Henk Pieper is adviseur vastgoed & huisvesting bij de dienst FIT en vertelt over zijn hang naar vrijheid en verbinding, en waarom hij solidair is met de Iraniërs nu. ‘Ik ben voorstander van alle geloven en culturen, het gaat mij erom dat mensen een vrije keuze hebben.’

‘Ik ben een kind van de seventies en heb een heel vrije opvoeding gehad. Ik mocht een berg zand op mijn kamer als ik dat wilde, om met mijn soldaatjes te spelen. Als mijn moeder nieuw servies had gekocht, duwde ze mij een stapel van die oude borden in mijn handen om ze kapot te gooien tegen de schuur. Van mijn moeder mocht ik maffe dingen. Daardoor heb ik me altijd heel vrij gevoeld.  

‘Ik zie, en daar geloof ik echt heilig in, dat het overgrote deel van de mensen gewoon goede bedoelingen heeft.’

‘Ik ben nu tweeënzestig en als ergens muziek is en een dansvloer met mensen, dan ga ik er tussen staan dansen en ben ik gelukkig nog steeds in staat me heel vrij te voelen. Dan voel ik me totaal niet geremd. Het zit echt in mijn systeem en het heeft mij gevormd tot wie ik ben. Zelf vind ik het heel mooi en fijn dat ik dat heb. Ik kan daardoor ook heel makkelijk houden van mensen. Van vreemden ook, dat maakt helemaal niet uit. Omdat ik zie, en daar geloof ik echt heilig in, dat het overgrote deel van de mensen gewoon goede bedoelingen heeft.

‘Juist daarom grijpt het mij aan wat er nu in Iran gebeurt. Ik kwam terug van vakantie, had het nieuws niet echt gevolgd en hoorde over de dood van die jonge vrouw. Ze was opgepakt door de politie en helemaal in elkaar geslagen en uiteindelijk overleden. Dit alles omdat er een lokje haar onder haar hoofddoek vandaan kwam. Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Ik hoorde een oproep voor een protest op het Malieveld en het minste wat ik kon doen was daarnaartoe gaan. Tussen die mensen gaan staan en laten zien dat ik het er ook niet mee eens ben.

‘Je moet op een menswaardige manier in vrede en veiligheid kunnen leven.’

‘Het gaat mij vooral om de vrijheidsberoving. Ik ben voorstander van alle geloven en culturen, het gaat mij erom dat mensen een vrije keuze hebben. Je moet op een menswaardige manier in vrede en veiligheid kunnen leven. Niet dat ik denk dat ik er persoonlijk wat aan kan veranderen, maar ik wilde laten zien dat ik solidair ben met al die Iraniërs die nu in opstand komen. Dat is belangrijk voor mij. Daarom ben ik in mijn eentje naar Den Haag en later naar de Dam gegaan. De Iraniërs bij die demonstraties zeggen zelf dat ze deze regering niet meer willen. In het NOS journaal van afgelopen zondag zag ik zelfs mensen op straat die durven roepen “dood aan de opperste leider Khamenei”, dus er is echt wat aan de hand daar. Ze pikken het niet meer.

‘Vrijheid kan heel veel moois opleveren weet ik uit eigen ervaring, daarom hecht ik er zo aan en gun ik het anderen. Bij mij zorgt het vooral voor verbinding. Ik werk wel bij FIT maar ik heb ook zes jaar lang op de RDM studenten begeleid. Ik heb afstudeerders gehad, studenten die stage liepen. Daarbij heb ik ook heel veel verschillende culturen ontmoet, ontzettend lieve mensen uit allerlei verschillende landen met allerlei achtergronden en geloven. Met hen heb ik de meest waanzinnige gesprekken gehad. Superinteressant.

‘Toen ik middenin de coronacrisis zestig werd kon ik niet met een grote groep mijn verjaardag vieren en heb ik een feestweek georganiseerd.’

‘Ik heb ook een grote vriendenkring met heel waardevolle, oude vriendschappen. Toen ik middenin de coronacrisis zestig werd kon ik niet met een grote groep mijn verjaardag vieren en heb ik een feestweek georganiseerd. Elke dag heb ik mijn verjaardag gevierd met een of twee mensen uit hetzelfde huishouden. Uiteindelijk werden het iets van twaalf avonden. Met al die mensen heb ik een specifieke relatie en daar heb ik een boekje van gemaakt: Henk viert 800 jaar liefde en vriendschap.  

‘Mijn vriend Jan is bijvoorbeeld filosoof, met hem ga ik vaak naar een sciencefiction film. Daarna drinken we bier en gaan we tot in de verste uithoeken van het universum over die film en het leven filosoferen. Ik had voor hem een kaartje gemaakt met: Jan, rebelse filosoof sinds 1985. Dat is het jaar waarin wij vrienden werden. Zo sta ik naast veel van mijn dierbaren op de foto met “hun” kaartje voor in mijn boekje. Als ik al die jaren van dat kringetje dat het dichtst bij me is bij elkaar optel, dan kom ik dus tot 800 jaar. Dat heeft vriendschap en vrijheid mij gebracht. En al die mensen hebben allemaal weer verbinding met elkaar. Het is ontzettend mooi, leuk en waardevol.

‘Aan het eind van de bespreking geven ze elkaar toch de hand. Dat vind ik dan echt een overwinning.’

‘Op mijn werk probeer ik ook altijd de verbinding te zoeken. Wij betalen de aannemer om te bouwen wat wij graag van hem willen, dus er is een verhouding van opdrachtgever en opdrachtnemer. Maar in mijn hoofd zijn het collega’s. Ik wil gewoon op een leuke manier met de mensen op de bouw samenwerken. Soms is er weleens een lastige situatie, maar dan kom ik met een koek en een grappig verhaal en dan ontdooien de boze mannen die tegenover elkaar staan langzaam. En aan het eind van de bespreking geven ze elkaar toch de hand. Dat vind ik dan echt een overwinning. Dan ben ik gewoon trots, daar ben ik goed in en dat vind ik mooi. Dat heb ik van mijn ouders meegekregen.

‘Mijn werk hier zit er binnenkort op. Een half jaartje nadat het nieuwe gebouw van de HRBS af is ga ik met pensioen. Vanaf het allereerste moment ben ik betrokken geweest bij dit project. Begin 2024 heb ik veertig jaar gewerkt; een mooi moment om te stoppen. De afgelopen vier jaar heb ik als voorbereiding op een pensioen met 64 jaar – ik stop namelijk wat eerder – mezelf aangeleerd om met weinig geld te leven. Ik geef om mijn vrijheid en heb nog zoveel dingen die ik graag wil doen en ik heb maar één leven.

‘Ik geef om mijn vrijheid en heb nog zoveel dingen die ik graag wil doen en ik heb maar één leven.’

‘Ik zou graag flamenco leren dansen, en zo zijn er nog tienduizend dingen. Bovenaan staat dat ik nog meer van de wereld wil zien. Geen wereldreis, maar het lijkt me heerlijk om me onder te dompelen in een land ergens in Europa bijvoorbeeld. Ik ga niet naar toeristische plekken, maar altijd daar waar de mensen gewoon leven. Heerlijk om daar gewoon tussen te zitten, koffie te drinken en ze te observeren. Daar word ik heel gelukkig van. Gewoon ergens op het station in Oslo ofzo. En dan alleen maar kijken hoe de mensen lopen. Hoe ze bewegen. Hoe ze elkaar groeten. Dat neem ik allemaal in me op en daar geniet ik gewoon van. Net alsof je een film aan het kijken bent.

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram