‘Je bent het hélemaal zat hé, Margot?’ Haar gezicht spreekt boekdelen. ‘Ja! Ik ben er helemaal klaar mee en dan moet ik ook nog zo’n póster maken! Daar staat mijn hoofd toch helemaal niet naar?! Als we ons diploma krijgen, bezatten we ons met een krat champagne!’ We barstten in lachen uit, het was ook zo oprecht en herkenbaar; je wilt iets heel graag en als het einde dan in zicht is, moet je met al je laatste loodjes onder een slaap-stelende tijdsdruk door een brandende hoepel springen.

Nu moet je weten dat bij verpleegkunde flexibele deeltijd de studenten allemaal al mbo-verpleegkundigen zijn en ook als professional in een complexe omgeving werken. Dat ze daarnaast soms zorgen voor ouders, vaak voor kinderen, dat ze proberen nog iets van hun sociale leven te maken én daarnaast dus een studie doen, zonder hapklare colleges en MC-toetsen maar leerwegonafhankelijk werken aan leeruitkomsten. Die studie is daardoor wel superinteressant natuurlijk.

Maar de watte? Leerwegonafhankelijk? Leeruitkomsten? Over een paar jaar is de complete hogeschool over op ‘LWO’ en ‘LUK’, maar nu nog niet dus een korte uitleg: de flexibele deeltijd kent geen opdrachten of tentamens (nou ja, bijna niet) maar de studenten tonen op hun eigen wijze (natuurlijk binnen kaders als plan van aanpak, vormvoorwaarden en de schrijfwijzer) hun leeruitkomst aan. Op deze manier hoeven ze niets te doen wat ze al weten of kennen, en juist waar nog een stuk te leren valt, kunnen ze verdiepen. Dit alles doen ze vanuit casussen of projecten uit de praktijk, waar die praktijk dan ook nog eens van profiteert. Toetsen doen we met een assessment op hun werkplek.

Klinkt geweldig hé? Wie wil dat nu niet: je mag (moet) bij ons als student je eigen toets bedenken om je leeruitkomst aan te tonen; de criteria krijg je van ons en de competenties zijn de internationale CanMEDS.

In de loop van de tijd heb ik allerlei moois voorbij zien komen zoals ‘Benzo gespannen’ waarin studenten door een onderzoek in de literatuur, onder patiënten en onder verpleegkundigen, goed onderbouwde aanbevelingen konden doen om zonder versuffende medicatie toch de spanning van de patiënten te doorbreken. Of de student die een voorlichtingspodcast maakte over roken, in plaats van een stuk te typen (wat ze toch al niet fijn vond vanwege haar dyslexie) en daarmee haar ‘LUK’ over preventie aantoonde.

Super dus! Maar de flip side is dat je als student nooit achterover kunt hangen en onvoorbereid een toets kunt maken als een invuloefening: geen MC-toetsen bij ons en een beetje gokken in een portfolio is er niet bij.

Tot je bij het afstuderen aankomt. Dat is nog niet helemaal flexibel, want ja, we moeten wel garant staan voor die eindhoepel: alle competenties aantonen op het hoogste niveau, daar zitten toch verplichte onderdelen in met een vaste vorm. Zoals dus die poster van Margot. En ondanks haar gemopper weet ik zeker dat Margot over een paar weken een interessante en kleurige poster presenteert, waar ze apetrots naast staat.

Soms is het niet zo heel erg als je door een verplichte hoepel moet springen, helemaal niet als aan de andere kant een diploma met jouw naam erop wacht. En een krat champagne.

Volg ons op Instagram