| 
|
Jennifer Schoolenberg is vierdejaarsstudent aan de opleiding social work. Ze schrijft het liefst over de belevenissen die het hbo met zich meebrengt, geeft ‘tips and tricks’, maar durft ook haar mening te geven wanneer daar het moment voor is.
Foto: Paul van der Blom
Ooit krijgen we er allemaal mee te maken: het verlies van een dierbare. Een heftig moment in je leven. Allerlei emoties kunnen het dagelijks leven dan moeilijker maken. Wanneer je baas dan ook nog eens vraagt wanneer je weer komt werken kan het stressniveau goed lopen.
In 2017 kreeg ik te horen dat mijn opa kanker had en dat het in een best vergevorderd stadium was. Ik werkte net drie weken bij een kledingwinkel. Toen ik dat telefoontje kreeg was mijn moeder niet thuis en was ik uiteraard erg verdrietig. Die avond moest ik eigenlijk werken, maar met dat nieuws in mijn hoofd ging dat hem gewoon niet worden. Vervolgens kreeg ik een stortvloed aan irritaties van mijn leidinggevende over me heen en de mededeling dat ze mijn proefcontract nog steeds konden beëindigen als ik niet zou komen.
Een half jaar later overleed mijn opa. Van school kreeg ik vrij om te helpen bij de voorbereidingen voor de crematie. Van de kledingwinkel ook, maar wel met een bijna dagelijks telefoontje met de vraag wanneer ik weer kon beginnen.
In die tijd was ik 16 jaar. Ik hoefde me dus niet bezig te houden met het bellen van allerlei instanties, zoals banken en verzekeraars. Iets waar je echt niet op zit te wachten wanneer je al zoveel aan je hoofd hebt. Uit onderzoek blijkt dat een op de tien mensen in een burn-out terechtkomt na het overlijden van een dierbare; een op de vijf zegt geen tot weinig steun van de werkgever te krijgen. Ik vind dat best een groot aantal.
Zoals ik het ervaar wordt er momenteel weinig gesproken over rouwverwerking. In Nederland lijkt er een mentaliteit te heersen die zegt: ‘Kom op doorgaan.’ Koste wat kost beuken we door. Voor sommigen helpt dat bij de verwerking, maar bij veel mensen is het een kwestie van uitstellen. De klap komt vaak later alsnog.
In de Nederlandse cultuur lijken we verdriet en rouw liever niet te zien en het zo ver mogelijk weg te stoppen. Het lijkt daardoor bijna een teken van zwakte. Uiteraard is het tegendeel waar: verdriet mag er zijn!
Door de petitie van Marrit van Exel buigt de politiek zich nu over het zogenaamde rouwverlof. Een meerderheid van de Tweede Kamer lijkt hier interesse in te hebben.
Ik denk dat de mogelijke nieuwe wet een opening biedt om het gesprek aan te gaan. Iedereen gaat anders om met een groot verlies en er is geen goed of fout, maar deze wet zorgt er in elk geval voor dat mensen de mogelijkheid krijgen te rouwen op hun eigen manier. Zonder dat hun baas daarbij in hun nek hijgt.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Goede Blog,
Ik kan hier wel mee eens zijn. Ik werk hier op de hogeschool en ben afgelopen augustus mijn moeder verloren aan longkanker (binnen een maand was het afgelopen).
Ik moet zeggen dat de HR mij genoeg ruimte heeft gegeven, ook omdat het in de corona-periode viel, en omdat mijn manager erg meegaand is.
Wel merk ik aan mezelf dat ik na een half jaar dacht dat het wel over moest zijn, terwijl het toen pas echt binnenkwam en ik er nu nogsteeds erg veel moeite mee heb, het voelt aan als de dag van gisteren.
Toch vind ik verlof op kosten van de baas een moeilijke beslissing.
Hi Jasper,
Namens de hele redactie gecondoleerd en sterkte met het verlies.
Lfs Tosca
Hi Tosca,
Hartelijk dank!
lfs Jasper.