‘Tegen pesters zei ik: “Wil je vechten? Dan gaan we vechten!” Daar schrokken ze van’
Faraisa (21) is derdejaars bedrijfskunde en doet mee aan de Miss India Holland-verkiezing 2019. Ze wil een voorbeeld zijn voor onzekere meisjes. ‘Soms is het nodig om een klap uit te delen.’
‘Ik doe mee aan de missverkiezing omdat ik meisjes die onzeker zijn over hun uiterlijk wil helpen. Voor hen is het vaak lastig om opgenomen te worden in een groep. Ze willen wel, maar door hun onzekerheid lukt het niet en dan is de kans groot dat ze gepest worden.
‘Ik werd vroeger – vanaf mijn twaalfde – ook gepest. Ik herinner me nog goed hoe het tijdens de eerste week op de middelbare school begon. De schoolfotograaf ging foto’s van ons maken en toen ik in de rij stond voor het klaslokaal begon een meisje mij te pesten. Ik had een beugel en een bril, daardoor voelde ik me al onzeker. Ze schold me uit voor vogelbekdier en zei dat ik een paardenbek had. De andere meisjes stonden erbij en deden helemaal niets. Ze begon aan mijn haren te trekken en iedereen bleef maar toekijken, op een jongen na die uiteindelijk voor me opkwam.
‘Later werd ik nog een paar keer aangevallen door meisjes en ook jongens begonnen mij te beledigen. Uiteindelijk heb ik het toch maar aan een docent verteld. Zij heeft een van de jongens aangesproken, maar omdat ik had geklikt werd het pesten alleen maar erger. Het maakte me verdrietig en ik durfde het niet aan mijn ouders te vertellen. Ik dacht: ze komen uit hun werk en dan kom ik ook nog eens met mijn problemen aan. Daar wilde ik hen niet mee belasten.
‘Het duurde twee jaar voordat ik echt voor mezelf durfde op te komen en zelfverzekerder werd. Het was in de tijd van MSN Messenger en Hyves toen ik weer ruzie kreeg met een meisje. Ze daagde me uit via berichtjes die ze aan mij stuurde. Elke keer als ik wat terugzei, werd ze boos, want dan had ik zogenaamd een grote mond. Uiteindelijk kwam ik haar een keer tegen op Zuidplein en zodra ze me zag, begon ze me te slaan. Ik probeerde terug te slaan, maar besefte ook wel dat ik niet goed kon vechten. Toch ging ik er gewoon voor en na een tijdje vechten ging ze weg.
‘Even later kwamen er twee meisjes op me af die ik niet kende. Ze vroegen of ik even mee wilde komen. Ik wist toen nog niet dat het vriendinnen van haar waren, dus deed ik het maar. Vervolgens begonnen ze me uit te schelden en aan mijn haren te trekken en te slaan. Weer waren er mensen bij die helemaal niets deden. Ik werd in elkaar geslagen en ben uiteindelijk bang weggerend.
‘Die avond zal ik nooit meer vergeten. Ik kwam thuis en mijn ouders hadden nog steeds niet door wat er aan de hand was. Ze waren zelfs boos omdat ik te laat thuis was. Toen wist ik dat ik echt wat aan het probleem moest doen. Ik ging nadenken en besloot dat ik op een vechtsport wilde. Samen met een vriendin ben ik naar een kickboksles gegaan. Ik vond het meteen leuk. De trainer gaf mij veel motivatie. Ik heb me direct ingeschreven en ben bokspullen gaan kopen.
‘Er waren daarna weer meisjes die stoer deden en de confrontatie zochten, maar dan verhief ik mijn stem en zei ik: “Wil je vechten? Dan gaan we vechten.” Daar schrokken ze wel van. Het terugvechten hielp, ze zagen dat ik was veranderd. Ik was niet meer bang en al snel durfden ze niks meer te doen. Ik voelde me echt een baas en dacht: dit had ik veel eerder moeten doen. Soms is het nodig om een klap uit de delen.
‘Doordat ik meer zelfvertrouwen kreeg, had ik het gevoel dat ik de hele wereld aankon. Dat wil ik meegeven aan andere meisjes. Ik wil dat ze weten dat er manieren zijn om wat aan hun onzekerheid te doen. Via social media probeer ik mijn boodschap over te brengen en als ik word verkozen tot Miss India Holland, wil ik ook workshops gaan geven op scholen. Ik zou bijvoorbeeld met ze in gesprek gaan om te kijken waar ze tegenaan lopen en waar hun talenten liggen, of een kickboksles kunnen regelen. Op die manier hoop ik met meisjes in contact te komen en te helpen als dat nodig is.’
Benieuwd of Faraisa Miss India Holland wordt? Volg de Miss in spe via haar wedstrijdpagina op Facebook.
Tekst & beeld: Wietse Pottjewijd
Wil je Humans of HR volgen? Dat kan via humansofhr.nl, via Instagram of de Facebookpagina. Meer lezen over Humans of HR?
Het is een kwestie van zelfvertrouwen. Pesters zijn altijd op zoek naar een zwakker iemand. En omdat het al een keer is gelukt om jou te pesten, sta je al in de zwakke positie. Herhaling ligt dan op de loer. Ik denk zelf dat geweld zelden nodig is. Zoals jij zegt: een grote bek is genoeg. Het is ook een cultuur ding. Iedereen die eromheen staat en niets doet is ook deel van het probleem. Ik heb op de tram een vechtpartijtje uit elkaar gehaald (2 dames vonden het ook nodig om elkaars haren uit het hoofd van de ander te trekken). De omstanders doen dan ook niets. Ik heb heb ze erop aangesproken in het moment en je ziet dan de angst op die gezichten. Op dat moment kom je er ook achter dat de trambeveiliger / conducteur niks mag doen en alleen mag melden. Een tramhalte later werden ze beide ingerekend door de politie. Het incident was toen eigenlijk al voorbij. Toen ze rustig waren bleek er 1 een mes op zak te hebben. Dat is precies het probleem. Ik denk dat alle omstanders in moeten grijpen en tot kalmte kunnen manen, maar je leest ook dat het wel eens misgaat en dat het eindigt dat de bemiddelaar de dood vindt, of gewond raakt.
Zelfvertrouwen is inderdaad het belangrijkst. Pesters kiezen de persoon die het meest onzeker is. In de eerste week van het eerste jaar van de middelbare opzettelijk opgeschept voor iemand die als stoer gezien werd. Dit was voor het lokaal waar we les hadden en heel de klas was er al, min de docent. De jongen wilde vechten om te laten zien dat hij stoer was, dus ik zei “kom dan”, en hij stormde op me af. Tip: als je minder zwaar bent is het niet verstandig om met een vaart af te stormen op een judoka. Dan lig je in een seconde op de grond voor de ogen van de hele klas. Ik ben zeker niet sterk, maar dat schrikte potentiële pesters wel af.
Mooi verhaal om te delen, Faraisa! Succes met de verkiezingen!
Groet, Amber (docent)