Vooruit dan maar, het is tijd voor een bekentenis. Ik heb het lang verborgen gehouden, maar nu moet het van mijn hart: Mijn naam is Myrthe, slik … gewichtige stilte … en ik ben een introvert.

Welkom, Myrthe!

De afgelopen twee jaar waren op veel vlakken een uitdaging. Het werk en de manier waarop we dat uitvoerden veranderden in één klap. Alles speelde zich achter een beeldscherm af. Heerlijk, zou je zeggen, voor de introverte types. Toch?

Zelf heb ik dat regelmatig anders ervaren en dat had met twee zaken te maken. Het eerste: ineens werd voor alles een Teamsvergadering aangemaakt. Ten tweede: er zat geen natuurlijke eindtijd meer aan het werk. En dan heb ik het nog maar even niet over de ongelooflijke hoeveelheid communicatiekanalen die er ineens online waren …😊.

Er zijn grote verschillen in hoe extraverte en introverte mensen functioneren als het gaat om prikkelverwerking, communicatie, omgaan met conflicten, ideeën ontwikkelen en besluiten nemen.

In onze maatschappij worden echter de kwaliteiten van extraverte mensen extra beloond. Dit gaat helaas ten koste van creativiteit, het zien van andere invalshoeken en van productiviteit. Studies laten zien dat om ergens écht heel erg goed in te worden ‘deliberate practice’ ontzettend belangrijk is. Musici, maar ook softwareontwikkelaars spenderen uren alleen met oefenen, oefenen en nog eens oefenen. In ons onderwijssysteem is daar steeds minder aandacht voor. We sturen aan op 21st century skills. Op samen doen en goed kunnen communiceren en ‘verkopen’ wat we doen. Ook belangrijk, zeker, maar waar is de balans ?

In het fantastische boek  ‘Quiet, the power of introverts in a world that can’t stop talking’, beschrijft Susan Cain hoe we als maatschappij de kwaliteiten van extraverte mensen steeds meer zijn gaan waarderen en waarom dat eigenlijk ontzettend jammer is. Het beïnvloedt onze prestaties op de werkplek en in het onderwijs. Onze werkplekken zijn flexibel en open. We horen altijd bereikbaar te zijn en snel te reageren op mail of Teams-berichtjes.

De oplossing is volgens Susan McCain eenvoudig. We zouden op zoek moeten naar symbiotische relaties tussen extraverts en introverts. Waarbij we gebruik maken van elkaars kwaliteiten. Het gaat om balans en het bieden van een structuur waarbij beiden menstypes tot hun recht komen.

Misschien zouden we als tegenhanger van de eerder genoemde aspecten van onze werkcultuur ‘broeddagen’ moeten normaliseren. Stilte-werkplekken creëren. Reflectiedagen introduceren. Mijns inziens een mooi voorbeeld van hoe je als hogeschool een deel van het inclusiviteitsbeleid kan vormgeven.

Volg ons op Instagram