Om eindelijk eens wat minder alcohol te drinken. Meer te wandelen. Aardiger te zijn voor je lieve moeder, die je in bloed en pijn op de wereld heeft gezet. Toch dat praatje te maken met je eenzame buurvrouw. Minder te schreeuwen tegen je kinderen, ondanks het thuisonderwijs. En om je studenten met hernieuwde energie door dit barre studiejaar te loodsen.

Want laten we wel wezen: het studiejaar 2020 – 2021 is volkomen ruk. Hoe positief ingesteld je ook bent. Onze studenten hebben alle steun nodig die ze kunnen krijgen. Ze worden steeds eenzamer, depressiever en armer. Ze hebben nauwelijks vooruitzichten. Geen vakanties in verre oorden, geen festivals om naar toe te leven, weinig bijbanen, geannuleerde studiereizen, weinig stages, geen lonkende arbeidsmarkt, weinig kansen voor de nabije toekomst en meestal een enorme studieschuld. Waarmee ze dus geen fatsoenlijk huis kunnen kopen.

Toen ik nog studeerde, had ik zes jaar de tijd om Het Echte Leven te ontdekken. Halsoverkop verliefd worden, nieuwe vrienden maken, voor het eerst op mezelf wonen, nachtenlang feesten, waanzinnige vakanties beleven, allerlei festivalletjes ontdekken, colleges volgen bij erudiete professoren, urenlang in de kroeg over literatuur debatteren, met een brakke maar zinderend-gelukkige kop door zomers Amsterdam fietsen… Ik kon alle dingen doen die nu niet meer kunnen. Alle dingen die het studeren zo leuk maken. Ik had vrijwel geen studieschuld toen ik afgestudeerd was. En ik vond vrijwel direct leuk werk.

Enfin, die tijden zijn dus voorbij. Voorgoed, lijkt het wel.

Gelukkig… Nee, er is geen gelukkig. Ik zou hier moeten switchen naar een optimistische noot, maar het wordt niet erg veel beter, op de korte termijn. Ik wou dat ik optimistischer kon zijn. Ik probeer het, maar het lukt me eenvoudigweg niet. Misschien is het de somberheid van januari? De duisternis van deze dagen? Het kloteweer? Of misschien is er simpelweg weinig hoop? Misschien ben ik gewoon realistisch?

Als we in het voorjaar ‘terug naar normaal’ gaan, dan dreigen al direct de volgende crises: een economische crisis met zeer hoge werkloosheid, de groeiende ongelijkheid, wellicht een nieuw, gemuteerd virus dat ons allemaal uitroeit en natuurlijk de klimaatcatastrofe die ons gegarandeerd gaat uitroeien. Dit is een verhaal zonder Walt Disney-einde. Ons verhaal is een Europees verhaal zonder happy end, met een afloop zoals in het sprookje van Hans Christian Andersen, Het meisje met de zwavelstokjes. We verbranden onze laatste stukjes hoop, vooraleer we bevriezen en sterven. Ik wens jullie allemaal een zo optimistisch mogelijk 2021.

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.