| 
|
Vivian van Leeuwen is haar lerarenopleiding Nederlands aan het afronden. Ze heeft lichamelijke beperkingen. Lees haar eerder verschenen blogs.
Je mag je afstudeerpresentatie gaan houden. Na zeven jaar studeren, drie jaar aan mijn scriptie werken, negen versies en een handvol verschuivingen van de einddatum, prijkte dat zinnetje deze week dan toch echt in mijn mail.
Het is een enorm cliché, maar wel waar: die laatste loodjes zijn toch eigenlijk ineens heel snel gegaan. Na heel lang roepen ‘het eind is in zicht’ sta ik nu op een paar stappen afstand van de eindstreep, zo dichtbij dat mijn hand er al overheen gaat als ik mijn arm uitsteek. Nog maar heel even en ik ben afgestudeerd.
De reden dat ik een beetje een brok in mijn keel krijg als ik bedenk dat het bijna klaar is, is het besef dat ik, geheel volgens het HR-motto, mezelf oprecht overtroffen heb.
In die zeven jaar heb ik zoveel onzekerheden verslagen en ben ik zoveel extraverter en volwassener geworden. Ik heb, tot ieders verbazing en dan nog vooral mijn eigen, mezelf gevonden in het onderwijs. Ik heb een handvol lichamelijk slechte periodes overwonnen en me door een enorme tegenslag heen geworsteld toen ik erachter kwam dat ik door mijn beperkingen geen traditionele docent kon worden. Ik heb die eindstreep gehaald met een lijst vol mooie cijfers en zonder een enkel hertentamen, en met mijn scriptie heb ik een lange weg afgelegd waar soms geen eind aan leek te komen, maar ik heb het gered. Ik ben er.
Maar vooral heb ik in de afgelopen jaren zoveel ontdekt over wie ik ben, wat ik écht wil, wat me gelukkig maakt en waar ik sta en waar ik vóór sta. Ik heb mijn stem gevonden, mezelf leren laten zien en dromen en doelen ontdekt waar de Vivian van zeven jaar geleden nog geen weet van had. Ik heb mezelf met én zonder bagage leren kennen, dankzij én ondanks mijn pretpakket van beperkingen. Ik ben mezelf tegengekomen en heb mezelf gevonden.
Als ik iets tegen de Vivian van tien jaar geleden mocht zeggen, aangezien ik tien jaar terug mijn eerste examens had, dan zou het dit zijn: Er komt nog zoveel moois, en er komt een punt dat je jezelf gaat overtreffen en dat het, ondanks alles, beter met je zal gaan dan ooit.
En als er iets is dat ik heb geleerd van de afgelopen zeven jaar, dan is het dat: het gaat beter met me dan ooit en ik kan niet wachten om te zien wat er nog komt.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. 
Profielen, het onafhankelijke nieuwsmedium van de Hogeschool Rotterdam, deelt wekelijks artikelen op Linkedin. Ben jij onze nieuwe connectie? De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Geweldig! Veel succes en geniet van je afstudeerpresentatie. En alvast gefeliciteerd!
Wat goed Vivian! Ik heb de afgelopen jaren met veel plezier je blogspot gelezen en zal ze missen. Ik wens je veel succes in de toekomst!
Gefeliciteerd Vivian, heel veel succes in je verdere loopbaan!!!
Geweldig, veel succes in de toekomst!
Gefeliciteerd Vivian met je afstuderen!
Hartelijk dank ook voor je mooie verhalen waarin je ons mee hebt genomen in je HR avontuur. Ik heb ze met belangstelling gelezen.
Ik wens je alle goeds voor in de toekomst.
Ik vind dit geweldig om te lezen!
Gefeliciteerd alvast! Schrijf je ook een blog over de uiteindelijke presentatie en het in ontvangst nemen van het felbegeerde papiertje?
Zelf ben ik inmiddels 43, deeltijdstudent crossmediale communicatie, slechtziend en ik herken mezelf ontzettend in je blogs. Twintig jaar geleden (ja een eeuwigheid) studeerde ik geschiedenis aan de, toen nog, HR&O met het idealistische idee, dat ik les wilde geven in het speciaal onderwijs. Het speciaal onderwijs, waarin wij AVH hebben genoten, niet ter voorbereiding op een bestaan in de maatschappij, maar voor een leven in de coulissen die ook wel bekend staan als WAJONGG. Vandaar AVH-onderwijs: Algemeen Vormend Hippieoderwijs. Hadden wij geen zin in les? Prima, dan pakt de docent engels zijn gitaar erbij om “ol’Mc Donald had a farm” in te zetten, want dat was per slot van rekening ook in het Engels.
Zelf wilde ik meer en uiteindelijk na mavo, havo op de Hogeschool beland en dat ging goed tot mijn stage. Ik kon en geen orde houden en ik werd ziek: kreeg er uitval verschijnselen bij en viel tot zeventien keer op een dag flauw. Stress dus. Uiteindelijk gestopt, gaan werken, afgekeurd en nu, op mijn 43 weer aan het studeren in een totaal andere setting, maar wat is het genieten! Hoe tof is het contact met studenten, samen werken, soms (buiten coronatijd) samen borrelen, in plaats van altijd maar spanning om je studie.
Dus ik vind het geweldig wat jij gedaan hebt. En dan maakt het niet uit of je er vier, tien, of zeven jaar over hebt gedaan. Je hebt als een pitbull volgehouden en je er in vastgebeten. Dat is iets, daar kunnen een hoop mensen wat van lereren.