Elke keer dat ik in de afgelopen week een stukje afmaakte – het slothoofdstuk afgemaakt, het voorwoord toegevoegd, de woordenlijst en samenvatting geschreven – maakte mijn hart een sprongetje. Niet alleen omdat ik steeds trotser werd, maar ook om wat het betekent: dat alles zo meteen, na acht jaar studeren en mijn afstudeerdatum een paar keer uitstellen, echt klaar is. Nog eventjes en die toekomst is binnen.

Maar eigenlijk ben ik, sinds het inleveren van mijn vorige scriptieversie, al bezig geweest met het zelf binnenhalen van die toekomst. De teller van open sollicitaties die ik heb gestuurd tikt bijna de twintig aan, de eerste mails met ‘helaas’ of ‘we houden je in portefeuille’ zijn al binnen, net als een paar nieuwe freelance-opdrachten. En langzaam, langzaam maar zeker krijg ik iets te zien van het plaatje dat straks op me wacht als ik met mijn soort-van-diploma op zak eenmaal student-af ben.

Verrassend genoeg vind ik het helemaal niet zo erg dat dat plaatje er een beetje anders uitziet dan ik me eigenlijk had voorgesteld. Natuurlijk was ik graag meteen als docentondersteuner aan de slag gegaan op een school, maar dat kan over een paar jaar ook nog … Net als die ambitie om bij de jeugdgevangenis of het ziekenhuisonderwijs te werken.

Voorlopig vind ik het namelijk ontzettend leuk om van huis uit websiteteksten en social media-berichten te schrijven en mee te schrijven aan onderwijsmethodes. Voorlopig werkt thuiswerken voor mij heel goed omdat ik daar mijn ei helemaal in kwijt kan, ook wat betreft mijn eigen projecten. Voor nu bevalt dit plaatje en hoe ik dat aan het inrichten ben me wel, en voor al die dingen die nog op mijn lijstje van ‘mogelijke carrièrestappen’ staan, heb ik nog de rest van mijn toekomst oftewel de rest van mijn leven.