Jasmin Oldenburg, laatstejaars bouwkunde, bedacht een renovatieplan waarmee ze arme wijken over de hele wereld wil helpen. ‘Op Bali heb ik onderzocht hoe mensen leven en waar ze behoefte aan hebben. Ik vond het heel belangrijk om de cultuur beter te leren kennen, want dan kon ik eenmaal thuis weer betere beslissingen nemen.’

‘Voor mijn afstudeerproject wilde ik een humanitair renovatieplan schrijven. Iets waarmee ik bioklimatische architectuur, waarbij rekening wordt gehouden met de natuur en het klimaat, kon gaan toepassen in derdewereldlanden. En ik wilde ook dat het autarkisch, dus zelfvoorzienend zou zijn. Ik ben ervan overtuigd dat die twee factoren veel meer impact hebben in derdewereldlanden dan hier in de Westerse wereld. Ik denk dat het belangrijk is om mensen die het minder hebben, goed te helpen. Niet per se door geld te brengen, dat raakt op en verdwijnt, maar in de vorm van kennis die wij kunnen overbrengen.

‘Ik denk dat het belangrijk is om mensen die het minder hebben, goed te helpen.’

‘Wat ik heb bedacht is een renovatiemethodiek in de vorm van een database met bouwkundige kennis, waarmee je kunt filteren op zowel het soort probleem als de kenmerken van een locatie. Denk daarbij aan het plaatselijke klimaat en welke grondstoffen voorradig zijn. De gebruiker volgt een heel simpel ja/nee-vragenschema, en dan komt er op het eind een soort poster met een oplossing. Op die manier wil ik de vele kennis die we hier hebben verzamelen, categoriseren en eenvoudig toepasbaar maken. Met dit idee heb ik een grote prijsvraag gewonnen en een budget gekregen om het verder uit te werken. Daarmee heb ik inmiddels een stichting kunnen oprichten, Climate House, waar ik ook na het afstuderen mee verder zal gaan.

‘Zuidoost Azië leek me een interessant gebied voor bioklimatisch ontwerpen omdat het klimaat daar best hevig is. Ik heb organisaties in die regio gemaild om te kijken wie mij wilden helpen. Uit de reacties koos ik uiteindelijk SOS Bali omdat daarmee het contact het beste verliep.

‘Op Bali heb ik onderzocht hoe mensen leven en waar ze behoefte aan hebben. Ik vond het heel belangrijk om de cultuur beter te leren kennen, want dan kon ik eenmaal thuis weer betere beslissingen nemen. Ik heb twee keer een paar dagen bij een Balinees gezin gewoond, veel interviews gedaan, en ik ging iedere dag op pad met SOS Bali. Zo kwam ik in de armste wijken van Bali waar de mensen te eten en les kregen. Ik hielp mee en stelde tegelijkertijd mijn vragen.

‘Ik heb twee keer een paar dagen bij een Balinees gezin gewoond, veel interviews gedaan, en ging ik iedere dag op pad met SOS Bali.’

‘Ik wist toen nog van niks, denk ik achteraf. Je kan nog zoveel lezen, maar als je er nog nooit bent geweest dan snap je niet waar mensen echt tegenaan lopen. Wij hebben bijvoorbeeld gebouwen om ons te beschermen, maar daar werkt dat toch net even wat anders. In Bali heb je niet zoiets als buiten of binnen, het vloeit allemaal door elkaar. Je moet ook niet proberen daar een scheiding in te maken want ze leven nu eenmaal graag op die manier. Je gebruikt wel de bouwkundige kennis van hier, maar kijkt er met een andere bril naar.

‘Renoveren is een breed begrip: je kunt denken aan het verbeteren van het sanitair, maar een gebrek aan schoon drinkwater is ook een probleem dat opgelost kan worden met de methodiek. Mensen uit het Noorden van Bali moeten wel 65 kilometer afleggen om water te halen in Denpasar, het centrum van het eiland waar zowat alles vandaan komt. Op een scooter doen ze daar wel twee dagen over. Met grote watertanks rijden ze heen en weer. Helemaal niet ideaal. Drinkwater halen ze daarom vaak ook gewoon uit slootjes en dat veroorzaakt ziektes.

‘Ik ben erachter gekomen dat je een helofytenfilter van rijst kan maken.’

‘Een oplossing kan een helofytenfilter zijn, een natuurlijk filter om water mee te zuiveren. Ik ben erachter gekomen dat je een helofytenfilter van rijst kan maken. De rijstvelden zijn al een irrigatiesysteem, met minimale ingrepen kan je daar een helofytenfilter van maken en heb je een waterzuiveringssysteem. Belangrijk is wel dat je met iedereen die daar woont afspraken maakt dat je er geen viezigheid in gooit want als het filter halverwege wordt vervuild, raakt het proces verstoord.

‘Een waterfilter is een van de voorbeelden. De methodiek is nu helemaal ingevuld voor Bali en wil ik uitgeprint meenemen om daar te gaan testen. Dit doe ik weer samen met SOS Bali want die hebben de juiste contacten en mensen die Bahasa spreken. Lokale partners zijn belangrijk als je uit een andere cultuur komt en de taal niet spreekt, anders nemen ze je niet serieus. Overheden nemen ze ook totaal niet serieus dus je moet de juiste mensen in een gemeenschap weten te bereiken. Een invloedrijke familie bijvoorbeeld, die ook het beste voor heeft met de gemeenschap. Ik fluister het in en zij brengen het de wereld in, dat werkt het beste.

‘Voor de tweede testcase ga ik naar andere klimaatzones want Climate House is bedacht om op alle plekken in de wereld te kunnen doen.’

‘Ik zal gaan kijken en analyseren wat er gebeurt. Ik wil weten of mensen de methodiek zelfstandig kunnen toepassen en wat er wel en niet goed gaat. Voor de tweede testcase ga ik naar andere klimaatzones want Climate House is bedacht om op alle plekken in de wereld te kunnen doen. Het doel is uiteindelijk dat er een platform komt waar organisaties, zoals bijvoorbeeld SOS Bali, stappenplannen kunnen downloaden en dit zelfstandig kunnen opzetten in hun gemeenschap.

‘Het opzetten van de stichting heeft best wat tijd gekost waardoor ik straks na het afstuderen niet meteen kan beginnen aan een vervolgstudie. Daarom wil ik me een jaar lang volledig focussen op Climate House en de hele testcase afmaken. Het jaar erop wil ik wel doorstuderen. Ik hoop dat ik Climate House dan op zo’n level heb dat iemand anders het misschien gedeeltelijk kan overnemen terwijl ik studeer.

‘Door dit te doen merk ik dat ik ook ben gegroeid als persoon.’

‘Door dit te doen merk ik dat ik ook ben gegroeid als persoon. Je leert heel snel hoe het is om veel verantwoordelijkheid te hebben. Je komt ook veel struikelblokken tegen, dingen dreigen mis te lopen en je voelt je onzeker omdat je soms denkt dat het allemaal misschien toch niet zo goed is als je had gedacht. Je leert daarvan dat je altijd door moet gaan. En uiteindelijk kom je er dan toch elke keer weer achter dat het alleen maar een kuiltje in de weg was, meer niet.’

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram