Aydin is eerstejaars social work en zet zich in voor LHBTI-jongeren, onder meer door ze laagdrempelig elkaar te laten ontmoeten. ‘Zo’n plek zou mij vroeger zeker hebben geholpen bij het proces waarin ik moest accepteren dat ik homo ben.’

‘Het is vandaag Paarse Vrijdag en dan organiseer ik altijd een diner voor middelbare scholen waar GSA’s (Gender & Sexuality Alliance, red.) docenten en LHBTI-jongeren aanschuiven. Het doel is om het gesprek over LHBTI op gang te brengen. Daar staat Paarse Vrijdag wat mij betreft voor: erkenning en bespreekbaar maken van LHBTI-issues.

‘Daar staat Paarse Vrijdag wat mij betreft voor: erkenning en bespreekbaar maken van LHBTI-issues.’

‘Niet alleen op Paarse Vrijdag zet ik me in voor LHBTI-jongeren. Voor COC Haaglanden coördineer ik een groep vrijwilligers van Jong en Out, daarmee organiseren we activiteiten voor LHBTI-jongeren van twaalf tot en met achttien jaar. Ons doel is om hen een laagdrempelige mogelijkheid te geven om gelijkgestemden te ontmoeten. Ik steek hier veel tijd in en ben heel gemotiveerd om dit werk te doen, want zo’n plek zou mij vroeger zeker hebben geholpen bij het proces waarin ik moest accepteren dat ik homo ben.

‘In mijn pubertijd ontwikkelde ik een gevoel voor mannen, toch realiseerde ik me niet direct dat dit betekende dat ik ook echt op mannen viel. Ik heb in die tijd zelfs nog verschillende vriendinnen gehad en dacht: het zal allemaal vanzelf wel goed komen als ik achttien wordt. Maar op mijn zestiende wist ik zeker dat ik homoseksueel was, en toen ik op mijn achttiende een relatie had bracht ik dat ook naar buiten.

‘Op mijn zestiende wist ik zeker dat ik homoseksueel was, en toen ik op mijn achttiende een relatie had bracht ik dat ook naar buiten.’

‘Vooral vanwege mijn geloof heb ik het best wel moeilijk gevonden om uit de kast te komen. Ik ben als christen opgegroeid met het idee dat het huwelijk iets is tussen man en vrouw, en dat daarin  geen plaats is voor homoseksualiteit. Ik zat daarmee in de knoop. Het voelde alsof ik alleen christelijk was wanneer het mij uitkwam, en dat nam ik mezelf kwalijk. Dat ik bewust die fout maakte, maakte van mij gewoon een slecht mens. Zo zag ik dat. Het was een groot intern conflict.

‘Uiteindelijk heb ik het een plek kunnen geven. Niet dat ik een goed antwoord heb gevonden op dit probleem, maar ik heb besloten dat dit nu ook niet nodig is. Ik leid gewoon mijn leven en voor nu speelt het even niet zo’n grote rol. Vanaf het moment dat ik dit besloot was het eigenlijk maar een kleine stap om mijn ouders te vertellen over mijn geaardheid. Ik voelde me sterk en volwassen genoeg om bij een slechte reactie toch goed te reageren.

‘Mijn ouders hadden er wel veel moeite mee, daardoor verliep het begin heel stroef. Ze waren niet van plan om te kijken hoe ze dit konden accepteren, nee, het was gewoon fout. Mijn moeder vond het heel moeilijk om ermee om te gaan en mijn vader helemaal. Ik heb een half jaar vrijwel geen contact gehad met hem. We woonden wel in hetzelfde huis, maar we deelden onze levens zo in dat we elkaar bijna niet zagen. En iedere keer dat ik toch een gesprek met hem aanging, en ik dacht dat het een beetje de goede kant op ging, bleek een paar maanden later het tegenovergestelde.

‘We woonden wel in hetzelfde huis, maar we deelden onze levens zo in dat we elkaar bijna niet zagen.’

‘Mijn vader komt uit Turkije en daar is homoseksualiteit minder geaccepteerd; dat culturele aspect speelde ook een rol. Hij was bang voor de reactie van anderen. Inmiddels is de band met mijn ouders best wel goed. Mijn moeder heeft het geaccepteerd en mijn vader is stappen aan het maken. Hij kan gewoon met mijn vriend in een ruimte zijn en met hem praten. Mijn vader vindt het misschien niet leuk, maar hij begrijpt blijkbaar wel dat dit nodig is voor onze onderlinge relatie. Deze ontwikkeling is eigenlijk veel positiever dan ik van tevoren had verwacht.

‘Mijn vader komt uit Turkije en daar is homoseksualiteit minder geaccepteerd; dat culturele aspect speelde ook een rol.’

‘Als ik naar Nederland kijk dan denk ik dat het goed gaat met de homo-emancipatie, maar ik denk niet dat we per se blij moeten zijn met de stand van zaken nu. Aan het einde van de dag voelt het nog steeds niet alsof we gelijkwaardig zijn aan de rest. Bij adoptie hebben mannelijke homostellen bijvoorbeeld nog altijd weinig rechten, en in de maatschappij zijn er nog altijd kringen waarbinnen homoseksualiteit nog niet is geaccepteerd. Ik blijf me daarom inzetten voor de LHBTI-community. Dit doe ik ook om vooroordelen bij te stellen. Ik vind het namelijk ook belangrijk dat jongeren andere associaties hebben met homoseksueel zijn dan alleen de Pride of homo’s op tv die om de minuut een seksueel getinte grap maken. Dit soort stereotypen hoop ik te doorbreken.

Tekst: Wietse Pottjewijd
Foto: Via Aydin

Volg ons op Instagram