‘Ik had niet door hoe negatief ik dacht, en ben daaraan gaan werken’
Kiersha Goedgedrag is tweedejaars social work en host van de HR-podcast ‘Wat zeg jij nou?!’: ‘Door de podcast en de stages die ik doe heb ik het gevoel gekregen dat ik op de juiste weg zit.’
‘Op Instagram zag ik een oproep voorbijkomen voor een podcast van de hogeschool. Ik heb meteen een enthousiast berichtje gestuurd. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek en tijdens dat gesprek kreeg ik pas door dat ik me had aangemeld als podcast-host en dus niet als gast. Ik was zo enthousiast dat ik er gewoon overheen gelezen had haha. Dus ik zat daar en dacht: oké Kiersha, laat niet blijken dat je niet weet waar het over gaat. Dat ik het uiteindelijk wel werd vond ik heel erg dope: If it’s meant to be, it will be.
‘Dus ik zat daar en dacht: oké Kiersha, laat niet blijken dat je niet weet waar het over gaat.’
‘Ik word gecoacht door Heldenbureau. Als ik naar mijn eerste podcast luister merk ik al een groot verschil met de laatste. Hoe anders ik praat en vragen stel, dat heeft puur te maken met coaching. We hebben een heel goed team en brainstormen samen over onderwerpen en thema’s die we willen bespreken. Het zijn trendy onderwerpen die belangrijk zijn voor studenten. We willen bewustwording creëren en het doel is ook om elkaar beter te leren begrijpen, ook als we het oneens zijn met elkaar. Er moet een goede sfeer hangen, dat positieve gevoel vind ik heel belangrijk.
‘De laatste aflevering ging over straatintimidatie omdat de gemeente bezig was met een campagne. We wilden zichtbaar maken dat meer dames hier last van hebben en hoe je daar het beste mee om kunt gaan. Dankzij die uitzending ben ik zelf ook veel bewuster geworden van straatintimidatie. Ik normaliseerde het altijd, maar het is eigenlijk helemaal niet normaal, besef ik nu. Ik ben daar anders over gaan denken en zou er nu sneller wat van zeggen. Zoiets ontstaat juist door met andere studenten in gesprek te gaan. Dat is het mooie van zo’n podcast, want tijdens of na de les heb je niet dit soort diepe gesprekken.
Dankzij die uitzending ben ik zelf ook veel bewuster geworden van straatintimidatie.
‘Door de podcast en de stages die ik doe heb ik het gevoel gekregen dat ik op de juiste weg zit. Uiteindelijk wil ik met jongeren werken, dat is mijn ding. Ik ben nu vooral nieuwsgierig naar jongeren die uit detentie komen en die te maken krijgen met de reclassering. Dat komt een beetje door de serie Mocromaffia waarin allemaal van dit soort jongeren zitten met veel bagage. Ik zou wel de vertrouwenspersoon van zo’n iemand kunnen zijn denk ik, want ik ben zelf wel streetwise en weet ook hoe het is om het niet makkelijk te hebben. Het milieu waaruit ik kom en de keuzes die ik maakte op jonge leeftijd waren ook niet echt optimaal.
‘Ik ging op een gegeven moment helemaal niet meer naar school; we waren alleen maar aan het chillen, blowen en rebelleren.’
‘Ik ging op een gegeven moment helemaal niet meer naar school; we waren alleen maar aan het chillen, blowen en rebelleren. Dat duurde ongeveer vijf jaar. Ik had geen beeld van wat goed voor mij zou zijn, geen toekomstperspectief. Ik ging om met mensen die dat ook niet hadden en liet me door hen meeslepen. Alles wat ik probeerde lukte niet, met werk verdiende ik bijna niets en zo kwam ik in een soort sleur terecht. Veel mensen zeiden wel “Kiersh, ga wat doen met je leven”. Mijn moeders, mijn tantes – iedereen. Maar ik had een tunnelvisie en deed mijn oren dicht. Het maakte niet uit wat iedereen zei, ik luisterde gewoon niet.
‘Omdat ik niet naar school ging en vaak op straat was, kwam ik allemaal jongeren tegen met bagage. Ik kwam zo vanzelf in een ander milieu terecht en zag van dichtbij de problemen die er waren. Ik weet dus hoe het voelt als een of andere instantie tegen je komt zeggen dat je nu wel even beter je best moet gaan doen. Als jongere heb je dan zoiets van: wat kom je nou allemaal zeggen, ik luister toch niet. Ik denk daardoor dat ik die jongeren wel wat te bieden heb, omdat ik hun wereld begrijp.
‘Omdat ik niet naar school ging en vaak op straat was, kwam ik allemaal jongeren tegen met bagage.’
‘Rond mijn 22e ging er bij mij een lampje branden. Mijn oma overleed en dat was een belangrijk moment. Ik was op haar begrafenis en dacht: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Ik voelde me geliefd bij haar en was haar oogappeltje, maar ze had – net als mijn moeder – eigenlijk niks om trots op te zijn. Ondanks dat ze er niet meer was wilde ik haar blij maken door toch te gaan veranderen, door toch die switch te maken. Als zij het niet zou kunnen zien dan zou tenminste mijn moeder nog een beetje trots op mij zou kunnen zijn, dacht ik. Het was een emotionele verschuiving, ik werd aan het denken gezet.
‘Zo’n verandering maak je niet makkelijk natuurlijk. Eerst moet je om je heen kijken: je omgeving is een belangrijk onderdeel van hoe je je ontwikkelt en gedraagt. De vriendschappen die ik had en de buurt waarin ik verbleef hadden een slechte invloed. Gelukkig had mijn oudere zus net een huisje gekregen en zij heeft me onder haar vleugels genomen. Ik probeerde meer structuur in mijn leven te brengen, meer te bewegen en ik stopte met blowen en heb professionele hulp gezocht. Ik ben boeken gaan lezen over spiritualiteit en ging me vooral heel erg verdiepen in mindfulness. Zo werd ik bewust van de wet van aantrekkingskracht: What you send out is what you get back. Ik had niet door hoe negatief ik dacht, en ben daar aan gaan werken. Dat hielp. Al snel kreeg ik de bevestiging dat ik goed bezig was, ik merkte dat mensen anders op me reageerden.
‘Ik probeerde meer structuur in mijn leven te brengen, meer te bewegen en ik stopte met blowen.’
‘Ik denk dat mensen dit vaak niet achter mij zoeken omdat ze nu een heel ander persoon zien, maar ik ben wel blij dat ik destijds die fouten heb gemaakt. Anders was ik niet deze Kiersha geworden, dan was ik niet de positieve persoon die ik nu ben. Iedereen heeft uiteindelijk een eigen verhaal, ik denk dat het belangrijk is dat daar aandacht voor is en dat we kijken naar wat iemand maakt tot de persoon die hij of zij is. Ook daarom ben ik blij met de podcast. Het is een mooie manier om studenten bij elkaar te brengen, en te luisteren naar elkaars verhalen om elkaar beter te leren kennen.
Tekst en foto: Wietse Pottjewijd
Hi Kiersha,
Wat een mooi en openhartig interview. Inspirerend. Je schrijft “Ik weet dus hoe het voelt als een of andere instantie tegen je komt zeggen dat je nu wel even beter je best moet gaan doen. Als jongere heb je dan zoiets van: wat kom je nou allemaal zeggen, ik luister toch niet.”
Als studieloopbaancoach kan ik me dat heel goed voorstellen en ik begrijp ook dat mijn studenten soms zullen denken dat ik toch een welvarend zondagskind ben die het niet begrijpt. Neemt niet weg dat ik hen wel graag zou helpen en juist veel respect heb voor het feit dat ze überhaupt studeren onder soms/vaak niet de gemakkelijkste of ronduit zeer complexe omstandigheden. Kun jij me vertellen wat je dan juist wel zou willen horen van zo’n studieloopbaancoach.
Ik ben geen Kiersha en hoop dat ze nog antwoord. Maar ik zou zelf gaan voor: Hoe gaat het met je? Hoe voel je je? Ben je tevreden waar je nu staat? Zijn er dingen die je anders wilt?
Dus niet zenden… maar ontvangen.