Van die mooie zachte groene waas die de laatste weken over veel bomen hangt word ik blij en hoopvol. Ik kan me dan dromerig wentelen in zin in de lente, zin in zomerjurken, zin in witte wijn op terrasjes vol geroezemoes, en ja zelfs zin in zweten. In nieuwe en mooie dingen, in kansen.

Tegelijkertijd is de lente voor mij ook een moment om de vergankelijkheid en zelfs de wreedheid van het leven te ervaren; al die groene blaadjes liggen voor je het weet weer op de grond. Toch, dat is nu eenmaal hoe het gaat in de natuur en volgend jaar zijn er weer nieuwe groene blaadjes.
Maar dat geldt niet voor mensen.

Elke keer als het voor het eerst van dat prachtige lenteweer is en de bewuste datum nadert, denk ik aan het moment dat mijn vriendin belde. Hun zoon van 16. Huilen, horten en stoten. Wat later het hele verhaal. Voor hen veranderde die lente in een aardedonker en ijskoud gat; Marijn was er plotseling niet meer. Clichés schieten tekort om te beschrijven hoe wreed het leven kan zijn.

Er waren geen woorden. Er waren wel woorden. Het was druk. Het was leeg. De zon scheen obsceen. Het was donker. Er waren bloemen, die binnenkort ook dood zouden zijn. Er was muziek. Er was een oorverdovende stilte. Er was een kapotte moeder, een stukke zus en een verlamde beste vriend.
En zoveel vragen als er sterren aan de hemel zijn.

Marijns dood sloeg in als een bom en bleek daarnaast een onzichtbare ontwrichter te zijn. In de jaren erna bleek dat de krater nog groter was dan voorzien; de liefdesrelatie van mijn vriendin en haar vriend bleek, nadat ze min of meer samen deze ramp overleefd hadden, niet bestand tegen alles wat veranderd was. En op een bijna cynische manier kwamen er daarna momenten voor nieuwe dingen, nieuwe kansen. Een soort lente uit de hel.

Soms kan je niet, maar moet je wel. Soms moet je wel, maar kan je niet.
De lente weet van niets, die is er gewoon. En op de één of andere manier is dat ook wel geruststellend.

Volg ons op Instagram