Blog Donna: Kwart eeuw crisis
Blog van DonnaGepubliceerd: 1 day ago
| 
|
Jonnick is student aan de docentenopleiding maatschappijleer en werkt bij ProDemos. Hij schrijft graag over problematiek die hij tegenkomt in het onderwijs, maar een lichter onderwerp op zijn tijd gaat hij niet uit de weg. Eerdere blogs van Jonnick lees je hier.
Foto: Paul van der Blom
Ik ben er zo ontzettend klaar mee. Ik ben klaar met het binnen zitten. Klaar met dezelfde twaalf mensen zien elke maand. Klaar met binnensmonds vloeken als ik weer eens mijn mondmasker ben vergeten als ik voor de supermarkt sta. Klaar met neurotisch om mensen heen lopen en constant moeten bedenken dat ik een stap achteruit moet doen.
Zelfs de ‘in deze bijzondere tijden’-bullshit in reclames ben ik zo zat dat ik het liefst al die reclames op een usb-stick zou willen zetten, die stick in een sonde wil stoppen en die sonde dan regelrecht de zon in wil lanceren.
Soms denk ik terug aan vorig jaar, toen we er als klas kapot van waren dat we niet meer naar New York konden. We dachten toen nog dat we wellicht in augustus of begin september toch nog even naar de VS konden. Schattig he?
In diezelfde geest denk ik ook nog weleens terug aan die keer dat ik mijn vriendin gerust probeerde te stellen: het zou heus geen maanden duren voordat we elkaar weer konden opzoeken. Onderhand zijn we bijna een jaar verder, en hopen we elkaar vóór september weer te kunnen zien. Eerst even uitvogelen hoe dat nu werkt, aangezien de Brexit nu eindelijk rond is.
Om dan nog maar even buiten beschouwing te laten dat de halve wereld op zijn kop lijkt te staan! Bestormde parlementsgebouwen! Nederlandse hooligans die internationaal nieuws bereiken! Een kabinet dat op de valreep af moet treden vanwege incompetent en racistisch handelen! En nog iets over een GGD-datalek. Wat mij betreft mag de stroom aan slecht nieuws een stuk langzamer gaan, want in dit tempo lig ik tegen maart alleen nog maar op bed om in een kussen te schreeuwen.
Dat moest er even allemaal uit.
Geen perspectief hebben is ongelofelijk vervelend en alles vereist op dit moment een langere adem dan ik nog heb. Ik kan mij helemaal voorstellen dat mensen in moeilijkere situaties dan ik er op dit moment al helemaal met de pet naar gooien. Ik kan het ze niet kwalijk nemen.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Ojee hoe moet dat nu als je echte tegenslagen in je leven hebt….? Je hebt het over geen perspectief? Maar misschien bedoel je dat je geen geduld meer hebt? Helaas zitten we allemaal in het zelfde schuitje. En sommige mensen hebben zelfs iemand aan Corona verloren of geen baan meer. Probeer gewoon zelf de slingers weer eens op te hangen, dan ziet het er vast allemaal weer anders uit!
Ja dat is makkelijk geroepen zo anoniem vanaf je zolderkamer, he thuiswerker 100121? Andere mensen hebben groter leed te verduren dus de rest moet maar gewoon zijn mond houden! Heel stoer. Die mensen met hun gevoelens zijn maar vervelend zo.
Volgens mij riep ik niets…maar liet ik ook de andere kant zien. ..Jammer dat je het zo opvat Robin Martijn.
Stop met nieuws kijken en ga hardlopen, wandelen, mediteren en boeken lezen. Het komt allemaal goed.
@ Thuiswerker,
Wat een kortzichtige reactie. Wees niet zo snel om te oordelen over wat volgens jou dan “echte tegenslagen” zijn en wat niet. Dit is namelijk voor iedereen persoonlijk. Ik vraag me af of iemand ooit geholpen is met de “kop op, andere mensen hebben het erger”-reactie.
Hey @Thuiswerker.
Ik ga er even in goed geweten van uit dat je echt niet begrijpt waarom Robin zo reageert op wat je zegt, dus ik ga er even serieus op in.
Je zegt dat je de andere kant van het verhaal wilt laten zien, en daar is in principe niet zo heel veel mis mee. Soms helpt een nieuwe context scheppen de gemoederen een beetje te verlichten! Maar de manier waarop je dat doet slaat (ook bij mij) verkeerd aan, want je zegt de volgende dingen in je post:
– Je impliceert dat ik op dit moment geen echte tegenslag ervaar
– Je zegt dat iedereen het nu zwaar heeft
– Je legt nadruk op het feit dat andere mensen geliefden en banen verloren zijn
– Je beaamt dat ik een andere mentaliteit moet aannemen
Ik ga gewoon die punten even één voor één aflopen.
– Ik heb geen idee hoe jij zou weten hoeveel en wat voor soort tegenslagen ik heb ervaren over de laatste elf maanden. Er staan een aantal in de blog, klopt, maar ik heb een woordlimiet van om en nabij 400 woorden. Als dit een dagboek was, had ik misschien een grotere samenvatting gemaakt. Echter is het een blog, en het doel is om een gedachte of een gevoel onder woorden te brengen, niet om een verslaglegging te doen van hoe mijn maand (of in dit geval, mijn leven tijdens de coronacrisis) er uit heeft gezien.
– Hoewel het zeker klopt dat iedereen het zwaar heeft, neemt dat dus niet weg dat ook ik problemen, frustraties etc. ervaar. Je woorden zeggen “Iedereen heeft het zwaar” maar je boodschap wordt door mij en anderen opgevangen als “Je mag niet klagen”, en dat is nogal onbeleefd (Daar doelde Robin ook op met zijn laatste zin, denk ik).
– Dit valt een beetje samen met de eerste twee punten; je maakt aannamen over wat ik wel en niet hebt meegemaakt, maar zegt ook impliciet dat zolang dat niet het geval is, ik eigenlijk maar gewoon mijn mond moet houden over dat deze periode zwaar is. Wat dit punt zo apart maakt is dat ik dit in de laatste alinea (en in vorige blogs!) benadruk dat echt zeker mensen zijn die het op dit moment zwaarder hebben dan ikzelf. Maar dat er mensen zijn met meer problemen dan ik betekent niet dat mijn problematiek niet bestaat of dat ik mij daar niet rot over mag voelen. Wij moeten dus tot de conclusie komen dat je of A) De laatste alinea niet grondig hebt gelezen of B) De alinea wel hebt gelezen en tot de conclusie bent gekomen dat ik ondanks mijn erkenningen nog steeds geen recht heb om mij soms rot te voelen. Wederom, dit is nogal onbeleefd.
– “If you’re sad, you should try not being sad instead” is geen advies. Het is (onbedoeld of niet) een afkeuring van het gevoel dat ik in de blog omschrijf. Hoe ik mij voel is onhandig, maar als ik jouw advies zou volgen moet ik dus eerst mezelf aanpraten dat ik wel gek moet zijn om mij in de eerste plaats überhaupt rot te voelen, en eigenlijk zou ik me er ook nog voor moeten schamen ook. Zo omgaan met de gevoelens van een ander is (surprise surprise!) onbeleefd.
Als je in de toekomst mensen echt wilt ondersteunen kan je misschien een graantje meepikken van R. (Niet iedereen kan het waarderen, maar ik toevallig wel); Concrete handelingen die ik eventueel zou kunnen uitvoeren waardoor ik mij beter kan gaan voelen, afgerond met een geruststelling die niet impliciet meegeeft dat ik mij misschien zou moeten schamen voor hoe ik mij voel. Kom je al een heel stuk verder mee dan “Zo erg is jouw leven niet, doe normaal”.
Ik hoop dat je het in die toekomst meeneemt, in ieder geval!