Ik heb met man en macht geprobeerd hier een leuk verhaal van te maken, maar het lukt me gewoon niet. Het online huiswerkprogramma dat ik dit jaar moet gebruiken is gewoon te boud om over te grappen. Ik word er ronduit ongelukkig van, en als leraar in opleiding vraag ik me af wat een bestuur bezielt om dit soort troep in te kopen.

Wat mij betreft heeft het programma drie grote problemen: De stof is inhoudelijk zwak, er is geen rekening gehouden met de privacy van studenten en het programma zet zichzelf vaak ‘buitenspel’.

Om te beginnen is ‘inhoudelijk zwak’ een understatement. Ik betwijfel of de opdrachten überhaupt inhoud hebben.

Ik schets het beeld even: Normaal gesproken geef ik les, en in die les leg ik uit wat verschillende termen of concepten betekenen en hoe studenten die kunnen herkennen in hun eigen leven. Vervolgens vraag ik ze om een zo compleet mogelijk beeld van zichzelf, hun omgeving of hun mening te geven met behulp van die nieuwe termen en concepten. Er zit een logische volgorde in die begint met instructie en eindigt met zelfstandig toepassen.

Dit programma neemt deze zorgvuldig bedachte volgorde en draait er een dikke drol overheen. Zelden vereist een opdracht ook maar enige concrete kennis. De mening van de student is leidend voor heel veel opdrachten. ‘Wat is racisme?’, daar gaan we niet naar vragen, stel dat je na zou moeten denken. Wat dacht je van: ‘Wat betekent racisme voor jou?’ (Ja, echt waar!) Geen uitleg over wat racisme is, geen trefwoorden die de student moet gebruiken, helemaal niets. Een module aardrijkskunde met de vraag ‘wat vind jij nou een berg?’ zouden we vierkant uitlachen. Voor burgerschap is het blijkbaar de nieuwe norm.

En dan de privacy. Weten welke behoeftes je studenten hebben is belangrijk voor het bieden van goed onderwijs. Onze module neemt de vraag ‘welke behoeftes hebben mijn studenten?’ alleen iets te letterlijk. Het huiswerk over seksualiteit bevat vragen over welke specifieke handelingen leerlingen zouden willen uitvoeren met iemand anders. Elders in het programma wordt gevraagd of de student nog maagd is. Verplicht zulke vragen moeten beantwoorden als huiswerk is een duidelijke schending van de privacy van studenten. Ik weiger dit als huiswerk op te geven.

En tot slot lijkt het programma regel één van studeren te zijn vergeten: Als er een snelle manier is om iets te doen, dan doet iedereen het op die manier, ook al is het leerrendement nul. Als je die regel vergeet, dan krijg je dit soort praktijken:

Vraag: ‘Ken jij iemand voor wie status, bezit of beroep erg belangrijk is?’

Antwoord: ‘Nee.’

Het is het meest extreme voorbeeld, maar veel opdrachten hebben dit probleem: vragen die door de student in één tot drie woorden beantwoord kunnen worden en geen verdere uitwerking afdwingen. Gevolg is dat ik moet kiezen om óf heel veel huiswerk opnieuw te laten maken, óf om dit soort antwoorden te accepteren, ten koste van de leeropbrengst.

In een rechtvaardige wereld zouden schoolbestuurders deze blog lezen, zich dood schrikken en vandaag nog zorgen dat de module van de boekenlijst wordt gehaald en iedereen die een licentie heeft gekocht zijn geld terugkrijgt.

Maar dat is niet de wereld waarin we leven. We leven in een wereld waarin mijn vak gegeven mag worden door docenten zonder kennisbasis, met dit programma als leidraad en waarin een school aan de hand van een methode met een hippe naam kan zeggen dat ‘ze met de tijd mee te gaan’. Dat dit soort programma’s de kwaliteit van het onderwijs vervolgens zwaar ondermijnt? Tja …

‘Onderwijskwaliteit. Wat betekent dat voor jou?’

Volg ons op Instagram