Hoe ging dit vroeger? Waar ging je naartoe wanneer je de wanhoop nabij was? In een tijd vóór antidepressiva, therapeuten, psychologen en gezondheidsplein.nl?

Een van de middelen om kennis over te dragen en troost te bieden in moeilijke tijden was storytelling. Binnen oude culturen maar ook binnen religie is dit nog steeds het geval. De verhalen zijn inspirerend en spreken tot de verbeelding waardoor het verhaal – en belangrijker de boodschap – voortleeft. Want deze verhalen bevatten vaak wijze levenslessen die de tijd ver overstijgen en vandaag de dag net zo relevant zijn.

Met eenieder die de draad even kwijt is wil ik een verhaal delen, verteld door Michael Meade, van de White Mountain Apache indianen uit Noord-Amerika.

De stamoudsten vertelden over een speciale grot waar kennis te vinden is over hoe te handelen in donkere tijden waarin het evenwicht van de wereld wegvalt.

In de grot woont een oude vrouw die niet wordt beïnvloed door de tijd, de verwarring en strijd van het dagelijkse leven. Het grootste deel van haar tijd brengt ze door met weven. Ze wil de mooiste mantel ter wereld maken en weeft met stekels van stekelvarkens. Om de stekels te kunnen gebruiken, moet ze ze met haar tanden plat kauwen. Haar tanden zijn daardoor versleten tot knobbeltjes maar ze blijft kauwen en weven.

Haar weefwerk onderbreekt ze alleen om de oersoep te roeren die in een grote ketel achterin de grot suddert. De ketel hangt boven een vuur dat lang geleden begon. De oude vrouw kan zich niets ouders herinneren dan dat vuur. Af en toe herinnert ze zich dat ze de oersoep moet roeren. Want die sudderende stoofpot bevat alle zaden en wortels die de planten en kruiden worden die over het hele aardoppervlak opduiken. Als de oude vrouw de oersoep niet eens in de zoveel tijd roert, zal het vuur de ingrediënten verbranden en er is niet te zeggen welke problemen daaruit kunnen voortvloeien.

Dus de oude vrouw verdeelt haar inspanningen tussen het weven en het roeren van de oersoep. In zekere zin is ze verantwoordelijk voor het samenweven van dingen en voor het op gang brengen van alles. Ze voelt wanneer het tijd is om het weven los te laten en de dingen weer op gang te brengen.

Terwijl de oude vrouw naar de achterkant van de grot schuifelt, let een zwarte hond op haar bewegingen. De hond was er al die tijd en ontwaakt zodra de vrouw haar aandacht van de ene taak op de andere richt. Terwijl ze de soep begint te roeren, beweegt de hond naar de mantel die op de vloer ligt. Hij pakt met zijn tanden een losse draad en begint eraan te trekken. Terwijl de oersoep wordt aangewakkerd, valt de mantel tot een wirwar van draden uit elkaar.

Wanneer de oude vrouw terugkeert, vindt ze chaos waar eerst een kledingstuk van grote schoonheid was. Ze zit en kijkt er zwijgend naar. Na een tijdje buigt ze voorover, pakt een losse draad op en begint opnieuw. Terwijl ze weeft, ziet ze nieuwe visioenen en elegante ontwerpen voor zich. Al snel is ze de eerdere mantel vergeten, terwijl ze zich concentreert op het vangen van het nieuwe ontwerp en het weven van het mooiste kledingstuk dat ooit in de wereld is gezien.

Iedereen is de draad kwijt, zo nu en dan, net als moeder aarde in dit verhaal. Juist deze donkerste momenten zijn de voedingsbodem voor groei, voor een nieuw begin van iets wat je niet voor mogelijk had kunnen houden.

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.