| 
|
Myrthe Metsch is kerndocent professionele identiteit bij de technische opleidingen van de Rotterdam Academy. Blogt over (leren) studeren en al het moois en lelijks wat daarbij komt kijken.
Foto: Paul van der Blom
Dit jaar markeert het zevende jaar dat ik voor de Hogeschool Rotterdam werk. Nu, 35 jaar and counting , denk ik met een glimlach terug aan mijn 27-jarige zelf. Iemand die met meer lef dan wijsheid vol overtuiging koos voor een loopbaan in het onderwijs.
De kerstvakantie bood ruimte en rust om eens mijmerend terug te denken aan de afgelopen zeven jaar. Sippend aan warme koffie met zachte muziek op de achtergrond schiet de ene herinnering na de andere door mijn hoofd.
De eerste echte lesweek, een geslaagde introductieweek in de bloedhitte en een memorabele Charlie Hebdo-discussie die volledig uit de hand liep. De afstudeerzittingen van de studenten die ik in het eerste jaar had binnen zien komen. De eerste keer dat je typische onderwijstaal, als ‘aftoetsen’ en ‘het zweet op de juiste rug’ per ongeluk in het wild gebruikt.
Banenmarkten. Excursies. De eeuwige discussie over de nut en noodzaak van reflecteren. ‘Mevrouw, wordt een plan van aanpak ook in het echt gebruikt?’ Feedbackrondes of zoals studenten zeggen: kritiekrondes. En daar tegenover ook mooie gesprekken over ambities, doelen en drijfveren.
De bijzondere studenten die ik mocht ontmoeten. Zoals een student met extreme presentatieangst die – weliswaar op een stoel – toch haar afstudeerscriptie verdedigde. Of de student die zijn blowverslaving overwon. De topsporter die aan wereldkampioenschappen meedeed en nominaal slaagde.
De twijfel van sommige studenten aan de keus voor de opleiding. Zit ik hier wel goed? Wil ik dit echt de rest van mijn leven doen? Al die studenten die leerden plannen, organiseren en voor zichzelf opkomen. De studenten die verliefd werden, trouwden en kinderen kregen. De studenten die hun droombanen bemachtigden.
Er valt veel af te dingen op het motto ‘Overtref jezelf’ van de hogeschool, maar stuk voor stuk deden deze studenten het wel.
Al die mensen, alle herinneringen die het werken in het onderwijs zo ontzettend leuk maken. Terwijl de muziek op de achtergrond doorspeelt schiet het allemaal door mijn hoofd. En ook dat waar ik liever niet meer aan denk. Die student die altijd even kwam buurten. Dat ene telefoontje dat de wereld ineens op zijn kop zette. Het ongeloof. Het afscheid.
Er is in zeven jaar tijd zoveel gebeurd, dingen die ik nooit zal vergeten. Ik heb geleerd, gelachen, ontwikkeld en genoten. Het onderwijs nodigt uit om als persoon – of je nu medewerker of student bent – nieuwsgierig, adaptief en onderzoekend in het leven te staan. En wie weet … misschien word je zelfs een beetje wijzer.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Het is een mooie baan. En een mooie samenvatting dit van je eerste 7 jaren!
Het jargon inderdaad….