Donderdagmiddag ging hij af: de tweetraps tijdbom, verstopt in een mens. In het Erasmus MC, op een plek waar studenten geneeskunde en de medische masters van onze school les krijgen, schoot een student een docent dood. Kort daarvoor had hij een afschuwelijke ravage in zijn eigen straat aangericht.

Voordat hij ontplofte is er aan de draadjes van het ontstekingsmechanisme gepeuterd, maar niemand heeft individueel de code kunnen ontcijferen om het afgaan van deze menselijke bom te kunnen tegenhouden. Door alle ambulances, arrestatieteams, sirenes, helikopters en politie was het net een film, maar ook weer niet, want juist in films is er altijd iemand die net op tijd het juiste draadje doorknipt. Maar hier was er geen eind goed, al goed.

Achteraf en alles bij elkaar opgeteld was het geen kwestie of, maar wanneer deze bom zou afgaan en niemand had kunnen voorspellen wie hij mee zou nemen in zijn explosie. Binnen no time stonden de sociale media vol met speculaties, halve en hele waarheden. Heel begrijpelijk om houvast in duiding te zoeken, als zoiets onvoorstelbaars gebeurt. Mensen hielden elkaar vast en appten elkaar, in de steeds voortdurende onheilspellende sfeer, met de vraag of ze veilig waren. Burgemeester Aboutaleb, Mark Rutte, het koningspaar, allemaal brachten ze hun medeleven en troost over.

Maar hoe reageer je op je collega of (mede)student die – dichtbij of veraf – getuige is geweest van deze onthutsende en huiveringwekkende gebeurtenissen? Kun je iemand troosten? Kun je iemand geruststellen, de schrik en boosheid verminderen? De stilzwijgende verslagenheid doorbreken? Moet je oppoppende scenario’s als ‘wat als het hier gebeurt?’ down playen?

Soms valt en hoeft er niets op te lossen, niets te fixen. In deze wirwar van ervaringen, gedachten, meningen en gevoelens, denk ik dat alle emoties er mogen zijn, nu en later. Laten we er gewoon voor elkaar zijn, als de community die we als hogeschool zijn en laten we elkaar met compassie ondersteunen bij de naweeën van deze barslechte film.

Volg ons op Instagram