Ronald van Gils is hoofddocent bij Kenniscentrum Zorginnovatie en voor zijn promotie doet hij onderzoek naar nieuwe meetinstrumenten voor couveusebaby’s. ‘Voorafgaand aan het promotietraject twijfelde ik, maar ik kan nu al wel zeggen dat het voor mij van een enorme toegevoegde waarde is geweest.’

‘Uit een samenwerkingsverband dat ik heb opgezet met het Erasmus MC kwam de vraag of ik niet wilde promoveren op een onderzoek naar meetinstrumenten voor groeimonitoring van couveusebaby’s. Eerst was ik er wat sceptisch over. Waarom zou ik dat eigenlijk willen, dacht ik. Het werk dat ik deed, samen met studenten allerlei oplossingen ontwerpen voor het Erasmus MC, vond ik eigenlijk al superleuk. Maar toen ik er langer over nadacht vond ik het wel een mooie kans om eens voor een langere tijd heel inhoudelijk met een boeiend onderwerp bezig te zijn. Ik ben nu 55 en leer graag nieuwe dingen, zo’n promotietraject kon een mooie laatste stap in mijn carrière zijn.

‘Zo’n promotietraject kon een mooie laatste stap in mijn carrière zijn.’

‘Het idee voor dit onderzoek is al in 2015 ontstaan, het is dan ook een zeer traag en taai proces. Je moet veel motivatie en doorzettingsvermogen hebben om de eindstreep te halen. Maar in de wetenschap van de positieve psychologie is bewezen dat het mensen gelukkig maakt om haalbare doelen te stellen en daarnaartoe te werken. Ik zie het ook als een ultieme uitdaging. De wetenschappelijke wereld was alleen wel nieuw voor mij. Toen ik nog studeerde als industrieel ontwerper aan de TU in Delft was dat toch meer een beroepsopleiding. Van wetenschappelijke vaardigheden had ik dus weinig kaas gegeten. Daarnaast viel ik als buitenpromovendus ook niet binnen de normale programma’s die universiteiten aanbieden. Dit alles kostte veel extra tijd, maar ik wist vooraf waar ik aan begon en ben nog steeds gemotiveerd.

‘Het doel van het onderzoek is om een nieuwe technische methode te vinden om de groei te meten van prematuur geboren baby’s in een couveuse. De huidige meetinstrumenten zijn ouderwets en zorgen voor stress omdat de baby wordt aangeraakt. Het beentje moet gestrekt worden en ook dat is niet fijn. De stress kan zorgen voor negatieve gezondheidseffecten, zoals een groeiachterstand of een aangetast denkvermogen. Op alle mogelijke manieren wordt daarom geprobeerd deze vormen van stress zoveel mogelijk te reduceren. Het is een moeilijke omgeving om iets voor te ontwikkelen, maar dat maakt het voor mij juist leuk.

‘De huidige meetinstrumenten zijn ouderwets en zorgen voor stress omdat de baby wordt aangeraakt.’

‘De samenwerking met studenten motiveert mij ook enorm. Tijdens werkprojecten hebben studenten industrieel product ontwerpen, elektrotechniek, technische informatica en in de beginfase ook de zorgopleidingen, geholpen met het ontwikkelen van de prototypes. Deze estafetteprojecten konden soms wel jaren duren. Dat is precies wat ik leuk vind. Ik zeg heel vaak tegen mensen: ik heb nu de ultieme droombaan. Studenten vinden het ook fantastisch want die kunnen aan een heel concreet probleem werken.

‘We zijn nu met vier verschillende prototypes bezig, dat gaat van low tech naar hightech. Het meest low tech is een schuifmaat voorzien van twee laserlijntjes, bedacht door studenten medische hulpverlening. Daarmee hoeft alleen maar de baby tussen de lichtlijntjes worden geplaatst. Maar omdat we liever niet met twee felle lichtlijntjes in de couveuse schijnen, hebben we ook een uitvoering met twee camera’s en beeldschermpjes gemaakt.

‘We zijn nu met vier verschillende prototypes bezig, dat gaat van low tech naar hightech.’

‘Wat meer hightech is het meten met 3D-technieken, daarvan zijn nu ook twee varianten. De eerste heeft twee camera’s waarmee onder verschillende hoeken opnames kunnen worden gemaakt. Op het beeldscherm selecteer je het uiteinde van het hoofd, de nek, het kruis, de knieholte en het voetje. Het 3D-algoritme berekent vervolgens de 3D-afstand tussen die punten. Het voordeel hiervan is dat je het beentje niet hoeft te strekken. De tweede is een 3D-scanner die de schedelomtrek meet en – veel interessanter nog – ook het schedelvolume. Met het volume kun je veel beter de groei voorspellen. Dat zou echt een innovatie zijn, want er zijn nog geen scanners die goed het schedelvolume kunnen meten zonder de baby uit de couveuse te hoeven halen.

‘Het wetenschappelijke deel waarop ik promoveer bestaat uit het testen en valideren van de prototypes. Nu ik van het bouwen van prototypes overga naar deze fase, voelt het wel alsof ik buiten mijn comfortzone treed want dit heb ik niet eerder gedaan. Het is heel spannend en uiteraard extreem leerzaam. Op basis van de verzamelde data moet ik uiteindelijk vijf wetenschappelijke artikelen publiceren.

‘Op basis van de verzamelde data moet ik uiteindelijk vijf wetenschappelijke artikelen publiceren.’

‘Voorafgaand aan het promotietraject twijfelde ik, maar ik kan nu al wel zeggen dat het voor mij van een enorme toegevoegde waarde is geweest. Ik heb veel kennis opgedaan en veel geleerd op het gebied van onderzoek doen. De mooiste momenten waren die waarop bleek dat de prototypes bleken te werken. Dat je met elkaar, met ook heel veel studenten, een ding bouwt dat uiteindelijk ook doet wat het moet doen. Voor ontwerpers is dat altijd de ultieme kick. Maar de allergrootste kick moet misschien nog wel komen, als blijkt dat het echt iets is waarvan verpleegkundigen zeggen dat het helpt om baby’s minder stress te geven.

Tekst: Wietse Pottjewijd
Foto: Ronald van Gils

Volg ons op Instagram