel sterk in mijn schoenen en kan het van me laten afglijden, maar ik kan me ook voorstellen dat anderen dat niet kunnen en het uit de weg proberen te gaan door zich op een andere manier te gaan gedragen of kleden. Alleen om maar niet dat gescheld naar hun hoofd te krijgen. Dat is eigenlijk heel naar. Ik zou daar vanuit mijn opleiding graag verandering in willen brengen. Hoe precies? Dat weet ik nu nog niet, maar dat komt wel.’

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram