Na bijna tien jaar in het onderwijs verbaast het me hoe weinig ik eigenlijk voor de klas sta. In de loop der jaren ben ik steeds minder les gaan geven. Alle zaken rondom het lesgeven vragen steeds meer aandacht. En dat is een bedenkelijke zaak.

Studenten hebben geen idee wat docenten allemaal achter de schermen doen. Waarschijnlijk denken ze dat wij eindeloos koffie zitten te leuten, tussen lessen door. Maar dat is niet waar. We zijn heel erg druk, met eindeloos veel dingen.

Lesontwikkeling, kalibraties en overleg binnen vakteams zijn zeer nuttige zaken. Want dit komt direct ten goede aan de leskwaliteit. Maar we doen oneindig veel méér. Zo zijn er verschillende commissies waar we tijd aan besteden: de opleidingscommissie (voor inspraak) , de werkveldcommissie (voor input vanuit het werkveld), de toetscommissie (die toetsen controleert) en de curriculumcommissie (voor de samenhang van het gehele curriculum). We onderhouden contact met vooropleidingen, vervolgopleidingen en stagebedrijven in Rotterdam. We werven nieuwe studenten tijdens open dagen en proefstudeerdagen. We organiseren samenwerkingen met onze partners in het buitenland. We coördineren afstudeerstages.

Nieuwe collega’s moeten ingewerkt worden. We moeten onszelf continu professionaliseren met cursussen, congressen en trainingen. De introductie en de praktijkweek moeten georganiseerd worden. We wisselen kennis uit met andere instituten en kenniscentra. We geven keuzevakken. Zetten nieuwe opleidingen op. Houden de vakliteratuur bij. We houden LinkedIn in de gaten voor nieuwe ontwikkelingen. We oefenen medezeggenschap uit. Organiseren intervisies, kijken bij elkaar in de les. We regelen veel leuke dingen naast de studie: schrijfwedstrijden, gastcolleges, podcasts, kennisclips, blogs, sinterklaasfeesten en kerstontbijtjes. We begeleiden afstudeerders en hogerejaars. Houden onze communicatiekanalen bij, beantwoorden vragen van studenten, zoeken zaken uit. We houden elkaar op de hoogte van het welzijn van onze studenten. We lezen en schrijven beleidsstukken. We vergaderen, nog steeds te veel. En, misschien wel de kloterigste klus: we kijken toetsen en portfolio’s na. Ik ken geen enkele docent die nakijkwerk leuk vindt. Maar het moet wel gebeuren.

Het is dus allemaal nuttig, wat we doen. Sommigen dingen zijn nuttiger dan andere, maar niets is onzinnig. En toch ben ik liever veel meer met studenten bezig: grappen maken, kletsen, kennis overdragen, hun verhalen aanhoren, lachen om hun dappere vrolijkheid, hun open blik bewonderen. Daar krijg ik namelijk heel veel energie van. Dat is waar het om draait: de student. In de klas staan is de essentie van lesgeven. De rest, hoe nuttig ook, is bijzaak. Zullen we dat alsjeblieft niet vergeten?

Volg ons op Instagram