Blog Corstin: De wereld beweegt
Blog van CorstinGepubliceerd: 16 hours ago
| 
|
Okke de Jong is hogeschooldocent en coördinator van het Excellentieprogramma van de Rotterdam Academy. Daarnaast is hij startup coach voor de Startup Academy. Hij schrijft graag over zijn studenten, de vele facetten van het docentschap en zichzelf. Eerdere blogs van Okke vind je hier.
Foto: Paul van der Blom
Zowel woedende reacties van studenten als schouderklopjes van collega’s. Afspraakjes met bewonderende fans uit alle hoeken van de HR. 3500 weergaven op mijn LinkedIn. En een bezorgde mail van de directie aan al mijn collega’s.
Mijn vorige blog heeft nogal wat tumult veroorzaakt. Ik heb blijkbaar een gevoelige snaar geraakt met mijn indeling van studenten in zeven archetypen. Tijd voor enige nuancering (en reclame voor ons eigen excellentieprogramma).
Laat ik even vooropstellen dat ik niet houd van hokjes, want die doen geen enkel recht aan de complexiteit van mensen. Geen enkele student is altijd een dood paard of een grijze muis. Als docent ben ik soms een inspirator, maar net zo vaak een irritator. Mensen zijn niet altijd ‘blauw’ of ‘groen’, introvert of extravert, on fleek of haram.
Het leuke aan mensen is juist dat ze altijd anders zijn, afhankelijk van de context, het weer of de hoeveelheid dopamine in hun bloed. Mijn hokjes waren een cynische uiting van frustratie. Krab jezelf maar ‘s goed achter je oren als je mijn typering klakkeloos hebt overgenomen.
Er is echter één ding dat mijn cynisme onmiddellijk wegvaagt: onze klas met excellenten. Want deze klas, dames en heren, is een klas vol eenhoorns. Het is ongelooflijk wat je als docententeam kunt bereiken met een klas supergemotiveerde, speciaal geselecteerde studenten, als je er een studiejaar lang geld en aandacht tegenaan mag gooien.
In ons eigen didactische laboratorium bereiden we ze voor op het ondernemerschap via masterclasses onderhandelen, verkopen, pitchen en netwerken. Om teamspirit en doorzettingsvermogen te kweken waden deze kanjers door modderpoelen, ontsnappen ze uit escape rooms en tokkelen ze van klimmuren. Om hun weerbaarheid te vergroten geven we ze keiharde feedback en krijgen ze bokslessen. Om het belang van concentratie te leren neem ik ze mee naar de schietbaan. Ter verdieping gaan ze in gesprek met een vluchteling, lezen ze literatuur en krijgen ze filosofie. En ja, ze vreten het op. Ze vinden alles geweldig. Ze durven te groeien.
Ik kan onmogelijk cynisch blijven als ik de resultaten van het excellentieprogramma zie. Schuchtere studenten groeien uit tot presentatietijgers die een zaal vol mensen inpakken, studenten met hoogtevrees beklimmen een doodenge klimmuur en lieve larfjes ontpoppen zich tot bevlogen, ondernemende vlinders. Ja, mensen, ik word er lyrisch van.
Vorig jaar had een studententeam een manier bedacht om windenergie goedkoper te maken en behaalde daarmee de landelijke finale van Jong Ondernemen. Dit jaar is het heel goed mogelijk dat een team van de Rotterdam Academy doorbreekt naar de Europese finale in Griekenland. En terwijl ik daar op het strand mijn retsina lig te slurpen, zal ik verzuchten dat het docentschap een heilig vak is. Ook zal ik mijmeren over Aristoteles en zijn leerling Alexander de Grote. Iedere docent moet zijn studenten opleiden tot grootsheid, nietwaar?
Dus, college van bestuur, wanneer gaan we het excellentieprogramma hogeschoolbreed aanbieden?
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Lekker, Okke! Begenadigd schrijver én zoveel hart voor het onderwijs. Mooi stuk!
Hear, hear!
Ik voelde mij ongelofelijk onwelkom bij de introductielezing voor het honoursprogramma. Ze leken exact de leerling te zoeken die ik niet was. Gemotiveerd, handen uit de mouwen steken, houdt van netwerken, communicatief, sociaal vaardig en wetend wat hij of zij wilt met zijn of haar studie. Een letterlijke quote is zelfs ”je hoeft niet slim te zijn”.
Slim zijn is misschien mijn enige onderscheidende eigenschap. Ik ben iemand die niet meer doen zoekt, maar wel meer diepgang en discussie. Iemand die nooit iets echt interessants in zijn studie is tegengekomen, nooit zoiets mag delen, of verwacht wordt analytisch na te denken. Ik ben introvert, creatief, hoog scorend op neuroticisme en een piekeraar die te verlegen is en te weinig zelfvertrouwen heeft om ambitieus te zijn.
Die onzekerheid leidt tot demotivatie, een doodzonde op de hogeschool. Doordat motivatie als van nature behandeld wordt is demotivatie een persoonlijk tekortkomen. Bij een studieloopbaancoach wordt verwacht dat je moeiteloos een onderbouwd rapport inlevert met je ambities, talenten en dromen. Maar als je aangeeft hierover te twijfelen is het advies ”er goed over na te denken” niet heel nuttig voor piekeraars. Er wordt te makkelijk gedacht over het persoonlijke aspect van in ieder geval mijn opleiding, bedrijfskunde. Hoeveel studiepunten open staan is in ieder gesprek met begeleiders de leidraad. Hierdoor krijgen leerlingen die moeite hebben met de inhoud van vakken meer sympathie dan leerlingen die moeit hebben met zin in school vinden. Terwijl iedereen kennis en vaardigheden op wilt doen om vervolgens deze zinnig toe te passen in hun toekomstige baan. Beide aspecten zijn belangrijk, beiden kunnen moeilijk te behalen zijn. Maar dit wordt niet gelijk behandeld.
Daarom vind ik het zonde dat de hogeschool programma’s als het honourstraject en buitenlandse stages, de activiteiten die teamspirit, doorzettingsvermogen en weerbaarheid bevorderen alleen biedt aan studenten die hier al in uitblinken. Terwijl studenten die dit misschien harder nodig hebben worden gezien als lui of ongemotiveerd. Met weinig motivatie voor school en ondertussen 2 jaar vertraging zal ik wel een dood paard zijn.