En dan begint het proces. Met je zieke hoofd die auto in om een roteind te rijden, omdat alle testlocaties overvol zitten. Het afbellen van werk, school en stage. En dan: de eindeloze quarantaine.

Voor ik de uitslag kreeg verkeerde ik nog in het stadium van ontkenning. In de afgelopen twee jaar ben ik regelmatig getest en tot nu toe altijd negatief. Ik moest er niet aan denken in die sleur te belanden, alles af te bellen en een week op mijn kamer door te brengen. ‘Het zal wel een griepje of een verkoudheid zijn’, hoopte ik. De mensen in mijn omgeving beaamden dat. Toen ik dan toch de uitslag kreeg voelde het als een klap in het gezicht, maar ergens had ik het stiekem toch wel verwacht.

Na een dag koorts te hebben gehad kwam het besef dat ik nu eigenlijk een gevangene van mijn eigen kamer was. Ik voelde me verder inmiddels weer goed en zou normaal gesproken gewoon gaan werken. Het gevoel dat ik mijn collega’s in de steek liet en een watje was speelde op. Ik werd boos op de wereld en op mezelf. Ik lag maar een beetje in bed series en films te kijken terwijl ik zoveel nuttiger had kunnen zijn.

Op dag 4 voelde mijn leven als een verborgen-camerashow. Een experiment om me in te leven in mijn cliënten binnen de gedwongen GGZ. Die zitten vaak al vijftien jaar in deze situatie. Man, wat een respect heb ik voor deze groep.
Daarna begon ik me vooral verdrietig te voelen. Ik miste fysiek contact. Gewoon even een lekkere knuffel. Iemand om mee over je dag te praten. Even lekker lachen. Inmiddels had ik Netflix wel uitgespeeld en brandde mijn Switch nog net niet door. Ik haalde nergens meer plezier uit. Als geluk bij een ongeluk had mijn moeder aan het eind van dag 6 een positieve test. Dat wens je uiteraard niemand toe, maar die eerste knuffel voelde als een geschenk uit de hemel.

Toen ik ging accepteren dat ik niks aan de situatie kon veranderen en dat half Nederland in dezelfde situatie zat kon ik eindelijk rust vinden in het besef: Ik hoéf niks te doen en ik kan mijn lichaam nu even totale rust geven. Ik hoef me niet schuldig te voelen als ik om 23.00 uur nog in mijn pyjama in bed tv lig te kijken met een hoofd vol klitten en een bed vol snoepjes, haarelastiekjes, et cetera. Ik mag even slobberen.

Ik heb mystery kleurboeken besteld, heb nieuwe boeken opgepakt en heb die laatste paar quarantainedagen uiteindelijk fluitend doorlopen. Door aanhoudende klachten werd dit iets langer dan gehoopt, maar door die nieuwe mindset waren de dagen zo voorbij.

Nu ben ik heel benieuwd naar jouw quarantaine-ervaring. Heb jij een soortgelijk proces doorstaan? Heb je nieuwe hobby’s ontdekt? Laat het even weten, dan ga ik nog even verder kleuren :-p

Volg ons op Instagram