We willen graag gewaardeerd worden voor het werk dat we doen. Ik denk dat er niet veel mensen zijn die zonder waardering zouden kunnen. Dan zou je een heel rigoureuze eigen meetlat moeten hebben waaraan je je eigen werk afmeet. Of het kan je gewoon niet zoveel schelen of je werk goed is, dat kan ook.

Maar als je geen principiële einzelgänger of onverschillige kantoorzombie bent, dan heb je het toch nodig dat anderen jou af en toe laten weten dat je goed bezig bent en dat ze het waarderen dat je moeite doet. En het liefst zijn ze ook nog een beetje blij met jou – als mens.

Dit lijkt allemaal vrij duidelijk, maar er zijn drie hedendaagse problemen die ik met jullie wil bespreken, om te laten zien in wat voor mijnenveld van verwachtingen we ons eigenlijk bevinden: het probleem van inflatie, het probleem van competentie vs reputatie en het probleem van authenticiteit.

Waardering is in onze tijd onderhevig aan ernstige inflatie. Dat komt aan de ene kant door onszelf, omdat we elkaar voor het minste of geringste likes, klappende handjes en duimpjes geven. We leven dan ook in een wereld waarin we allemaal tot in het diepst van ons wezen erkend willen worden. Helaas raken we in onze jacht op erkenning kwijt waarvoor we dat ook alweer wilden. Ondertussen leggen ook de organisaties waar we voor werken de nadruk op ongrijpbare noties als ‘werkgeluk’ en ‘medewerkerstevredenheid’. Gelukkig zijn, dat is de opgave. Maar waar word je dan nog voor gewaardeerd?

We willen over het algemeen gewaardeerd worden voor wat we kunnen. Het is erg vervelend als er getwijfeld wordt aan je competentie. Veel mensen hebben weleens de angst gehad om door de mand te vallen: dat anderen erachter komen dat je helemaal niet zo competent bent als je zegt te zijn. En je wil ook niet alleen gewaardeerd worden omdat je er zo leuk uitziet, of omdat je zo grappig bent: ‘Hij kan niks, maar je kan wel altijd met hem lachen.’

En toch willen we ook niet alleen maar gezien worden als mensen die goed zijn in hun werk. Onze reputatie vinden we ook belangrijk: ‘Hij is supergoed in zijn werk, maar hij is een onbetrouwbare klootzak!’ Als we dus op een eenzijdige manier worden gewaardeerd, dan is dat vaak niet voldoende. (Ik heb dit punt uit het zeer lezenswaardige boek Oordelen van Ziyad Marar.) Zo zie je maar hoe lastig het eigenlijk is om op een goede manier te waardering te geven. Denk ook aan de moeite die sommige mensen hebben met het geven van cijfers aan studenten. Dat heeft denk ik ook hiermee te maken.

En dan komt daar ook nog bij dat we graag willen dat de waardering die we krijgen authentiek en gemeend is. Dat lijkt mij een issue waar managers die leiding geven aan wat grotere teams mee moeten zien te dealen. Iedereen wil gezien en erkend worden, want anders gaat dat ten koste van hun werkgeluk. Maar het telt alleen als je het ook echt meent. En dat is een probleem, want hoe kun je zoveel mensen authentiek waarderen als je ze vaak niet eens aan het werk ziet? Als het werk dat ze doen geen tastbaar resultaat heeft en je vooral af moet gaan op hun reputatie?

Misschien moeten we iets meer waarderen hoe ingewikkeld waarderen eigenlijk is.

Volg ons op Instagram