Docent social work Ed Meesters gaat na dit schooljaar met pensioen, al had hij best nog een tijdje door willen gaan. ‘Ik werkte graag met projectgroepen en als studieloopbaancoach; communicatie, reflectie en supervisie zijn echt mijn ding geworden.’

‘Waarom zou ik eigenlijk met pensioen moeten? Ik heb het naar mijn zin en volgens mij functioneer ik prima, ik vind het leuk en scoor al jaren goed op het aandeel studenten dat hun propedeuse haalt en binding ervaart. Ik heb daarom voorgesteld een reservelijst te maken van gewaardeerde gepensioneerden. Geef ons een contractje van een uur per week ofzo, om in te vallen wanneer dat nodig is. Maar het beleid op de hogeschool gaat ervan uit dat pensioenleeftijd bepalend is en ze het redden met de mensen die we hebben, dus dat gaat helaas niet gebeuren.

‘Er was een communistische golf, alle problemen werden afgeschoven op het kapitalisme.’

‘Ik studeerde zelf ooit aan de Sociale Academie in Rotterdam, we praten dan over 1973-1977. Er was een communistische golf, alle problemen werden afgeschoven op het kapitalisme. Dat had ook zijn uitwerking op mijn opleiding. We moesten mensen vooral stimuleren strijdbaar te zijn, dat was de overheersende gedachte. Verder leerden we niet veel. Ik weet nog dat het beoordelingsbeleid was dat alle eindproducten werden beoordeeld met een zes, zeven of een acht – dus altijd een voldoende. Dat klopte niet. Ik ben wel heel erg gevormd van een stille tot een mondige jongen, maar ik heb eigenlijk geen opleiding gehad.  

Ik ben wel heel erg gevormd van een stille tot een mondige jongen, maar ik heb eigenlijk geen opleiding gehad.  

‘Die opleiding heb ik eigenlijk pas daarna in de praktijk gehad, eerst in diverse rollen in de jeugdhulpverlening en daarna als docent. Het was mijn intentie dat mijn studenten niet ook zonder echte opleiding hun diploma zouden krijgen, dat was mijn drive. Daarbij lag mijn kracht niet bij theoretische vakken, ik ben uiteindelijk veel meer een coach geworden. Ik werkte graag met projectgroepen en als studieloopbaancoach; communicatie, reflectie en supervisie zijn echt mijn ding geworden.

‘Participatie is een van mijn speerpunten, waarvoor ik regelmatig aandacht heb gevraagd. We vroegen bijvoorbeeld een keer studenten om aan te schuiven bij een sollicitatieprocedure. Dat was heel interessant. De studenten keken vooral of ze iemand zagen die hen kon boeien, prikkelen en verdieping brengen. Ze stelden vragen waar ik als docent niet op was gekomen.

‘De groep kreeg ineens energie en binnen drie weken lag er een dijk van een product.’

‘Vandaag in de metro zat ik te bedenken wat nou een moment is om trots op te zijn. Ik herinner me onder andere één projectgroep waar een enorme machtsstrijd gaande was. Ik heb het vier bijeenkomsten aangezien, maar ze kwamen er niet uit. Ik zei dat ik me kapot schaamde en dat ik de opdracht, die van buiten kwam, weer terug zou geven. Iedereen zou een onvoldoende krijgen en dat leverde veel tumult op. Ik gaf ze nog één mogelijkheid. Ze moesten gaan analyseren wat de valkuilen en krachten waren die speelden. Het beroepsproduct moest een soort handboek zijn voor samenwerking als groep. De groep kreeg ineens energie en binnen drie weken lag er een dijk van een product. Daar ben ik trots op, ik word heel blij als ik zie dat mensen elkaar gaan steunen en als het lukt om een individu of groep die vastloopt weer samen te brengen.

‘Afwijken van het stramien, zoals bij dit project, wordt helaas wel steeds moeilijker voor docenten. We staan nu zo onder curatele; alles wat afwijkt van het programma moet worden goedgekeurd. Dat gaat echt heel ver soms. Als een student bijvoorbeeld ontdekt dat ik een cijfer verkeerd heb berekend, dan moet ik naar de examencommissie om toestemming te krijgen om mijn rekenfout te herstellen. Ook de beoordeling moet nu op zo’n manier worden gedaan dat het allemaal binnen de lijntjes pas. Technisch is het dan misschien in orde, maar het is voor mij een energielek, het kost veel tijd en geld, en of de student er deskundiger door wordt dat weet ik niet.

‘Ik ben heel blij dat ik van mijn manager alvast de ruimte kreeg om minder te gaan werken.’

‘Ik heb genoeg plannen voor als ik straks klaar ben hier op school. Ik ben heel blij dat ik van mijn manager alvast de ruimte kreeg om minder te gaan werken en die dag vooruit te werken naar mijn pensioen. Die tijd heb ik  gebruikt om trainer te worden bij een epilepsie instituut. Ik heb ook een opleiding gevolgd tot Eigen Kracht-coördinator, dat is een stichting die netwerken versterkt om bijvoorbeeld multiprobleemgezinnen te ondersteunen en uithuisplaatsingen te voorkomen. Dus vanaf september heb ik regelmatig een klus. Ik kijk er vooral naar uit om eigen baas te zijn. Ik kan straks precies zeggen hoe ik het wil en anders doe ik het niet. Voor het geld hoef ik het niet meer te doen, het moet goed voelen.

‘Terugkijkend op mijn carrière als hulpverlener en docent ben ik niet ontevreden. Door de discretionaire ruimte te zoeken heb ik vaker het echt goede kunnen doen, in plaats van wat we in de systeemwereld als goed genoeg zijn gaan zien.’

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram