Jeva Jakusevitch is opgeleid als taalkundige en assisteert nu de docenten van de lerarenopleiding biologie. ‘In 2005 kreeg ik een ongeluk waarbij ik een hersenbeschadiging opliep, daardoor kan ik helaas niets meer met mijn opleiding.’

‘Ik help de biologiedocenten tijdens en voorafgaand aan de lessen. Ik zet alles klaar, bereid het practicum voor, doe de boodschappen en maak schoon. Ook hebben we een slang en vissen waar ik voor zorg. De proeftijd ging goed en inmiddels is mijn contract al twee keer verlengd.

‘Volgens ooggetuigen ben ik aangereden door een grote vrachtwagen en meegesleurd.’

‘Voordat ik naar Nederland vluchtte heb ik in Armenië taalkunde en literatuur gestudeerd aan de universiteit. In 2005 kreeg ik echter een ongeluk waarbij ik een hersenbeschadiging opliep, en daardoor kan ik helaas niets meer met die opleiding. Het gebeurde toen ik boodschappen ging doen op de fiets en door een smalle straat reed. Volgens ooggetuigen ben ik toen aangereden door een grote vrachtwagen en meegesleurd. Ik kan het me zelf niet meer helemaal herinneren omdat ik in coma raakte.

‘Ik wilde in Nederland gaan werken als tolk maar na het ongeluk kon dat niet meer. Door de hersenbeschadiging nemen andere delen van mijn hersenen het werk over en dat kost veel meer energie, waardoor ik chronisch moe ben. Als tolk moet je snel kunnen werken en dat gaat nu niet.

‘Als tolk moet je snel kunnen werken en dat gaat nu niet.’

‘In de periode vlak na het ongeluk had ik het heel moeilijk. Ik voelde me depressief. Je bent iemand en in een keer verander je totaal. Ik kwam in een kliniek terecht met allemaal anderen die net als ik hersenletsel hadden dat niet aangeboren was. Ik zag dat veel van hen er een stuk slechter aan toe waren dan ik. Er waren mensen bij die niet wisten wat voor dag het was of wie ze waren, anderen zaten in een rolstoel. Dit maakte veel indruk op mij, vooral omdat sommigen nog jong waren. Ik besefte toen dat ik tevreden moest zijn met wat ik had en dat ik verder moest gaan met mijn leven. Die dag heb ik de knop omgezet.

‘Nu ben ik mede dankzij de therapieën die ik heb gevolgd weer stabiel. Mijn passie was altijd lezen en schrijven maar in het begin kon ik nog geen bladzijde lezen. Dit gaat nu gelukkig ook beter. Ik kan nu ongeveer twintig pagina’s achter elkaar lezen en schrijf ook gedichten. Daarnaast schilder ik en werk ik als vrijwilliger in de tuinen van Wijkpark Oude Westen. Daar heeft iedere vrijwilliger een eigen stukje grond en heb ik een rozentuin aangelegd. Ik hou ervan om in de natuur te zijn.

‘Ik mis de natuur en dan vooral het berglandschap in Armenië.’

‘Ik voel me thuis in Nederland al heb ik ook wel een beetje heimwee. Ik mis de natuur en dan vooral het berglandschap in Armenië. Ik ben nooit meer terug geweest omdat ik dit niet durfde, maar nu heb ik een Nederlandse partner die mij steunt en hij wil binnenkort graag samen met mij naar Armenië. Met hem durf ik dat wel. Ik zou er niet meer willen wonen maar wil het land heel graag weer een keer zien.

‘Ik ben gelukkig hier. Nederland is een mooi land, mensen gaan goed met elkaar om en ik voel me veilig en vrij. Het is lastig om werk te vinden als je een beperking hebt en ik ben blij dat ik hier een kans heb gekregen. Het is een fijne omgeving met leuke collega’s en een heel leuk team dat mij steunt. Ik krijg veel energie van de studenten en zie dit niet alleen als werk maar ook als een studie. Ik leer veel over biologie; door de lens van de microscoop ben ik een nieuwe wereld aan het ontdekken.

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram