Kerndocent Verpleegkunde Canan Ziylan is door collega’s uitgeroepen tot docent-onderzoeker van het jaar. ‘Als student had ik wel echt een imposter syndroom; een gevoel dat ik er niet bij hoorde omdat ik niet net zo slim was als de rest.’

‘Ik vond het heel tof dat ik werd verkozen, juist omdat het door collega’s van het kenniscentrum Zorginnovatie was. Ik voel me gewaardeerd en het is goed dat er zo ook extra aandacht is voor voeding in de zorg. De verkiezing heb ik denk ik ook te danken aan mijn hardcore lobby voor voeding. Iedereen weet waar ik voor sta. Collega’s die iets ongezonds in hun handen hebben verstoppen dat zelfs als ze mij zien, haha – terwijl het mij echt niet uit maakt wat ze eten hoor.

‘Van jongs af aan vond ik voeding al boeiend, en ook de cultuur en gewoontes eromheen.’

‘Van jongs af aan vond ik voeding al boeiend, en ook de cultuur en gewoontes eromheen. Ik lette bijvoorbeeld op mijn opa’s en oma’s, en zag dat ze op een ongezonde manier ouder werden waarbij ze steeds zwaarder werden. Ook viel me op dat heel veel anderen, vooral autochtone Nederlanders, juist heel mager werden. Beide ontwikkelingen zijn niet goed, en ik dacht toen al: hier gaat iets mis.

‘Zeker binnen de ouderenzorg is er eigenlijk heel erg weinig aandacht voor de voedingstoestand van ouderen. Dat komt een beetje doordat, op diëtisten na, bijna niemand zich verantwoordelijk voelt voor voeding. Mijn eigen oma is bijvoorbeeld een keer ondervoed geraakt na een knieoperatie. Ze was ontzettend afgevallen in het ziekenhuis en werd naar huis gestuurd in de veronderstelling dat het vanzelf wel weer goed zou komen met haar voeding. Zo werkt het alleen niet. Hier valt nog veel te verbeteren.

‘Zeker binnen de ouderenzorg is er eigenlijk heel erg weinig aandacht voor de voedingstoestand van ouderen.’

‘Tijdens mijn sollicitatiegesprek heb ik gezegd dat het mijn missie was om meer aandacht voor voeding te krijgen binnen de zorg. Dat lukt mij als voedingsdeskundige niet van buitenaf, daarom wilde ik van binnenuit opereren om het verschil te maken. Ik ben resultaatgericht en vind het heel tof als je daadwerkelijk dingen ziet veranderen en kan testen in de praktijk. Daarom past de hogeschool beter bij mij dan bijvoorbeeld een universiteit.

‘Ik ben gekomen als onderzoeker en moest alles nog leren over het docentschap. Op een gegeven moment voelde ik dat er een omslagpunt was en dat ik me echt docent-onderzoeker voelde. In veel studenten zie ik ook mezelf terug. Over het algemeen zijn dit nette of timide meisjes, die het dan heel bijzonder vinden dat ik doctor ben. “Dan bent u vast heel slim”, zeggen ze dan. Maar ik ben vooral iemand die veel moeite heeft gedaan en hard heeft gewerkt om hier terecht te komen, en dat verhaal vertel ik ze ook.

‘Ik wil ook graag aan de studenten meegeven dat wij niet altijd kunnen ruiken wat ze nodig hebben.’

‘Als student had ik echt een imposter syndroom; een gevoel dat ik er niet bij hoorde omdat ik niet net zo slim was als de rest. Pas later hoorde ik dat anderen juist tegen mij opkeken vanwege mijn sociale vaardigheden. Apart dat je jezelf zo gek kan maken. Als ik de Canan van vroeger nu voor me zou hebben dan zou ik haar vertellen dat ze vertrouwen in zichzelf moet hebben, dat ze meer kan dan ze denkt. Maar de Canan van vroeger gaat dat toch niet geloven. Die denkt “whatever”. En dat hoeft ook niet erg te zijn, soms heb je gewoon tijd nodig om te rijpen.

‘Wel had ik altijd een duidelijk doel voor ogen: verder gaan in de voedingswetenschappen. Daardoor bleef ik gemotiveerd. Daarnaast was ik ook goed in het vragen om hulp. Ik wil ook graag aan de studenten meegeven dat wij niet altijd kunnen ruiken wat ze nodig hebben, geef dus aan waar je moeite mee hebt en waar je hulp bij nodig hebt – dat deed ik vroeger zelf ook en doe ik tegenwoordig nog altijd.’

Tekst: Wietse Pottjewijd
Foto: Seyma Altinkaya

Volg ons op Instagram