| 
|
Seema (20) is vierdejaarsstudent verpleegkunde en zat een tijdje thuis met corona. Ze schrijft hier over haar ervaringen in de zorg in crisistijd.
Uiteindelijk zat ik thuis, onder mijn dekentje naar andermans werk te kijken: The Office US zorgde ervoor dat ik alsnog van mijn quarantaine kon genieten. Tijdens de zelf ingelaste reclameblokken, keek ik buiten naar de duiven.
Maar een quarantaine is ook: geen wekker hoeven zetten en ‘s ochtends toch in paniek wakker worden. En: regelmatig de keukenkastjes controleren op snoepgoed, terwijl ik een uur geleden ook al had geconstateerd dat er geen verzadigde vetten en suikerbommen meer in mijn kastjes lagen. Blijven kijken, je weet nooit of het lekkers alsnog op magische wijze verschijnt?
Veel met de GGD gebeld. Heb je nog klachten? Ja. Thuisblijven.
Veel mensen zeiden dat ze wel geschrokken waren dat ik ineens, samen met corona, thuiszat. Ik was de eerste in mijn vriendenkring. Ik kreeg veel bloemen en kaarten toegestuurd. Familie en vrienden kwamen aan het raam om met me te praten of om boodschappen af te geven. Ik stond in de schijnwerpers. Ondanks de quarantaine voelde ik me net Beyoncé.
Ook van mijn stageplaats heb ik bloemen en een kaartje ontvangen. Ik belde mijn leidinggevende regelmatig. De boodschap was steeds dat ik goed moest uitzieken, maar toch voelde ik de drang om te gaan werken. Want je weet: als een collega zich ziekmeldt is er paniek in de tent. Wie gaat nu die en die client helpen? Hoe verdelen we het werk? Kunnen we de kwaliteit nog garanderen? Het zal je niet ontgaan zijn dat er structureel te weinig mensen zijn in de zorg. Het voelt daarom alsof mijn collega’s extra hard moeten lopen terwijl ik thuiszit.
Ook als stagiair draag je verantwoordelijkheid voor je werk. Als er iets met een patiënt gebeurt, mevrouw heeft bijvoorbeeld geen medicijnen ingenomen of meneer heeft geen steunkousen aan, dan wordt deze stagiair daar gewoon op aangesproken. En dus niet de officieel verantwoordelijke, afgestudeerde en BIG-geregistreerde verpleegkundige. Er lijkt wat verwarring te bestaan in de zorg over het verschil tussen ‘feedback geven op’ en ‘verantwoordelijk houden voor’.
De fijne bijkomstigheid hiervan is wel dat je in de zorg ook als stagiair meetelt als volwaardig lid van de beroepsbevolking. Nadeel: quarantaineschuldgevoel.
Na een tijdje voelde ik me prima. Klaar om te gaan werken. Hoewel: ik bleef verkouden. Of zat die verkoudheid in mijn hoofd? Op een gegeven moment dacht ik dat mijn snot het resultaat was van mijn eigen gepieker. Met een beetje mentale moeite zou het heus op magische wijze verdwijnen.
Vorige week had ik echter de GGD aan de lijn met de prangende vraag of ik de maatschappij weer in mocht. Toen kreeg ik eindelijk groen licht. Ik kon stoppen met mijn duivenobservaties, maar ik moet helaas wel The Office afkijken in mijn eigen tijd.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Seema, je bent een Beyoncé-vp! Zo bijzonder hoe je de quarantaine als een ster doorstaat en tegelijk licht uit alle kanten werpt op je verantwoordelijkheidsgevoel. Als stagiair en mens, groetjes Femke
I’m starting to look forward to this blog far too much…. please keep writing! Your perspective of a unique experience is both fascinating and witty. Can’t wait for the next one Seema!!
Really interesting insights on the medical field! Do you actually like Beyonce? She’s overhyped but the office us definitely isn’t.
Mooi geschreven!! Elke keer weer leuk om te lezen 😀
Gurl, corona of niet je blijft de beyonce queen van charlois !!!!!
Mag ik zeggen dat ik enorm geniet van de manier waarop je schrijft? Al met al heb je het weer mooi verwoord en wil ik je bedanken voor het feit dat je ons meeneemt in jouw belevingswereld. Je maakt een groei door ik hoop dat je dat zelf ook inziet. Sterkte en veel succes!