Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 2 days ago
| 
|
Afke Tangenbergh is hogeschooldocent bij de flexibele deeltijdopleiding van verpleegkunde. Houdt zich bezig met de compassievolle hogeschool en inclusiviteit. Blogt over taboes en rafelranden, bloed, zweet en tranen.
Foto: Paul van der Blom
Na het overlijden van mijn moeder kruiste een kunstwerk op onze locatie nadrukkelijk mijn pad, op de route naar mijn werkkamer. Mijn oog viel er niet alleen op, het werd er onontkoombaar naartoe gezogen, terwijl ik het daarvoor alleen maar waarnam.
Het neon kunstwerk van Gyz La Rivière aan de Rochussenstraat heeft niet de meest prominente plaats; je oog moet erop vallen, zo tussen de wc’s en de liften in.
Het neon verspringt van ‘No Tears’ naar ‘No’ naar ‘Tears’ en weer terug naar ‘No Tears’. Het deed me veel, maar ik wist niet precies wat. Ik realiseer me nu dat ik vooral de ‘No Tears’ zag, terwijl ‘Tears’ er net zo prominent staat. Als ik er nu naar kijk, lijkt het vooral uit te nodigen om juist wél tranen te hebben, waar ik die destijds wegslikte.
Intussen las ik van studenten hun reflecties op de worsteling over omgaan met sterven in het ziekenhuis en de thuiszorg. Als studieloopbaancoach sprak ik met ze over hun ongeneeslijk zieke broertje, hun eigen verlies van gezondheid en daarmee hun toekomstbeeld. Ik zag tranen, moed, hoop, maar ook pijn en moedeloosheid.
Wat zeg je tegen een student die jou vertelt dat haar vader niet verder wil leven? Tegen een student die zich afmeldt voor een toets om haar tante naar de chemo te brengen?
‘Wat erg voor je.’
‘Wat moet dat zwaar zijn.’
‘Heb je mensen om je heen?’
‘Wat lief dat je haar helpt.’
‘Kan ík iets voor je doen?’
‘Huil maar.’
Wat kun je van je coach, medestudent of collega verwachten als je het moeilijk hebt, als het gaat om sterven, verlies en rouw? Wat zou je willen? Wat doe je als je hoort over het verdriet van je medestudent of collega, van de rauwe kras op zijn ziel, of van het litteken dat daardoor is achtergebleven en na jaren plotseling weer zo vers lijkt als toen?
Onze hogeschool is een stad in een stad, met cohesie en met los zand. Er is een zorgplicht, er is empathie, steun en echt contact. Maar er is ook handelingsverlegenheid, er zijn eigen brokken in de keel en taboes. Kan rouw een plaats hebben op de hogeschool? No Tears, No, Tears…
Ik zeg: Tears.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Hele mooie blog; goed dat zo’n kunstwerk bijdraagt aan bezinning en verwerking.
No tears? No, tears!
Wat ontzettend mooi Afke. Dank voor deze boodschap
@Afke Kende je dit initiatief? https://profielen.hr.nl/2021/een-compassionate-hogeschool-zijn-hoe-doe-je-dat/
Prachtige blog Afke! Ook een oproep om er als mens voor elkaar te zijn in deze eigen stad in de stad.
@Josvan Nierop Jazeker, ik werk als docent-onderzoeker in het team dat hieraan werkt. Mooi dat jij het ook kent, goed te horen. Als je meer wilt weten kun je me vinden in Teams.
@Afke – Heb net met de kunstenaar Gyz La Rivière over je stuk in een chat gesproken. Zijn reactie was: “supermooi”.
Ik heb een sterk vermoeden dat zijn lichtsculptuur is geïnspireerd op het nummer “No Tears” van de jaren 70/80 Californisch-Belgische undergroundband Tuxedomoon, een klassieker uit het post-punk tijdperk. Tuxedomoon trad in 2016 waarschijnlijk voor het laatst op in Nederland, onder meer in het Paard van Troje in Den Haag. (Ik was er overigens bij, samen met zo’n honderd overlevenden uit die tijd.)
Gyz deed ook een project “Rotterdam 2040”, een boek en een film over zijn gedroomde toekomst van onze multiculturele stad. Het laatste exemplaar van dit boek dat ik tien jaar geleden nog in een winkel kon vinden, heb ik als afscheidscadeau aan de toenmalige CvB-voorzitter Jasper Tuytel gegeven op de dag van zijn pensionering.
Wat een mooie reflectie op we allemaal vroeg of laat zullen ervaren. Laten we leven en liefhebben, wetende dat het ooit eindigt en niet meer kan. Laten we naar elkaar omkijken, voelende dat we zo een mooier leven hebben.
@Florian Wat ontzettend leuk dat je Gyz hebt gesproken hierover, ik ben blij met zijn reactie! Dankjewel.
@Afke Gyz heeft jouw stuk inmiddels op zijn sociale media gedeeld (onder de kop “Een fraai verhaal over een werk van mij…”)
Mooi geschreven Afke, er gebeurt nogal wat in een mensenleven..
ik ben ook voor Tears, en die mogen vloeien tijdens de studiebijeenkomsten
Wat een prachtige blog Afke. Omkijken naar elkaar, aandacht, er zijn……is dat niet de kern van mens-zijn? Ben erg blij dat jij, net als Saskia Klinkenberg en Erica Witkamp, onderdeel bent van het team dat HR-breed hiermee bezig is
Afke, mooi en pakkend. Dankjewel.
Zoals Marieke Groot schreef, we zijn met een team van uit het Kenniscentrum Zorginnovatie bezig om verhalen op te halen over rouw en compassie op de Hogeschool. Wil je daar met één van ons over spreken, omdat je daar een uitgesproken mening over hebt, en/of wil je als medewerker of student je eigen ervaring delen? We horen het graag. Stuur je mailtje naar tanaa@hr.nl of zoek me op in Teams.