Docent Wim van den Berge is verpleegkundige geworden om mensen te helpen. Daarnaast is hij politiek actief en zet hij zit in voor maatschappelijke doelen. ‘Voor iemand concreet het verschil maken, dát is waar ik het voor doe.’

‘Ik ben christen en woon in Brabant. Toen ik werd gevraagd of ik mee wilde helpen bij het opbouwen van een plaatselijke afdeling van het CDA, heb ik niet lang hoeven twijfelen. In Brabant zijn een heleboel kleine dorpjes. We merken dat de voorzieningen aan het verdwijnen zijn en met name mensen met lagere inkomens zijn daar de dupe van. Ik woon in een relatief rijke gemeente en ik merk dat daar eigenlijk maar weinig aandacht is voor armoede en mensen die het minder hebben. Niet vanuit de gemeente zelf maar ook niet vanuit een politieke partij. Er is er eigenlijk geen een bij ons die opkomt voor de mensen die het minder hebben.

‘We merken dat de voorzieningen aan het verdwijnen zijn en met name mensen met lagere inkomens zijn daar de dupe van.’

‘Te gek om los te lopen natuurlijk. Het CDA in mijn dorp wilde zich wél inzetten voor minderheden. Daarom heb ik ja gezegd en ben ik in dat gat gestapt. Als fractie-ondersteuner welteverstaan. Ik ben dus geen gemeenteraadslid maar ik woon wel al die vergaderingen bij. Want de leden zelf kunnen nooit alle stukken helemaal lezen. Dus ik pak de stukken eruit die te maken hebben met armoede en met zorg. Met mensen die afhankelijk zijn van de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning, red.) en de Voedselbank. Ik zoek uit welke gemeentelijke regelingen daar effect op hebben.

‘Een mooi voorbeeld is dat de bank besloot de pinautomaat weg te halen uit een van de kleine dorpskernen. Die automaat zou kwetsbaar zijn voor een ramkraak. Met de wethouder, een paar bewoners en de bank hebben we gekeken of het niet toch mogelijk was om ergens een automaat neer te zetten. En dat kon gelukkig in een buurtsupermarkt. Daar staat hij veilig binnen en kan er niks gebeuren. Een kleine verandering, maar voor veel mensen kan het een enorm verschil maken.

‘Armoede is heftig. Door de politiek ben ik daar wel echt achter gekomen. Hoe schrijnend het kan zijn.’

‘Armoede is heftig. Door de politiek ben ik daar wel echt achtergekomen. Hoe schrijnend het kan zijn. Kinderen die zonder jas naar school komen omdat daar geen geld voor is. Misschien aan het eind van de maand, als de uitkering weer is gestort. Maar dan is er ook nog een broer of een zus die ook een jas nodig heeft. Ik heb zelf een heel goede jeugd gehad. Ik was acht toen mijn ouders naar het platteland verhuisden. Natuur om me heen, altijd buiten spelen, een veilig gezin. Echt zoals de Jongens van de Kameleon. Dan is het fijn om iets terug te kunnen doen. Zo’n veilige basis heeft ieder kind nodig, maar ook een sociaal netwerk en de mogelijkheden om zich te ontplooien.

‘Toch is dat er lang niet altijd. Vanuit school ben ik daarom ook betrokken bij een keuzevak waarbij studenten kinderen met autisme begeleiden bij zwemlessen, omdat ze zich in een reguliere setting niet veilig voelen. Maar ook bij het onderwijsproject Mentoren op Zuid. Iedere leerling in Rotterdam-Zuid krijgt ooit ergens in zijn schoolcarrière een half jaar lang een mentor. Dat is iemand die er voor je is en die je kan helpen met schooldingen of met andere problemen waar je tegenaan loopt. Die mentor kan je adviseren over je carrière, maar is ook een vriend en een luisterend oor. Onze verpleegkundestudenten zetten zich, net als andere HR-studenten, in als mentor in dit project. Als keuzevak of als onderdeel van de studie. Als docent begeleid ik een groep studenten die één klas helpt, in dit geval vmbo-basis/kaderleerlingen van het Avicenna College.

‘Over kansenongelijkheid gesproken. Daar moet echt iets aan veranderen.’

‘In Rotterdam-Zuid hebben leerlingen over het algemeen toch wat minder kansen. Dat heeft vaak ook te maken met ondersteuning en mogelijkheden vanuit thuis. Heb jij ouders die je aan je mouw trekken als je een toets hebt? En die tegen je zeggen: laten we samen nog even Duits doornemen? Daar valt of staat alles mee. Ik zie het hier op school ook hoor. Moslimmeiden die heel slim zijn en hoge cijfers halen. Dan hebben ze op de basisschool een citoscore van 540 gehaald maar toch vmbo-advies krijgen want “je ouders spreken zo slecht Nederlands”. Dat kom ik regelmatig tegen. Over kansenongelijkheid gesproken. Daar moet echt iets aan veranderen.

‘Ieder mens is uniek en het waard om kansen te krijgen om zich te ontwikkelen. Onze school probeert daarbij te helpen. Via Mentoren op Zuid, maar ook hier op school via de werkgroep diversiteit proberen we die kansen te bieden. En vooral ook bewustzijn te creëren dat er nog zo veel te bereiken is, als we maar willen luisteren naar mensen die soms net even anders kijken dan we gewend zijn.

‘Verpleegkunde is samenwerken.’

‘Natuurlijk lukt dat nog lang niet altijd. Maar ik wil iedereen oproepen: als jij in je omgeving een kans ziet, laat het weten aan je docent, je regiecoach of aan de werkgroep diversiteit. Maar vooral: pak die kans en maak ook anderen er attent op. Want juist samen zijn we sterker. Verpleegkunde is samenwerken. Als ik in het ziekenhuis lig voor mijn knie, dan zijn er in een week zo veel verschillende mensen die zich met mij bezighouden. Als je dan niet samenwerkt, niet overlegt, dan wordt het een zootje. Een verpleegkundige kan niet alleen een beleid uitzetten, die moet samenwerken, communiceren en afstemmen. Dat maakt ons werk zo mooi.’

Tekst en foto: Sanne van der Most

Volg ons op Instagram