Wie van jullie heeft afgelopen maand de marathon van Rotterdam gelopen? Ik maak een hele diepe buiging voor jullie, niet alleen voor de marathon zelf, maar ook voor al die saaie, lastige en ellenlange trainingen die daaraan vooraf gingen. Je kunt het #demooiste noemen, maar jemig, 42 kilometer hardlopen! Achter elkaar! Wat een pleuriseind, om het maar even op z’n Rotterdams te zeggen.

Zelf deed ik de kwart marathon; een mooi stukje hollen om de Kralingse plas en eenmaal op de Coolsingel aangekomen had ik, aangemoedigd door wildvreemden, nog genoeg energie om huppel-achtig over de finish te gaan: super! Daarna highfiven met m’n medelopers, de medaille ophalen, banaantje eten en vlug naar huis om fris gedoucht vanaf de bank af te stemmen op TV Rijnmond, waar traditiegetrouw de laatste loper van de marathon gevolgd wordt.

Dit jaar was dat Ratna Ibrahim, een 37-jarige onderwijzeres uit Den Haag. Ad rem pareerde ze de clichématige vraag ‘Wat gaat er door je heen?’ van de TV Rijnmond-verslaggever: ‘Adrenaline!’ antwoorde Ratna, ‘ik heb het niet opgegeven. Ik dacht: ik ga het gewoon afmaken. Want ik ben een strijder! En I don’t give up!’ Ik vond haar power indrukwekkend en ontroerend. Helemaal toen de winnaar Bashir Abdi haar de medaille overhandigde: op dat moment waren ze gelijken.

Zowel de finish van winnaar Bashir als Ratna’s bijna zes uur durende race leken op het continuüm waarop studenten door hun studie komen; sommigen ogenschijnlijk probleemloos, magna of zelfs summa cum laude en strak binnen de gestelde tijd, anderen met vertraging, herkansingen, misgelopen stages, geploeter met scripties en allerhande onvoorziene omstandigheden (en alles daartussenin natuurlijk). Maar allebei geslaagd! En met allebei een gelijkwaardig diploma.

Op dit moment start de periode waarin scripties ingeleverd en eindassessements afgenomen worden. En of je nu een Bashir of een Ratna bent, spannend blijft het of je in de eindsprint geen kramp krijgt. Voor jullie allemaal geldt: hoewel je je soms eenzaam hebt gevoeld in die jaren, bij jullie finish maak ik een diepe buiging en worden jullie massaal toegejuicht!

Zoals Lee zingt: ‘You’ll never walk alone!’

Volg ons op Instagram