Lulu Linders is eerstejaars audiovisueel ontwerper en zet zich in voor het klimaat. ‘Ik vind klimaatverandering het grootste probleem dat nu speelt, dus daar focus ik mij op.’

‘Onze generatie is best wel activistisch, denk ik. Hoe dat komt? Kijk, een van mijn eerste herinneringen is 9/11 en als dat een van je eerste herinneringen is, dan heb je best snel het gevoel dat het niet zomaar vanzelf goedkomt met de wereld. De financiële crisis die een paar jaar later volgde is ook zoiets. Ineens zie je overal volwassen mensen om je heen die het allemaal voor elkaar zouden moeten hebben, en die allemaal echt heel erg gestrest zijn. Dan denk je toch: shit, als zíj het al niet kunnen oplossen…

‘Als je iets wilt veranderen dan is het belangrijk dat je focus hebt.’

‘Onze generatie heeft dus veel met crisissen te maken, maar je kan je niet overal tegelijkertijd zorgen over maken. Als je iets wilt veranderen dan is het belangrijk dat je focus hebt. Ik ga er niet vanuit dat ik ooit in staat ben om een huis te kopen of zo, maar dat probleem laat ik liever aan anderen over. Ik vind klimaatverandering het grootste probleem dat nu speelt, dus daar focus ik mij op. Als we dat niet oplossen dan valt er verder niks meer op te lossen want dan zijn we er straks niet meer.

‘In de bovenbouw van de middelbare school werd mij wel duidelijk dat klimaatverandering een onvermijdelijk probleem was. Voor dat besef hoefde ik alleen maar op te letten bij aardrijkskunde; het bleef er maar over gaan. Toen ik achttien werd en mocht stemmen ging ik daarom heel precies uitzoeken wat alle partijen van klimaatverandering vonden, en wat ze er aan wilden doen. Wat raar, dacht ik toen, die partijen doen eigenlijk allemaal niks, hoe kan dat nou? Dus toen ging ik zelf maar wat doen.

‘Wat raar, dacht ik toen, die partijen doen eigenlijk allemaal niks, hoe kan dat nou?’

‘Ik ging af en toe naar protesten en tegenwoordig maak ik voor klimaatorganisatie Urgenda video’s. Gelukkig krijg ik daar ook voor betaald, dat is echt heel fijn want zo kan ik ervaring opdoen in het werkveld met iets dat ik ook heel belangrijk vind. Ik heb onder andere een video gemaakt voor Grootouders voor het Klimaat. Alle video’s zijn te zien op mijn Instagram-account.

‘Ik ben nu bezig aan mijn tweede studie, hiervoor studeerde ik planologie, en het gaat allemaal best wel soepel. Ik heb behoorlijk wat tijd over en daarom besloot ik mij aan te melden voor de medezeggenschapsraad (IMR, red.). Ik vind het interessant om te zien hoe zo’n instituut werkt. Er zijn zoveel rare gangetjes en lagen binnen de hogeschool en Willem de Kooning, en van daaruit lopen dan ook nog weer lijntjes die zelfs helemaal tot het ministerie van Onderwijs leiden. Daarnaast vind ik het leuk en belangrijk om de stem van mijn medestudenten te laten horen.

‘Ik heb behoorlijk wat tijd over en daarom besloot ik mij aan te melden voor de MR.’

‘Het is niet zozeer dat er automatisch altijd naar je geluisterd wordt, dat denk ik niet, maar als je samen optrekt met een paar leden die er best wel fel in staan dan kan je best wat afdwingen. Wat nu bijvoorbeeld speelt is het weghalen van het pro-Palestina spandoek. Ik denk dat ik daarover in zo’n vergadering heel goed mijn eigen standpunt mag en kan verwoorden.

‘Ik vind, en dit zeg ik dus niet namens de medezeggenschapsraad maar namens mijzelf, dat het weghalen van het spandoek niet in lijn ligt met de doelstellingen van de Willem de Kooning Academie. Ze willen het curriculum dekoloniseren en zich verbeteren naar aanleiding van de beschuldigingen op het Instagram-account Call Out Dutch Art Institutions, maar ik denk dat dit precies het tegenovergestelde is. Een van de kritieken was dat er niet naar studenten geluisterd werd, dat zij zich niet gehoord voelen. Precies dit punt speelt nu weer. Studenten worden in hun werk gestimuleerd maatschappelijk geëngageerd te zijn, maar in hun andere uitingen voelen ze zich genegeerd. Dit is heel duidelijk een statement van studenten, niet vanuit Willem de Kooning, dus waarom zou je die studenten dan dat statement laten terugnemen?

‘Studenten worden in hun werk gestimuleerd maatschappelijk geëngageerd te zijn, maar in hun andere uitingen voelen ze zich genegeerd.’

‘Alleen al door deze argumenten aan te voeren kan ik iets bijdragen, maar ik moet eerlijk gezegd nog zien hoe het verder gaat. Vaak loopt het toch met een sisser af. Het is natuurlijk ook vrij marginaal wat je kan bereiken binnen zo’n IMR, toch denk ik dat het zin heeft als we ons laten horen. Alle medezeggenschapsraden hebben trouwens meer leden nodig, dus hierbij wil ik studenten graag oproepen om zich ook aan te melden.’

Tekst: Wietse Pottjewijd
Foto: Lulu Linders

Volg ons op Instagram