‘Vrijwel iedere student die ik ken maakt zich enorme zorgen over waar-ie nu of later gaat wonen’
Doran van Nifterick is derdejaars fotografiestudent aan de Willem de Kooning en studeert kunst en cultuurwetenschappen aan de Erasmus Universiteit. Ze wil de gevolgen van de wooncrisis in beeld brengen. ‘Ik ga mensen interviewen en luisteren hoe de wooncrisis hen heeft geraakt.’
‘Mijn interesse in de politiek is in de herfst van vorig jaar aangewakkerd door corona. Opeens was Rutte bijna iedere week op tv om mij te vertellen wat ik wel en niet mocht doen. Ik ben het met heel veel maatregelen eens, alleen werd ik in een keer heel erg in mijn vrijheid beperkt. Begrijpelijk, maar mentaal had dit – net zoals bij veel anderen – wel een heel grote impact op mijn leven. Het contact met de politiek voelde een stuk directer en de impact van de beslissingen die werden genomen veel groter. Ik ging steeds meer debatten kijken, veel lezen, en ben het nieuws nog actiever gaan volgen. Daardoor leerde ik ook meer over de ongelijkheden in de samenleving, hoe die institutioneel in stand worden gehouden én kreeg ik interesse voor de wooncrisis.
‘Ik ging steeds meer debatten kijken, veel lezen, en ben het nieuws nog actiever gaan volgen.’
‘Ik herkende mezelf in die crisis: vrijwel iedere student die ik ken maakt zich enorme zorgen over waar-ie nu of later gaat wonen. Er is veel woede en angst wat betreft de toekomst. Sommige vrienden wonen inmiddels noodgedwongen weer bij hun ouders, internationale studenten moeten soms maandenlang bij iemand op de bank slapen omdat ze geen kamer kunnen vinden. Maar ook vrienden van mijn ouders die gezinsuitbreiding willen kunnen gewoon geen geschikt huis vinden. Of stel dat mijn opa en oma naar een benedenwoning willen verhuizen, dan kan dat financieel best een ingewikkeld verhaal worden. Ik zie het overal om mij heen en voel enorm de urgentie.
‘Ook vrienden van mijn ouders die gezinsuitbreiding willen kunnen gewoon geen geschikt huis vinden.’
‘Daarom wil ik de brede gevolgen van de wooncrisis in beeld brengen. Ik ga mensen interviewen en luisteren hoe de wooncrisis hen heeft geraakt, daarbij maak ik een portret zodat er een gezicht bij het verhaal komt. Daarnaast ben ik een archief aan het maken van krantenartikelen over de wooncrisis door de jaren heen en leg ik de in crisis in Rotterdam vast. Op verschillende plekken is die goed zichtbaar, zoals de Tweebosbuurt waar veel sociale huurwoningen worden gesloopt om plaats maken voor nieuwe en duurdere woningen. Daar hangen allemaal slogans en banners van mensen die de buurt niet willen verlaten.
‘In Amsterdam zag ik mensen uit alle lagen van de bevolking behalve misschien de huisjesmelkers en miljonairs.’
‘Eerder heb ik al het Amsterdamse Woonprotest vastgelegd en dat ga ik dit weekend ook doen bij de Woonopstand in Rotterdam. Daar hoop ik mensen te vinden die ik niet zo makkelijk via Twitter of Instagram kan bereiken. Op dit moment heb ik vooral veel contact met jongeren, maar omdat het zo’n breed probleem is wil ook de gezinnen of ouderen spreken die hun huis uitgezet worden of die te weinig geld hebben voor de huur. In Amsterdam zag ik mensen uit alle lagen van de bevolking behalve misschien de huisjesmelkers en miljonairs. Iedereen wordt hierdoor getroffen en dat vond ik heel erg indrukwekkend om te zien. Het is niet één bepaalde groep die opstaat om te vechten voor zijn rechten, het is de hele maatschappij.
‘Het doel van mijn project is dat mensen zichzelf herkennen in mijn werk en de verhalen, en dat er nog meer urgentie maar ook een bepaalde hoop ontstaat. Zelf had ik eerst niet zoveel interesse in dit soort politieke kwesties, hiermee hoop ik dan ook dat leeftijdsgenoten inzien dat onze stem ertoe doet. Ik denk dat het heel erg belangrijk is dat we blijven schreeuwen, dat we blijven doorgaan met zeggen wat we vinden en dat we het recht op een dak boven ons hoofd blijven eisen.
‘Wat ik zou willen veranderen? Dat investeerders niet meer hele buurten kunnen opkopen om ze vervolgens duurder te gaan verhuren of verkopen. Daar moeten wetten en regels voor komen want het gaat gewoon regelrecht tegen het recht op wonen in. En als ik lokaal kijk dan zou de Rotterdamwet moeten worden geschrapt. Deze wet was ingevoerd om de kwaliteit van leven en veiligheid te bevorderen in bepaalde buurten, er is alleen nooit van aangetoond dat het daaraan bijdraagt. Sterker nog, hij zorgt voor discriminatie op basis van inkomen en afkomst (voor meer info zie artikel Vers Beton) en dat vind ik echt bizar.
‘Het boeit me heel erg en ik krijg ook heel veel positieve, motiverende reacties op mijn project.’
‘Ik merk dat ik me enorm ben gaan vastbijten in dit onderwerp. Het boeit me heel erg en ik krijg ook heel veel positieve, motiverende reacties op mijn project. Ik zie dit als een start van het creëren van beeld rondom onderwerpen zoals de wooncrisis. In het verlengde daarvan wil ik straks mijn stage doen bij een cultureel instituut, zoals bijvoorbeeld De Balie in Amsterdam, dat een platform is voor dit soort kwesties. Maar eerst zal ik november samen met twee andere studenten mijn project exposeren. Waarschijnlijk ga ik het ook online publiceren en een magazine maken. Ik ben nog op zoek naar verhalen, mensen die mee willen doen kunnen zich bij mij melden via Twitter of Instagram.’
Tekst: Wietse Pottjewijd
Foto: Doran Nifterick
Ik weet het niet meer zeker, maar ik denk te hebben gelezen dat er zijn geen huizen zijn bijgebouwd omdat de bevolkingsgroei afnam / afneemt. De voorspellingen hierop waren slecht. En toen het duidelijk werd dat er te weinig huizen waren, was er een crisis (2008) waardoor niemand meer huizen kon betalen en er dus niets werd bijgebouwd.
Er is bekend dat hoe hoger de welvaart, hoe minder kinderen er worden geboren. De factor die er toch voor heeft gezorgd dat er te weinig woningen zijn, is immigratie. Nu betekent dat niet dat immigranten de oorzaak zijn van te weinig woningen, maar dat de politiek onvoldoende rekening heeft gehouden met een stijgende populatie. Nu wordt het nog complexer. Wij hebben zelf bijgedragen (als bondgenoot van de VS) dat de vluchtelingenstromen groter zijn geworden. En dit wordt erger (door klimaatvluchtelingen). Iets waar bij ook aan bijdragen. Dus wat doen we met de vluchtelingen? Wij worden namelijk ook vluchteling…
Het is goed dat je het probleem zichtbaar maakt. Dat is altijd de eerste stap. Het onzichtbare zit nog een stuk dieper.
De volgende crisis is over +- 30 a 50 jaar. Dan staat het water letterlijk aan onze lippen. Dan is de vraag: kunnen we het nog betalen om ons land te verdedigen tegenover het hoge water? En zo nee, dan worden wij de vluchtelingen. En die kans is zeer groot. Dijken kunnen niet steeds hoger. Het water loopt er dan letterlijk onderdoor.
Dan kun je nog zoveel huizen hebben gebouwd, maar daar heb je dan niets meer aan. We zetten de nieuwe huizen dus op de verkeerde plek (randstad). En we bouwen de verkeerde huizen. Even 300.000 euro neerleggen voor een woning? Dat kun je als alleenstaande niet opbrengen. Heb ik al gezegd dat single zijn meer de norm is geworden in plaats van samenwonend (getrouwd?)? Sorry christelijke partijen, maar hier moet je ook op in gaan spelen.
Regeren is vooruitzien. Maar dat vereist wel een controversiële en impopulaire aanpak. Iets wat met ons huidige democratische stelsel erg moeilijk is. Het vereist een horizon van 30 tot 50 jaar. Maar als partij wordt je voor 4 jaar gekozen.
Als eenling kun je heel erg weinig en iedereen heeft een mening wat hij/zij denkt dat het beste is. Maar niemand weet hoe dit allemaal op te lossen is. De enige manier om hier achter te komen is iets doen en kijken (experimenten) of dat het werkt. En als het niet werkt, dan wonen we over 30 jaar niet meer hier in Rotterdam. Zelfs als hier een miljoen huizen zijn bijgebouwd en de woningcrisis even was bezworen.
Nog een tip: Interview je ook mensen die al heel lang tevreden huren? Ik ken iemand die heeft een mooie eengezinswoning. Heeft daar een gezin gesticht en de kinderen zijn nu het huis uit. 120m2 voor 1 persoon en valt in de sociale huurgrens. Dat is pas weelde!