Carla Autar is docent Studiesucces en sprong tijdelijk bij om coronapatiënten op de intensive care te verplegen. ‘Wat ik wel jammer vind is dat veel mensen lijken te denken dat corona niet meer bestaat.’

‘Tot 2012 werkte ik op de intensive care maar door een ongeluk en artrose in beide knieën ging dat niet langer, en moest ik ander werk zoeken. In 2016 leek het wat beter te gaan en wilde ik weer terugkeren op de ic maar na ongeveer vier maanden moest ik toegeven dat het helaas echt niet ging. Het was einde oefening en dat was heel heftig om te beseffen. Ik heb er echt om moeten huilen. Daarna deed ik zittend werk op de meldkamer, maar dit gaf mij alleen niet echt voldoening. Gelukkig haal ik die voldoening nu wel uit het onderwijs en het contact met studenten.

‘Gelukkig haal ik die voldoening nu wel uit het onderwijs en het contact met studenten.’

‘Toen corona in Nederland een probleem werd voelde het alsof ik wat móést doen, daarom heb ik mijn hulp aangeboden bij een aantal ziekenhuizen. Uiteindelijk kon ik terecht in Dordrecht en het HAGA Ziekenhuis in Den Haag waar ik als buddy ging werken op de COVID-afdeling. Dat wil zeggen dat ik samenwerkte met een ic-verpleegkundige die de eindverantwoordelijkheid droeg.

‘Een vriendin van mij waarschuwde dat het misschien niet zo verstandig was. Ik heb namelijk astma en behoor dus tot de risicogroep. Maar moet ik me dan helemaal opsluiten? Dan ga ik liever strijdend ten onder, haha. Begrijp me niet verkeerd hoor: op zich vind ik dat je het niet moet opzoeken, maar met goede voorzorgsmaatregelen ben je in het ziekenhuis voldoende beschermd.

‘Er was niet zo veel veranderd op de ic en ik kon eigenlijk zo meedraaien. Ik werkte drie dagen per week met telkens minimaal een dag ertussen. Dat was nodig om mijn knie rust te geven. Elke dienst duurde acht en een half uur, en aan het einde daarvan kon ik geen stap meer verzetten. Zonder de systeembanden die ik had gekocht, had ik het zeker niet gered. Ik dacht: niet zeuren gewoon gaan. Ik wist dat het slechts voor een korte periode was en het werk gaf me een enorme boost.

‘Tot het einde van het jaar blijf ik wel beschikbaar als oproepkracht.’

‘Ik heb anderhalve maand gewerkt en toen nam het aantal patiënten op de ic weer af. Nu heb ik geen dienst meer. Tot het einde van het jaar blijf ik wel beschikbaar als oproepkracht, voor het geval er weer een nieuwe coronagolf komt. Er is wel een blijvende verslechtering opgetreden in mijn knieën, maar dat wist ik en dat is ook prima. Ik zal op een gegeven moment toch een knieprothese moeten nemen, ik probeer het zo lang mogelijk te rekken.

‘Wat ik wel jammer vind is dat veel mensen lijken te denken dat corona niet meer bestaat. In de winkels werden eerst de karretjes en mandjes nog schoongemaakt. Nu staat er gewoon een spuitbus en je kijkt maar of je het wel of niet doet. Dat gaat wel heel snel vind ik.

‘We moeten deze klus met zijn allen klaren en we zijn er nog niet.’

‘Als verpleegkundige vond ik de anti-racismedemonstraties – waarbij geen afstand kon worden gehouden – ook niet slim. De maatregelen zijn er niet voor niks. We moeten deze klus met zijn allen klaren en we zijn er nog niet. Had nu voor een andere manier van demonstreren gekozen die beter past in deze tijd. We gingen ook allemaal om acht uur klappen voor de zorg, zoiets had hierbij ook gekund.

‘Als mens snap ik de redenen achter de demonstratie wel. Ik denk alleen dat ik het geluk heb dat ik zelf niet zoveel met racisme te maken heb gehad. Positieve discriminatie kwam bij mij vaker voor. Als er op het werk vraag is naar meer mensen van kleur in het team, dan ben ik bijvoorbeeld van harte welkom. Zo heb ik het altijd ervaren. En misschien raakt het mij ook niet zo.

‘Positieve discriminatie kwam bij mij vaker voor.’

‘Hoewel, als je het over stereotyperingen hebt … Toen ik de ik de film ‘Alleen maar nette mensen’ had gezien schrok ik wel even. Alle stereotyperingen van zwarte vrouwen komen daarin voor. Van alleenstaande moeders tot vrouwen die in kelderboxen seks hebben voor geld of andere dingen. Ik dacht “oh wow, ik herken dit wel’. Ik besefte toen voor het eerst dat wij inderdaad vaak zo worden neergezet. Alleen had ik er nooit zo over nagedacht waardoor het ook niet binnenkwam.

‘Bij het afscheid van mijn vorige baan hadden mijn collega’s bijvoorbeeld een heel leuk filmpje voor me gemaakt. Het was een superleuk team. Een van die collega’s dacht grappig te zijn en zei “ik weet niet waarom je weggaat maar waarschijnlijk is er toch iets met je gebeurd in die kelderboxen”. Hij bedoelde het niet slecht, dat geloof ik echt, maar dit kon écht niet.

‘Hij bedoelde het niet slecht, dat geloof ik echt, maar dit kon écht niet.’

‘En tijdens een nachtdienst op de meldkamer begonnen mijn collega’s met een overdreven Surinaams accent tegen elkaar praten, en daarmee dus de Surinamer belachelijk te maken. Dat ging maar door. Op een gegeven moment ben ik opgestaan en heb ik gevraagd of ze wel doorhadden dat ik er ook zat met mijn Surinaamse afkomst. Vervolgens werd het muisstil maar niemand verontschuldigde zich of liet blijken dat het vervelend voor mij kon zijn.

‘Hetzelfde geldt voor die hele zwartepietdiscussie. Dan wordt er gezegd “Ik ben geen racist maar ik ben wel voor zwarte piet”. Ik zeg ook niet dat zo iemand een racist is, maar het gaat mij erom dat je erkent waar het vandaan komt. Ga niet zeggen dat het gewoon een blanke is die door een schoorsteen is gegaan. Als je dat blijft volhouden geeft dat irritatie. Van sommige dingen moet je je bewust worden. Ontwikkel je en erken het gewoon. Als we dat met zijn allen gaan doen dan denk ik dat we al een heel eind op de goede weg zijn.

‘Dus ja, ik begrijp dat het goed is als er meer bewustwording komt over racisme, maar ik hoop alleen dat er een andere manier wordt gevonden om te demonstreren tijdens corona. Mocht die tweede golf er toch komen, dan sta ik graag klaar om weer aan het werk te gaan op de intensive care.

Tekst: Wietse Pottjewijd
Foto: Jitse Groen

Volg ons op Instagram