Daten, romantiek en incidentele one-night-stands zijn op mijn leeftijd (vooral als student) een vrij normaal iets. Als jongere heb je weleens behoefte aan zowel romantische als seksuele bevestiging. Je streeft naar de gelukshormonen die door romantische, passievolle avonden vrijkomen. Soms wil je (of ik in ieder geval) dansen in een rozenregen met iemand die jou begrijpt en andersom, toch? In pre-pandemische tijden bewerkstelligde je dat meestal door huisfeestjes en Tinder.
Als ik naar mijn eigen datinghistorie kijk, wordt echter een bepaald patroon duidelijk. Hoewel er in mijn hart ook soms plek is voor leeftijdsgenoten, heb ik mijn hart het vaakst verloren aan… Ja, hoe moet je dat zeggen? Ouderen? Oma’s? Semi-gepensioneerden?
Om tot het punt te komen: ik vind vooral mensen van een hogere leeftijd aantrekkelijk. 35 vind ik nog beetje te jong en onervaren, 40 en daarboven is al iets beter. Hoe groter het risico van een hartaanval of rugproblemen, hoe verliefder ik word.
Waarom of hoe dit uiteindelijk zo is ontwikkeld, weet ik zelf niet echt. Ik denk dat het komt omdat ik veel ervaring en ‘mensen met een rugzakje’ kan waarderen. Met leeftijdsgenoten ben je vooral aangewezen op gezamenlijke hobby’s en interesses terwijl oudere mensen meer te vertellen hebben en vaak (maar niet altijd!) een genuanceerd beeld hebben van wat ze verwachten en wat ze wel of niet willen. Ik maak bij die eerste groep vaker waardeloze smalltalk mee dan bij de laatste. Dit zijn overigens vooral vage en oppervlakkige gevoelens, geen constateringen die ik empirisch kan bewijzen.
Wat deze verhouding (en de verwezenlijking daarvan) soms lastig maakt is je eigen leeftijd. Er heerst vooral de aanname dat een jonge leeftijd gelijk te stellen is met iemands levensfase (en daardoor tegelijk zijn ervarenheid). Het is daarom niet echt de maatschappelijke norm om als jongvolwassene iets te beginnen met iemand die dubbel zo oud is.
Dat is in veel situaties ook begrijpelijk. Soms heeft de oudere partner al kinderen, of in ieder geval een kinderwens waar de jongere partner nog niet echt aan kan of wil voldoen.
Met dat soort situaties kun je alleen door heldere communicatie omgaan. In het beste geval leg je meteen al je kaarten op tafel om later verwarring of irritatie te voorkomen. Wees terwijl je dat doet wel voorzichtig om niet de medicijnen van jouw date van de tafel te vegen. Die heeft hij/zij vooralsnog gewoon nodig.
Mijn advies, hoewel van toepassing op bijna alle soorten relaties, geldt dus vooral voor relaties met grote leeftijdsverschillen: wees geduldig en respectvol, en wees vooral niet bang om je verwachtingen expliciet te verwoorden. Dat scheelt veel tijd en getuigt in mijn optiek ook van jouw kant van de volwassenheid die je van de ander verwacht.
Ik moet er nu vandoor. Ik heb een date op vijf meter afstand en met een mondkapje. We mogen in het bejaardentehuis zelfs onze eigen tafel kiezen! Wat een luxe. Tot de volgende keer.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Wat een heerlijk luchtige manier om je eigen voorkeuren te bespreken die voor veel mensen nog een beetje taboe zijn, hartelijk om kunnen lachen!
Toch stiekem een beetje benieuwd; leeftijdsgenoten komen hun partners inderdaad tegen op huisfeestjes en via apps als Tinder, maar.. waar precies vindt je mensen die in de smaak zijn voor iemand die inderdaad tientallen jaren jonger is? Op diezelfde huisfeestjes? Zijn dat de gescheiden moeders die langskomen in het studentenhuis waar jij nog brak op de vloer ligt te slapen? In de rij in de AH? Ik zie het in mijn eigen omgeving nooit gebeuren dus ik ben wel nieuwsgierig naar hoe dat werkt!