Ik coördineer het introductieprogramma voor onze opleiding. Een introductieprogramma voor een lichting nieuwe studenten die hun middelbare schoolperiode niet volgens traditie heeft kunnen afronden en die aan een nieuwe studie starten, online, vanuit huis, niet vanuit een hogeschoollocatie. Hoe kunnen we deze studenten het beste verwelkomen, wat hebben ze nodig om een vliegende start te kunnen maken en hoe zorgen we ervoor dat ze met plezier aan hun studie beginnen? Vragen waar ik mij al vele weken voor de zomervakantie mee bezighield.

In deze blog, de eerste van het nieuwe studiejaar, wil ik niet vertellen over wat we willen bereiken, hoe we ons best doen en hoopvolle woorden spreken over dat waar we met zijn allen middenin zitten. Ik wil mijn persoonlijke ervaring delen. Wat doet deze situatie met mij als docent en als mens?

De afgelopen dagen heb ik geprobeerd letterlijk te omschrijven wat ik ervaar, wat ik voel en wat ik denk. Telkens wanneer ik mijn laptop openklapte en mijn vingertoppen op het toetsenbord plaatste, doemde een herinnering aan een dagje Efteling van afgelopen zomer op.

Opgetogen en lichtelijk gespannen voegde ik mij in de rij voor de Python. Een lange wachtrij, voetje voor voetje schuifelend op veilige afstand en dan is het zover. Ik neem plaats. Ik hou mijn adem in om het harnas met een klik nog wat strakker op mijn buik te plaatsen. De slinger met gespannen en opgewonden mensen wordt naar boven getakeld. Bij iedere klink, wordt het uitzicht mooier. We stoppen. Ik geniet van het prachtige uitzicht. Een eindeloos blauwe lucht en een stralende zon die op mijn gezicht schijnt.

Ik laat mijn blik langs het parcours van de Python glijden. Van hierboven kan ik het overzien. Eerst een bocht naar links, dan een dubbele loop en dan een kurkentrekker. Terwijl ik nog een laatste keer aan mijn harnas trek, just in case, klinkt het geluid van een harde tik en we storten naar beneden. Mijn oren slaan dicht van de gierende wind, mijn hoofd bonkt tegen de zijkanten van de hoofdsteun en mijn hart bonkt in mijn keel.

Wanneer ik eindelijk mijn ogen durf te openen probeer ik mij te oriënteren Waar ben ik? Hoeveelste loop was dit? Is de kurkentrekker al geweest? Waar is de camera? Ik heb geen idee! Oh wacht, daar komt de instapplaats, het is afgelopen!

Nog voordat ik me opgelucht kan voelen door deze gedachte, sjezen we door. Wat? Ow fuck, we gaan nog een keer!

Dat ervaar ik nu ook. We zijn er nog niet. Het einde is nog niet in zicht.

Op locaties word je bijna duizelig van alle pijlen, bordjes en afzetlinten die je vertellen wat wel en niet mag. Collega’s en studenten die ik ‘Let op de anderhalve meter!’ hoor roepen door de gangen. Iedereen doet zijn best.

Ik denk weer terug aan de Efteling.

Hoe ik wegloop van de Python. Licht in mijn hoofd, kalm en rozig. Ik kijk nog eens om met een tevreden glimlach terwijl de slinger met nieuwe gillende mensen door de lucht suist. ’Zo, dat heb ik toch maar mooi gedaan’, zeg ik hardop.

Wat verlang ik naar dat gevoel. Dat het voorbij is. Dat we kunnen terugkijken met alle studenten en medewerkers van de hogeschool en kunnen zeggen: ’Dat hebben we toch maar mooi doorstaan met elkaar. Kunnen we nu naar het sprookjesbos om bij te komen?’

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.